Anegdoty o malarzach VIII

- A mój jest najlepszy!

* * *

Geppert wysiadał kiedyś jako jedyny pasażer z pociągu na małej stacyjce. Kontroler odbierający przy wyjściu bilety, zawołał głośno do artysty:
- Proszę się nie pchać!
- Przecież się nie pcham – powiedział zdziwiony malarz. – Tu nie ma nikogo oprócz mnie...
- Nic na to nie poradzę – powiedział bileter – taka jest instrukcja i ja muszę się do niej stosować...

* * *

W początkach lat pięćdziesiątych, gdy w malarstwie obowiązywał realizm socrealistyczny, część artystów starała się przystosować do zaistniałej sytuacji swój warsztat lub tematycznie do niej nawiązać.
Geppert, znany batalista, zamiast bułanków z ułanami zaczął malować konie pociągowe z wozakami. Jego koledzy, wrocławscy artyści malarze, natychmiast ułożyli następującą fraszkę:
„Gówno nigdy nie utonie,
Geppert znów maluje konie”.

* * *

Pierwszym rektorem WSSP we Wrocławiu był Eugeniusz Geppert. Ale tytuł rektora przyznano mu dopiero po kilku latach rządzenia tą uczelnią, więc był tylko dyrektorem. Cierpiał nad tym bardzo i często interweniował w Ministerstwie Kultury i sztuki.
W 1948 roku przygotowano tradycyjną szopkę, w której kukiełka Gepperta śpiewała:
„Przeklęte, psiakrew, te cztery litery,
Które się wżarły w me ciało i duszę.
Bo gdyby nie DY, to byłbym REKTOREM,
Bo gdyby nie EU, to byłbym GENIUSZEM...”

* * *

Geppert próbował również swych sił jako autor fraszek. W jednej z nich wyszydził plastyków łączących się w grupy i napisał:
„Gdy malarze są do dupy,
To się wtedy łączą w grupy”.

* * *

Do Gepperta zgłosił się kiedyś zamożny starszy pan i chciał u artysty zamówić swój portret.
Ale Geppert tę kuszącą propozycję finansową odrzucił, mówiąc:
- Proszę pana, ja rzeczywiście maluję konie, ale tylko młode, proszę pana, tylko młode...!


W poprzednich odcinkach...