Anegdoty o ludziach teatru

- Jak się masz, Ludwiczku, mój słodki ptaszku!
Mistrz Solski zbladł, ale jego przysłowiowa przytomność umysłu i tym razem nie zawiodła.
- Widzisz – powiedział zwracając się do żony – znowu ta przeklęta popularność.

***

Kiedy Bolesław Leszczyński kończył swój wspaniały żywot, u łoża jego znajdował się ksiądz kanonik Piwowarski. Rodzina, zgromadzona w domu, mimo woli słyszała słowa spowiedzi Leszcza.
- Czy wyrażasz skruchę za popełnione grzechy? – spytał ksiądz.
Tubalny głos, żegnającego ten świat artysty, zabrzmiał niezwykle pewnie:
- Ale skąd, nie żałuję, było bardzo przyjemnie.

***

W roku 1926 Stanisław Daczyński grał w Teatrze Polskim, w bajce Or-Ota królewicza zaklętego w kota. W jednej ze scen Twardowki-czarnoksiężnik pyta owego kota:
- Kto ty jesteś, kotku?
Nagle z widowni odzywa się cieniutki, dźwięczny głosik:
- Prosę pana, to pseciez tata Jędrusia!

***

[Władysław] Grabowski grając przed wojną w jakiejś sztuce, posłyszał dochodzące z widowni szmery, potem ktoś krzyknął:
- Głośniej!
Grabowski wyszedł na proscenium i skłoniwszy się uprzejmie zapytał:
- Którą kwestyjkę mam powtórzyć?

***

Solski bawił w okresie międzywojennym na gościnnych występach w Wilnie. Grał wówczas jedną ze swoich wielkich ról, cara Pawła. W jednej ze scen spiskowcy wpadają do komnaty śpiącego monarchy i zarzucają mu szarfę na szyję. Ten chce uciec, stacza się po schodach, szarfa, którą trzymają spiskowcy, zaciska się wokół szyi. Car się dusi.
Kiedyś jako chłopak [wspomina Igor Śmiałowski] obserwowałem próby, jakie Solski-reżyser odbywał z młodymi aktorami (epizodyczne role spiskowców grali oczywiście młodzi). Krzyczał swoim nieco piskliwym głosem:
- Mocniej, mocniej!
Aktorzy bali się, że starszy pan nie wytrzyma, starali się więc markować. Solski nie dawał za wygraną. Scenę tę powtarzano kilkanaście razy. Aż wreszcie, gdy tłukąc głową po stopniach schodów, rozkrzyżowany upadł na deski sceny, rozsupłując węzeł – czerwony, z wybałuszonymi oczami, sapiąc z trudem wyszeptał:
- O, teraz było nieźle!

***

Jeden z moich znakomitych kolegów, Gustaw Holoubek, umówił się kiedyś w TV z suflerką, że w momencie, gdy będzie miał kłopoty z tekstem, wyjmie z kieszonki kamizelki zegarek. Znaczyć będzie to dla niej, że powinna podpowiedzieć mu zapomnianą kwestię.
Kiedy przed kamerą TV manewr taki wykonał, roztargniona suflerka szepnęła:
- Dochodzi dziewiąta.

***

Do [Bronisława] Darskiego, aktora warszawskiego teatru Syrena, przyjechał z prowincji ojciec i zjawił się wieczorem w teatrze. Darski, już ucharakteryzowany, czekał na zaczęcie przedstawienia.
- Niech tata tu posiedzi – powiedział – zagram tylko i prędko wrócę.
Kiedy skecz, w którym grał Darski, dobiegał końca, na scenę wszedł staruszek ojciec i najspokojniej zwrócił się do osłupiałego Darskiego:
- Muszę już jechać synku, o ósmej mam pociąg.
Po czym serdecznie uścisnął syna i opuścił teatr.



Źródło:
Igor Śmiałowski opowiada… [anegdotki teatralne]
Wydawnictwo Iskry, 1973.

c.d. być może n.

POLECAMY: Nowy blog komiksowy Marcina Skoczka! Dżizas - nie wie kim jest i gdzie jest. Generalnie wie, że nic nie wie. Ma wrażenia... Żyje ideami, bo gdyby nie one, to by spał i nic nie robił. Lubi twarożek z chipsami. Chcesz go poznać? To wejdź na: https://dzizas.com/