takie tam z życia studenta

Dobra przyznaje w którymś miejscu coś poszło nie tak. Niby fajnie, zaczęło się coś układać, ale jak zawsze coś musi się spier... popsuć. Mówiąc krótko to jest chyba depresja,

Dobra. To dzisiaj na poważnie. Czy ktoś wie dokąd tupta jeż? Zawsze chciałem być dorosłym.

Tańczę na pierdolonej linie, unoszę się nad ulicami. W ustach trzymam kij, w rękach piłeczki gotowe do żonglerki.

Jestem w trakcie maratonu. Nie myślcie, że biegam. Czas przed sesyjny bywa gorszy niż sesja. 14 zaliczeń w 3 tygodnie a do tego oddanie projektów. Istna rzeź.

Jak każdy chłopiec w przyszłości chciałem być piłkarzem. Wygrywać puchary i mieć super samochody. No wiecie, sława. Nawet zrobiłem krok w tym kierunku, czyli grałem w piłkę...

Prima aprilis, jak zabawnie. Nikt mnie nie wkręcił. Nikt nie próbował. To dobrze czy źle. Moje sztucznie powiększone ego(jak cycki Pameli Anderson), odbiera to w ten sposób, że każdy bał się wyciąć mi jakiś dowcip. Prawda może być okrutna, ale prawda jest dla tych, którzy nie potrafią upiększać rzeczywistości. Ale byłem dzisiaj świadkiem jednego dowcipu...

Okłamali mnie. Jak zwykle. Słyszałem od studentów, jak byłem jeszcze w liceum, że studia to bajka. Chlanie, wieczna zabawa i brak odpowiedzialności...