Łac. nazwa otocolobus manul, manul, pallas cat. Manul wysępuje na obszarach Azji Środkowej, od Zakaukazia i wschodniego wybrzeża M. Kaspijskiego, przez Turcję, Uzbekistan i Kazachstan po Tybet, Ałtaj, Mongolię i Syczuan w Chinach. Na południe jego zasięg obejmuje Iran, Afganistan i Pakistan. Środowisko życia to stepy, skaliste pustynie, równiny i pozbawione drzew obszary górskie. Można go spotkać do 4500 m n.p.m. Na większości obszaru swego występowania jest chroniony. Szata długa i gęsta, po stronie brzusznej blisko dwa razy dłuższa niż na grzbiecie Maść szarawa do rudej, z niewyraźnymi ciemnymi pasami na łapach i ogonie oraz znaczeniami na głowie Nieco dłuższy niż kot domowy, ma krótkie i masywne nogi, krótką, szeroką głowę z małymi, zaokrąglonymi uszami. Długość całkowita: 50-65 cm Długość ogona: 21-31 cm Waga: 2,5 - 3,5 kg. Przez dłuższy czas zaliczano go do rodzaju Felis - sądzi się, że jest blisko spokrewniony ze żbikiem (F. silvestris). Jednak z powodu pewnych różnic w budowie czaszki oraz, wyjątkowej u małych kotów, okrągłej źrenicy, stworzono dla niego odrębny rodzaj Otocolobus. Manul prowadzi nocny tryb życia, za dnia ukrywa się w norach innych zwierząt, małych jaskiniach i rozpadlinach skalnych. Są to koty skryte i samotnicze, rewiry samców zajmują obszar ok. czterech kilometrów kwadratowych. Głównym składnikiem diety są szczekuszki, drobne gryzonie i ptaki.