Internauci mówią o tym, kiedy stali się dorośli

#1.

W którym momencie poczuliście / zrozumieliście, że jesteście już dorośli (tak jak dziecko widzi swoich rodziców i wszystkie ciotki)?

Mam +30, od matury jestem samodzielna: sama się utrzymywałam, sama opłaciłam studia, mieszkanie. Wszystkie moje decyzje odbywały się bez wsparcia rodziny. Mam mieszkanie, „poważną” pracę, kredyt, stabilny zawiązek, psa.

Mimo wszystko widząc ludzi w pracy czy nowo poznanych znajomych identyfikuję ich jako „takie poważne, dorosłe osoby” (w porównaniu do mnie), a później okazuje się, że są one dużo młodsze ode mnie.

#2.

IMO dorosły stajesz się wtedy, kiedy musisz. Niektórych to dotyka przed osiemnastką, innych po trzydziestce, a są pewnie tacy, których nigdy.

Do mnie to dotarło, kiedy wyprowadziłem się z domu po osiemnastce i zamiast odczuć wzrost odpowiedzialności i obowiązków, to czułem tylko ulgę z braku awantur.

Totalnie identyfikuję się z drugą częścią Twojego zdania.

Przez całe dzieciństwo rodzice wmawiali mi, „że jak dorosnę, to zrozumiem”, i że bycie dorosłym jest bardzo trudne.
Okazało się, że większość życiowych trudności zniknęła z chwilą, w której się od nich wyprowadziłem, a dorosłość nie jest trudna (choć oczywiście ma swoje wyzwania), po prostu oni sobie z nią nie radzili i używali jako pretekstu do bycia dupkami.

#3.

Jak mi się pierwsze dziecko urodziło.

#4.

Kiedy zacząłem stawiać granicę innym osobom. Zdrowy egoizm jest dla mnie oznaką dorosłości.

#5.

Co oznacza dorosłość? Jak się zaczyna mieć kij w dupie?

Myślę, że ja większość czasu nie jestem dorosły, ale miewam krótkotrwałe okresy, kiedy jestem dorosły. Moim zdaniem to nie jest tak, że w pewnym momencie życia człowiek staje się dorosły i potem do końca życia już taki cały czas jest.

#6.

W momencie otrzymania pierwszej wypłaty od pracodawcy na umowę o pracę.

#7.

Dla mnie dorosłość to dwa główne czynniki. Po pierwsze (względna) samodzielność – jeśli jesteś się w stanie samodzielnie utrzymać bez pomocy rodziny/rodziców, nawet jeśli chcą uczestniczyć w pomocy finansowej.

A drugi, mam wrażenie, że pomijany aspekt, to uświadomienie sobie, że jest się dorosłym. Mam 31 lat, to już kawal doświadczeń, wiedzy i przekonań, które wcale nie są jakoś mniej warte niż te innych osób. Inni traktują cię tak, jak się pokazujesz.

#8

Nie wiem nawet, czy już jestem dorosły. Prawie 30 – jest. Praca – jest. Żona, dziecko – jest. Brak czasu dla siebie – jest.

Ale wciąż najchętniej nigdzie bym nie wychodził i rypał w gierki 24/7, wciąż jem świństwa typu zupki chińskie, wciąż tęsknię za rodzicami, czuję się jakbym nie wiedział, co robię i co robić dalej.

#9.

Wydaje mi się, że dość mocno się ogarnąłem po śmierci matki. To było takie uderzenie od życia, że trzeba się ogarnąć, bo stary jest alkoholikiem i pomocy od niego nie otrzymam i jestem zdany sam na siebie.

#10.

Jak musiałem sam zadzwonić i umówić wizytę u lekarza, a później samemu pójść.

#11.

Po zrozumieniu, że obietnice wyborcze konfy i ich postulaty miałaby katastrofalne skutki społeczne i dla gospodarki.

#12.

Kiedy mój rodzic totalnie zdziadział, stracił resztkę zdrowego rozsądku i tak jakoś od czternastego roku życia musiałam go na różne sposoby niańczyć. Tzn. ofkors nie od razu zaczęłam się identyfikować ze starszymi osobami, np. w pierwszej pracy, ale jak poszłam na terapię, to sobie uświadomiłam, że ten ciężar, który mi towarzyszył i który uważałam za „bóle dojrzewania”, to była po prostu przedwczesna dorosłość.

#13.

Jak miałem jakieś 27 lat. Moment, w którym zauważyłem, że rasistowski humor moich kumpli bawi mnie coraz mniej, kiedy zauważyłem, że już nie wierzę w to, że rodzice zawsze „wiedzą lepiej”, kiedy ogarnąłem, że potrafię mieć własne zdanie na tematy, a nie jedynie ciągnąć za najpopularniejszym głosem. To uważam za dorosłość!

Do kredytu niestety jeszcze mi daleko, o stabilnych związkach nie ma co wspominać.

#14.

Mam 31 na karku. Nie stałem się i mi z tym dobrze.

Dorosłość zawsze kojarzyła mi się z ludźmi, którzy są wiecznie zabiegani, nie mają na nic czasu, wiecznie marudzą, a ich hobby to alkohol i telewizor.

Stałem się odpowiedzialny i samodzielny, ale nie dorosły.

#15.

Ani praca, ani samodzielne mieszkanie, ani małżeństwo, ani dziecko nie sprawiły, że poczułem się dorosły. Zakup i renowacja nowego domu to jest to. Nic nigdy nie kosztowało mnie tyle stresu, nerwów, organizacji, złości, siwych włosów i bólu pleców. To doświadczenie absolutnie transformujące w życiu.

#16.

Ja tak se zawsze mówię, że dorosłość nie definiuje się pieniędzmi, zarabianiem czy innymi pracami, tylko jest to moment w życiu, kiedy orientujesz się, że inni dorośli ludzie, w szczególności twoi rodzice, są tak samo zdezorientowani, co tu się dzieje, improwizują i nie mają „prawdziwej dorosłej” recepty na życie.

#17.

Nie znam cię, ale to brzmi jak odbieranie sobie własnej sprawczości i/lub obawa przed uznaniem siebie.

To mięsień, który wymaga wytrenowania.

Ja widzę „dorosłość” jako stan, w którym:
– rozróżniasz swoje etapy życia za sobą;
– wiesz, czego NIE chcesz;
– umiesz wybrać siebie, nawet gdy boli;
– świadomie tworzysz swoje plemię;
– nie wstydzisz się prosić o pomoc;
– umiesz zarabiać pieniądze;
– umiesz nawet nimi zarządzać;
– nie jesteś hop do przodu nt. swojej przyszłości (co nie znaczy „nie masz marzeń”).

Może używasz tej mitycznej definicji dorosłości, by sobie dowalać albo tworzyć stan, z którego twój mózg ma jakąś korzyść.

W naturze „dorosłość” jest gdy ktoś / coś na tobie polega i czujesz za to odpowiedzialność.

#18.

W momencie zaciągnięcia kredytu na zakup mieszkania. Decyzja wiązała się z przeprowadzką do innej części Polski i rozpoczęciem życia od nowa. 40 lat.

#19.

Podobno nie ma takiego momentu i każdy ma podobnie i nie jest świadomy, że inni nas postrzegają jako „dorośli”. Dla mnie pierwszym szokiem w życiu był moment, kiedy jakieś dziecko na osiedlu powiedziało do mnie „Dzień dobry”. Zabolało.

#20.

Ja wciąż czekam. Ale na pewno jako dorosła będę dobrze wspominać pierwsze 40 lat swojego dzieciństwa.