U fryzjera byłam.
Przysłuchiwałam się ciekawej dyskusji dwóch staruszek (jedna się pochwaliła, że niedawno skończyła osiemdziesiąt, na co druga tylko się uśmiechnęła) na temat przedmiotów, które nabywamy, posiadamy, którymi się posługujemy.
Jedna z nich przyznała, że czuje się przytłoczona ilością posiadanych rzeczy. Zbierała, kupowała je całe życie, zwłaszcza te kiedyś trudno dostępne, niemal nieosiągalne i zajmują jej teraz miejsce, znaczy przestrzeń, czas, uwagę, są stare albo byle jakie. Chce się ich pozbyć, ale nie potrafi ze względu na żywiony sentyment albo cenę, która kiedyś była wysoka, albo zwyczajnie czuje, że "to się kiedyś przyda". Narzekała przy tym na badziewie produkowane dzisiaj (uściśliła, że od lat 50-tych!) masowo i że gdy coś się zepsuje, zastępuje to nowym. Bo ją stać. Kiedyś się naprawiało. Kiedyś to były czasy, a teraz nie ma czasów i rzeczywistość brzydka jest.
Druga staruszka powiedziała, że tylko dzięki temu czuje się młodsza, że nie gromadzi niczego, czego naprawdę nie potrzebuje. Kupuje przedmioty najlepszej jakości, na jakie ją stać, służą jej dobrze i długo, nie jest bogata, ale unika impulsywnych zakupów. Była jakby dumna z tego, że po jej śmierci rodzina nie będzie miała za wiele "do sprzątania". Twierdziła, że jeśli dobrze poszukać, rzeczy sa "porządne".
Obie panie zwracały się do siebie z... bo ja wiem, wyższością? Niechęcią?

Mam mało, bliżej mi do tej drugiej babuni, jednak zdałam sobie sprawę, że rzeczywiście prawie nie naprawiam przedmiotów (buty do szewca, ciuchy do krawcowej i tyle, pomijam "męskie naprawy" w domu). Jak to u Was jest? Naprawiacie? Zastępujecie nowymi, bo tak szybciej, taniej, wygodniej?

umiem tak zepsuć, że później nie da się naprawić i problem z głowy

Ja naprawiam, jak się da. A nawet jak nie zdołam naprawić, to i tak zdobędzie się kilka ExP-ów

Od rzeczy wole wspomnienia.

:somsiad a jak nie daj borze dostaniesz demencji na starość? Zdjęcia chociaż rób!

:sambojka magnesy na lodowke sobie przywoze

Jeśli jest to rzecz warta naprawiania to naprawiam, jeśli nie to bez sentymentu do kosza.

Nie lubię kupować jakichś niepotrzebnych pierdół, nie lubię zagraconych przestrzeni. Tylko książki mogą się walać wszędzie

Jeśli po zakupach ubrań zaczynam mieć mało miejsca w szafie czy komodzie od razu pakuje i wywalam do pojemników wszystko czego nie nakładam od dłuższego czasu, bez sentymentów.

:sambojka zamiast kupić nowe drzwi do łazenki i pokojów, przemalowałem je z brązowych na białe. Razem z futrynami. Wszytko nabrało nowego wyglądu. No i zaoszczędony hajs

:brogman wybuchowa biegunka?

Rzeczy, których nie używam i nie będę używać (jeżeli leżą nieruszone od dwóch lat, to jestem pewna, że już nie będę ich używać - taką przyjęłam zasadę - dotyczy w zasadzie wszystkiego - od ciuchów po różne sprzęty), bez sentymentu wywalam. Ale jeżeli coś lubię i używam, to naprawiam póki się da).

To chyba z jakiegoś filmu był cytat:
Ojciec: Pamiętaj synu, biednych ludzi nie stać na kupowanie byle czego bo ma to im długo służyć.
Syn: Nie wiedziałem, że jesteśmy aż tak biedni

Mam, zbieram, niczego nie żałuję .

:kaab ale tak bliżej, co naprawiasz?

Wywaliłem ostatnio ogromny karton czasopismami CKM co zbierałem od pierwszych numerów i drugi taki z cd action

Cacuszek nie zbieram a naprawiać, odwrotnie zepsuję, mogę najwyżej przejechać farbą.

Jakbym nie miał maszyny do szycia, to bym na spodnie robocze nie zarobił:P
Czasem naprawiam rzeczy, które ludzie wystawiają na osiedlowym śmietniku.

Jeśli wiem, że coś się da naprawić, a cena naprawy nie będzie kosmiczna, to naprawiam.
Są też rzeczy, które mają dla mnie wyjątkową wartość i wówczas nie patrzę czy koszt naprawy przewyższa ich wartość. Tak naprawiłam adapter Fonomaster rodziców, rower, który kupiłam za pierwsze zarobione pieniądze, niesamowicie wygodne buty, a w końcu samochód, który dostał ode mnie w prezencie nowy silnik

:maciej1988 dobrze że nie mieszkamy w jednym miejscu Ostatnio ktoś wyniósł niesprawny młynek do kawy. Wywaliłem z niego elektronikę od programowania czasu mielenia i działa jak nowy

Wynoszę nieużytki do Caritasu. O ile kłóci mi się samo to, czym jest KK i Caritas, to widziałam ile radości ludziom tam przychodzącym sprawiają rzeczy, które pasują i których potrzebują.
No chyba że coś prawie nowe i markowe to sprzedaję.
Książki też sprzedaję jeśli wiem, że do nich nie wrócę, mam mały regał a nie lubię zbieraczy kurzu.
Co umiem, to naprawiam jeśli mi zależy. Malowanie to standard, wkrętareczka jest. Klej na gorąco... lubię takie zabawy
I przyniosłam ze śmietnika stolik z ikea, ten mały. Trochę okleiny i jak nowy służy na działce
I też maluję drzwi!

