W moim mieście dachy są ze złota. Przynajmniej niektóre. Ale ja tam wole ekstremalne zwiedzanie, dachy z papy i lepiku i wszystko co za tym idzie. Turpizm panowie panie tak tak ' kocham brzydote yes bliżej krwiobiegu '. Nasze zwiedzanie zaczynamy od ulicy punk, siedziby muzeum literatury. Muzeum literatury - jakże pojemne i tajemnicze określenie, może oznaczać wszystko abo i nic. Musicie kiedyś wstąpić. Ja na razie nie byłem. Boje sie za bardzo zagłębiać w ulice punk.Dalej widzimy samotny zgrzyt na ulicy anarchii, leciwe dziecko kwiat, możliwe, że kustosz nieprzebytego muzeum literatury. Wolność kocham i rozumiem, wolności oddać nie umiem rzekłby z koleiwłaściciel wyciągarki do drewna którą widzimy w dalszych kadrach naszej filmowej opowieści. W smętne jesienne wieczory słychać ponoć jego dziarski krzyk; Wilmaaa zakręć cholera korbom bo sie drewno skończyło. Opuszczamy ukwieconą matowym grafitti ostoję turpizmu. Czas wyruszyć na dalsze zwiedzanie. Inna ulica, a na prawie każdym domu tabliczka z napisem 'obiekt zabytkowy'. Zrazu nasuwa się niejasna refleksja, że to chyba jakiś zamysł edukacyjny cy cuś. Zwykły człek przeca by się nigdy nie domyślił, że to i może i domy miejskiej bidoty jakiejś z xviii wieku. Pewno tak jest bo czemuż, trzeba zapytać, na odpicowanych zabytkach takigo napisu nie uświadczysz. Znużeni ektremalnym zwiedzaniem ruszamy do najbrzdszego pubu w mieście. Tu pewno serwują przednie wino i post industrialną muzyczkę sądząc po fasadzie. No dobra dobra, mamy też nufki sztuki świeżo tynkowane cycuś glancuś zabytki ale o tym w następnym kurde odcinku.