Dzisiaj opowiemy wam historię porwania pewnej aktorki, zajrzymy z tortem urodzinowym na deski musicalu „Kabaret” oraz przybliżymy wam tragiczną historię pewnego sterowca...
Podczas przestoju w karierze, w wieku 51 lat, Choi Eun-hee otrzymała „propozycję nie do odrzucenia” od nieznanego biznesmena z Hong Kongu, aby utworzyć spółkę filmową, która miała przywrócić aktorce jej popularność.
Do spotkania miało dojść na jednej z wysp w pobliżu Hong Kongu, gdzie aktorka udała się z mężczyzną, który później okazał się być agentem z Korei Północnej.
Choi Eun-hee podano środki nasenne i wniesiono na statek. Po przebudzeniu kobieta zauważyła, że znajduje się w kabinie kapitana, a nad jej głową wisi portret Kim Ir Sena.
Po przywiezieniu do Pjongjangu Choi Eun-hee trafiła do luksusowej strzeżonej willi. W tym samym czasie jej były mąż, reżyser Shin Sang-ok, pojechał szukać jej do Hongkongu, gdzie został zaatakowany i... również porwany do Korei Północnej.
Shin Sang-ok, odmówiwszy współpracy, trafił do obozu pracy. Później ustąpił i zamieszkał z byłą żoną.
Inicjatorem porwań był sam Kim Dzong Il, który chciał stworzyć prężnie działający przemysł filmowy w Korei Północnej.
Najważniejszym filmem Choi Eun-hee i Shin Sang-oka był horror socrealistyczny „Pulgasari” z 1985 roku.
Po ośmiu latach pobytu w Korei Północnej Choi Eun-hee i jej były mąż uzyskali zgodę na wyjazd do Wiednia. Będąc w stolicy Austrii, uciekli ochronie i skierowali się do ambasady USA, gdzie przez pewien czas byli przesłuchiwani przez CIA.
Do śmierci aktorka mieszkała w Seulu. Korea Północna do dzisiaj nie przyznała się do porwania aktorki i reżysera. Sama historia porwania zarówno jej, jak i jej byłego męża wydaje się mocno naciągana, ale oficjalna wersja mówi o porwaniu.
Budowę sterowca rozpoczęto 31 października 1929 roku w Goodyear Airdock w Springfield Township w pobliżu Akron w stanie Ohio. Nadzór nad konstrukcją objęła Goodyear-Zeppelin Corporation, w której skład wchodził zespół doświadczonych inżynierów niemieckich pod kierownictwem głównego projektanta Karla Arnsteina.
8 sierpnia 1931 roku Akron został ochrzczony w hangarze przez Lou Hoover, żonę ówczesnego prezydenta Stanów Zjednoczonych Herberta Hoovera. Dziewiczy lot odbył się nad Cleveland w stanie Ohio wieczorem 23 września 1931 roku z wieloma notablami na pokładzie sterowca.
USS Akron był wykorzystywany w manewrach rozpoznawczych marynarki wojennej, a także testowany jako swego rodzaju lotniskowiec powietrzny, niejednokrotnie potwierdzając swoją skuteczność.
Niestety, w czasie swojej krótkiej kariery aż czterokrotnie ulegał wypadkom. Ten ostatni z 4 kwietnia 1933 roku spowodował zmierzch ery szkieletowych sterowców w służbie amerykańskiej. Podczas sztormu sterowiec wpadł do Atlantyku, w wyniku czego śmierć poniosło 73 członków załogi i pasażerów, w tym kontradmirał William Adger Moffett.
Hagana to żydowska organizacja paramilitarna, działająca w latach 1920–1948 w ówczesnym Mandacie Palestyny. Z początku organizacja o charakterze samoobrony, stopniowo rozszerzyła pole działania na akcje odwetowe wobec atakujących oddziałów arabskich, by przekształcić się w organizację typowo wojskową. Po II wojnie światowej organizowała nielegalną imigrację ocalonych z Holocaustu. W 1948 roku stosowała w swojej działalności również metody terrorystyczne. Po utworzeniu niepodległego państwa Izrael stała się podstawą Sił Obronnych Izraela.
24 kwietnia 1915 roku rząd turecki wydał rozporządzenie nakazujące aresztowanie ormiańskiej inteligencji. Tylko w samym Stambule aresztowano wówczas i w większości zgładzono 2345 osób. 27 maja prześladowania oficjalnie rozszerzono na wszystkich Ormian. Kolejne tysiące i setki tysięcy mieszkańców Turcji zostało „deportowanych” (używano także terminów „translokacja” lub „przesiedlenie”) do Syrii i Mezopotamii.
Działania te, nazywane później marszami śmierci, były jednym ze sposobów realizowania zaplanowanej eksterminacji „niewygodnych” narodowości. W wyniku tej operacji setki tysięcy Ormian zmarły z głodu, pragnienia, wycieńczenia i chorób. Wiele osób zostało brutalnie zamordowanych przez tureckich żołnierzy i cywilów, a także Kurdów, których rząd do tego zachęcał, dając im wolną rękę i otwarte przyzwolenie na takie traktowanie Ormian i Asyryjczyków.
Zatrzymanych rozstrzeliwano, topiono, zarzynano, spychano w górskie przepaście, przybijano podkowy końskie do stóp duchownym Kościoła ormiańskiego, palono żywcem lub zakopywano w ziemi. Do końca 1915 roku około pół miliona ludzi wypędzono na Pustynię Syryjską, gdzie ginęli pozbawieni wody i schronienia od słońca.
Nawet dziś, ponad 100 lat po rzezi Ormian, rząd Turcji oficjalnie twierdzi, że tureccy Ormianie padli ofiarą epidemii podczas ewakuacji frontu, a jej przedstawicielstwa dyplomatyczne agresywnie atakują próby upamiętnienia ofiar.
Adolf Hitler przed agresją na Polskę 1 września 1939 roku miał rzekomo wypowiedzieć słowa:
„Zabijajcie bez litości kobiety, starców i dzieci; liczy się szybkość i okrucieństwo. Kto dziś pamięta o rzezi Ormian?”.
Kampania jugosłowiańska (plan Marita) zakładała przemarsz wojsk niemieckich w kierunku Grecji przez tereny Jugosławii.
W związku ze sprzeciwem Jugosławii plan poddano lekkim modyfikacjom, tak aby uwzględniał podporządkowanie siłą także tego kraju. Do agresji po stronie III Rzeszy przyłączyły się także Węgry oraz Bułgaria. Atak rozpoczął się 6 kwietnia 1941 roku i zakończył się błyskawiczną wygraną państw Osi.
Jugosławia skapitulowała już 17 kwietnia, natomiast armia grecka, wspomagana przez wojska brytyjskie, poddała się niecały tydzień później, 23 kwietnia 1941 roku. Walki w kontynentalnej części Grecji z wycofującymi się Brytyjczykami trwały do 29 kwietnia.
Cała kampania zakończyła się po niecałych dwóch miesiącach, 1 czerwca 1941 roku, wraz z opanowaniem Krety przez niemieckie wojska powietrznodesantowe.
W poprzednim odcinku