Regularnie wywalam i świadomie zapominam. W zasadzie kolekcjonuję tylko kursy online. I zakochałem się na zabój w samochodzie. To aż nadto niebezpieczne uzależnienia.

Przedmioty i wspomnienia mają silną tendencję do posiadania ludzi (wbrew powszechnemu przekonaniu, że jest na odwrót). Dla zabawy i z ciekawości wyobrażam sobie siebie posiadającego absolutnie wszystko, a potem zupełnie nic. I tak na zmianę. Jak nie będę widział różnicy to będzie dobry znak

Jak można wywalać CD Action... 3 uderzenia gumowym kurczakiem!

No dobra, my wszyscy tacy rozsądni, a co nasi starsi bliscy? Te babunie u fryzjera są z dwóch końców skali, czy któraś reprezentuje większość?

Sambojka, ale co w tym dziwnego.
Ktoś umiera a bliscy... biorą i wywalają, bo nie mają gdzie tego trzymać, nie mają tego wspomnieia i sentymentu, im to niepotrzebne...
Spotkałam się już z takim podejściem starszych ludzi, aczkolwiek nie mi najbliższych.

Zależy. Jestem zbieraczem, ale nie wszystkiego. Głównie książek i prasy. Są rzeczy do których mam sentyment i nie dam ruszyć, ale to nie są przedmioty użytkowe. Użytkowe raczej bez sentymentu, jak się popsują to out. Jak warto naprawić, to naprawiam. Kwestia opłacalności.

naprawiam co tylko się da. Na pohybel korporacjom.

A przy okazji dowiaduję się jak te rzeczy zbudowano, nawet jak mi się nie uda naprawić

Nie wyrzucam prezentów, nawet jak są to bibeloty, najwyżej je schowam. Urządzam mieszkanie praktycznie i wygodnie dla siebie bez zbędnych rzeczy, na których osiada kurz i jest potem więcej do sprzątania, i oczywiście naprawiam sprzęty, jeśli warto je naprawić. Część ciuchów wyrzucam do skrzynek na ciuchy bez sentymentów, szczególnie te, które nie za bardzo lubiłam. Natomiast te, które chętnie kiedyś nosiłam wynoszę do piwnicy z myślą, że może jeszcze kiedyś je założę i tak było ostatnio, bo schudłam sporo i kilka letnich ciuszków przydało mi się.
Widziałam mieszkania, gdzie dywany leżą na dywanowych wykładzinach jeden obok drugiego, gdzie bibelot stoi przy bibelocie na wszystkich półkach i gdzie tylko się da, gdzie po kilka serwisów do kawy i mnóstwo kieliszków raz karafek wszelakich stoi na widoku w oszklonych regałach, ale nie tylko za szkłem, kuchnie tak zagracone różnymi sprzętami, że trudno tam przyrządzać jedzenie, bo za mało jest miejsca, firany i zasłony ozdobione jakimiś sztucznymi kwiatkami, motylkami i innymi ozdóbkami, wszędzie różna zbieranina, ale widocznie ludzie dobrze się w tym czują.
Mnie to by przytłaczało i nie wyobrażam sobie sprzątania takich mieszkań.

Naprawiam dopoki sie da. A rzeczy juz nieuzywane oddaje przez internet, lub przez smietnisko, na ktorym jest taka segregacja, ze sa 2 kontenery na rzeczy do pobrania przez ludzi potrzebujacych. Mozna tam duzo ksiazek zabrac, albo zabawki, ubrania, talerze, meble etc... Wyrzucanie dobrych rzeczy jest glupie

Zbieram, zbieram, zbieram. Jak się nazbiera i mnie zaczyna wkurzać, to wtedy wyrzucam. Ale nie wszystko

Jak chodzi o przedmioty, to zawsze lubiłem matematykę i w-f

declutterig. bardzo modne ostatnio słowo na jutubie pełno rożnych filmów, jak ludzie dziękują rzeczom za spędzone lata, a potem wywalają ja bez sentymentu wywalam ubrania i sprzęty. problem mam z książkami. nie że nie umiem wyrzucić, bo to oczywiste, że nie, ale nie umiem też oddać. i tak mam koło tysiąca. a to i tak skromnie
a co do osób starszych, to moja mama to typowy hoarder, który trzyma wszystko, "bo to przecież pamiatka". "ta spódnica, co ją kupiłaś 20 lat temu na stadionie dziesięciolecia, i założyłaś dwa razy, to też pamiątka?" "tak, bo tego bazaru już nie ma"