Anegdoty o ludziach teatru XIII

Pan Jan przystanął.
- A jak będzie chuligan?
- Dlaczego ma być chuligan?
- A dlaczego ma nim nie być? – wojowniczo zakończył pan Jan.

***

Antoni Różycki, niezwykle ongiś przez płeć piękną adorowany, znakomity amant warszawskich teatrów, spędzał w latach 50. wakacje w Ciechocinku. Pewnego pięknego popołudnia wybrał się na deptak – jak zawsze nieskazitelnie ubrany, z laseczką w ręku, dostojnie kroczył, szelmowsko zerkając na przechodzące kobiety.
Nagle podeszła do niego jakaś leciwa dama w olbrzymim kapeluszu i zwracając się do pana Antoniego spytała kokieteryjnie:
- To pan? Pan?
Różycki skłonił się i uśmiechnął:
- Do usług łaskawa pani.
- Kochałam się w panu pięćdziesiąt lat temu – nieśmiało, spuszczając niewinnie oczęta, niemal wyszeptała dama.
Różycki cofnął się, i uchylając kapelusza odpowiedział:
- Trzeba mi było to powiedzieć pięćdziesiąt lat temu, łaskawa pani.

***

W telewizyjnym spektaklu Jerzego Szaniawskiego ‘Zegarek’ grali Kazimierz Opaliński i Tadeusz Łomnicki. W jednej ze scen tej sztuki ginie z gabloty zegarek. Stary właściciel sklepu zegarmistrzowskiego, którego grał Opaliński, zwraca się do swojego pracownika (Łomnicki) ze słowami:
- „Przypomnij sobie”.
Podczas premiery w tej właśnie scenie znakomity ów aktor nachyla się nad gablotą i patrzy wyczekująco w stronę suflerki. Ta podpowiada:
- Przypomnij sobie.
A Opaliński nie może sobie przypomnieć i dalej czeka na pomoc. Suflerka zdenerwowana powtarza:
- Przypomnij sobie, przypomnij sobie, przypomnij sobie!

***

W teatrze szczecińskim aktor, grający rolę Ferdynanda w ‘Intrydze i miłości’ Schillera, nagle wyjechał do filmu, zrywając swój teatralny kontrakt. Rafał Kajetanowicz, który kiedyś grał tę rolę, podjął się nagłego zastępstwa. Podczas jedynej nocnej próby, kiedy zmęczeni aktorzy zrobili przerwę na papierosa, podbiegł do nich główny księgowy tego teatru. Roześmiany powiedział do Kajetanowicza:
- Wszystko będzie dobrze.
- Panie, co dobrze, jakie dobrze? – krzyknął zrozpaczony aktor. – Tekstu prawie nie pamiętam, sytuacji nie znam, na samą myśl o spektaklu zimno mi się robi.
Księgowy jednak nie ustępował:
- Dobrze, panie, bardzo dobrze, buty i kostium poprzednika pasują!

***

Pogrzeb Lucyny Messal ściągnął na cmentarz powązkowski tłumy wielbicieli znakomitej artystki. Beata Artemska, ówczesna primadonna Operetki Warszawskiej, nie mogła wraz z delegacją podejść bliżej grobu. Liczna grupa starszych pań tarasowała przejście.
- Gdzie się pani pcha? – ofuknęła Artemską jakaś babina.
Po chwili jednak, poznawszy ją odsunęła się chcąc nie chcąc i zasyczała:
- Ale takiego pogrzebu paniusia mieć nie będziesz!



Źródło:
Igor Śmiałowski opowiada… [anegdotki teatralne]
Wydawnictwo Iskry, 1973.

W poprzednich odcinkach...