Mama miała w nocy przeboje z woreczkiem żółciowym. Nad ranem rzyganie, dotkliwy ból, osłabienie takie, że ledwo wstała. Skierowanie do szpitala i jakoś dojechaliśmy do tego "przybytku rozkoszy". Nie to mnie wkurwiło, że czekaliśmy na lekarza dwie i pół godziny, ani to, że nie przyjął na oddział, bo stwierdził, że jeszcze nie ma takiej potrzeby. Wkurwiła mnie baba, która była przed mamą i nie chciała jej przepuścić, bo "kolejka". Mama ledwo siedziała na krześle, kiwając się z bólu, albo przytulając się do parapetu. Nie można było jej usłyszeć, bo tylko szeptała, że nie może wytrzymać. Baby(wszystkie prawie stały i plotkowały właściwie uśmiechnięte).Gdy przyszedł w końcu lekarz, nikt się nie przejął cierpieniem mamy, ważna była tylko kolejka. Oczywiście narobiłem czadu i weszła. Musiałem się ostro powstrzymywać przed całkowitą pacyfikacją poczekalni. Wyjeżdżaliśmy do szpitala o 8.00, wróciliśmy do przychodni 11.30, bez żadnej pomocy, czy środków przeciwbólowych. Mama dostała zastrzyk o 12.00.Tyle godzin z bólem kamieni woreczka żółciowego. Teraz juz lepiej i śpi wyczerpana.
--
https://www.youtube.com/watch?v=vkOAuY3o90E
dla mamy, by do siebie szybko doszła
wiem co to za ból. Przechodziłam to już parokrotnie ale zawsze, gdy atak trwał dłużej niż dobę, to wzywałam karetkę. Przyjeżdżali, dawali mi już środek rozkurczowy i przeciwbólowy, zakładali wenflon i zawozili do szpitala na izbę. Tam od razu byłam przyjmowana, badana i zaraz dostawałam się na salę. Poleżałam pod kroplówkami i na diecie dwa dni i, nie godząc się na operację usunięcia woreczka z moim "Stonesem", wypisywano mnie do domu. Na Mikołowską służbę zdrowia nigdy w życiu nie będę narzekać. Pomogli zawsze mnie i moim bliskim jak zaszła taka potrzeba 
