10 sławnych osób, które zaginęły i nigdy nie zostały odnalezione

Amelia Earhart przeszła do historii jako pierwsza kobieta-pilot, która samotnie i bez międzylądowań przeleciała nad Oceanem Atlantyckim. Była ikoną i cenioną autorką, która promowała podróże lotnicze i napisała wiele bestsellerów o swoich przygodach w przestworzach.

Z pasją do przekraczania granic i ustanawiania rekordów, podjęła się swojej ostatniej misji, która miała miejsce 2 lipca 1937 roku. Jej ambitnym celem było zostanie pierwszą kobietą-pilotem, która obleci świat dookoła.

Earhart wsiadła na pokład samolotu Lockheed Model 10-E Electra wraz ze swoim nawigatorem Fredem Noonanem. Para była ostatnio widziana w Law w Nowej Gwinei, gdzie zrobili ostatni postój.

Śledczy uważają, że samolotowi zabrakło paliwa gdzieś nad środkowym Pacyfikiem i rozbił się w pobliżu wyspy Howland. Earhart została oficjalnie uznana za zmarłą rok i sześć miesięcy po swoim zaginięciu.

Syn hollywoodzkiej legendy Errola Flynna, Sean Flynn, był fotoreporterem, podróżnikiem i aktorem.

Jego ciągła pogoń za niebezpiecznymi zleceniami podczas wojny w Wietnamie ostatecznie doprowadziła do jego zaginięcia 6 kwietnia 1970 roku, kiedy relacjonował konflikt w Kambodży.

Dzięki wpływom ojca Sean miał wiele okazji do rozwijania kariery aktorskiej, debiutując w wieku piętnastu lat w jednym z odcinków programu telewizyjnego Errola „The Errol Flynn Theatre”.

Sean porzucił aktorstwo, gdy stało się dla niego rozczarowujące. Szukał pełnej przygód kariery. Ostatecznie stał się częścią grupy wysokiego ryzyka fotografów, którzy regularnie udawali się w strefy walk, aby zrobić jak najlepsze zdjęcia.

Sean i jego partner Dana Stone, który relacjonował wydarzenia dla CBS, zostali pojmani przez członków Viet Congu, gdy motocyklem jechali na konferencję prasową w Sajgonie. Ich ciał nigdy nie odnaleziono.

Elizabeth Eaton Converse, znana bardziej pod pseudonimem scenicznym Connie, jest często uznawana za jedną z pierwszych wykonawczyń piosenki autorskiej, a także utalentowaną poetkę i pisarkę.

Zaginęła 10 sierpnia 1974 roku. Według Howarda Fishmana, autora jej biografii, seria osobistych niepowodzeń mocno nadwyrężyła jej zdrowie psychiczne, wpędzając ją w głęboką depresję, która skłoniła ją do spakowania rzeczy do swojego Volkswagena Beetle i wyjazdu bez pozostawienia żadnego śladu.

Ze świadectw przyjaciół i rodziny wynika, że Connie była lesbijką, która czuła się odrzucona zarówno w życiu osobistym, jak i zawodowym, i wyklęta przez swoich religijnych rodziców. Znajdowała ukojenie, pisząc dla „Journal of Conflict Resolution”, ale straciła pracę, gdy jego biura zostały przeniesione na Yale w 1972 roku.

Choć rodzina próbowała ją odnaleźć, prywatny detektyw, którego wynajęli, poinformował ich, że nawet jeśli ją znajdzie, nie może przekazać, gdzie Connie się obecnie znajduje i że wszyscy powinni uszanować jej decyzję o zniknięciu. Po tym fakcie rodzina uszanowała jej decyzję o odejściu i zaprzestała dalszych poszukiwań.

17. premier Australii, Harold Holt zniknął bez śladu 17 grudnia 1967 roku podczas pływania na plaży Cheviot w stanie Wiktoria. Wydarzenie to wywołało jedną z największych akcji poszukiwawczych w historii kraju.

Ponieważ jego ciała nie udało się odnaleźć, po zdarzeniu pojawiło się wiele teorii spiskowych. Jedna z najbardziej absurdalnych sugerowała, że Holt był chińskim szpiegiem i został przechwycony przez okręt podwodny tego państwa.

Tony Eggleton, doradca polityczny i przyjaciel Holta, wspominał, że próbował ostrzec go przed niebezpieczeństwami jego hobby, na co premier miał odpowiedzieć: „Tony, jakie są szanse, że premier utonie albo zostanie zaatakowany przez rekina?”.

Śmierć Holta została przypisana utonięciu, a na jego cześć powstało Harold Holt Memorial Swimming Centre.

Uznawana za cudowne dziecko, Barbara Newhall Follet opublikowała swoją pierwszą powieść, „The House Without Windows”, mając zaledwie 12 lat. W wieku 14 lat wydała kolejną książkę, „The Voyage of the Norman D.”, w 1928 roku.

Opisywana przez historyków jako „dziecko natury”, Barbara często wyrażała w swoich opowiadaniach i wierszach miłość do dzikiej przyrody. Była bardzo wrażliwa, a jej serce zostało złamane, gdy jej ojciec opuścił matkę dla innej kobiety, co dodatkowo pogorszyło sytuację finansową rodziny.

Pomimo tego kontynuowała pisanie, jednocześnie pracując jako sekretarka w Nowym Jorku podczas Wielkiego Kryzysu. Jednak jej późniejsze powieści, „Lost Island” i „Travels Without a Donkey”, nie odniosły takiego sukcesu jak wcześniejsze dzieła.

W 1931 roku Barbara poznała Nickersona Rogersa, z którym latem tego samego roku przeszła szlak Appalachów aż do granicy Massachusetts. Para podróżowała później po Hiszpanii i Szwajcarii, odkrywając Alpy i inne urokliwe miejsca.

Pobrali się w lipcu 1934 roku. Choć ich małżeństwo początkowo wydawało się szczęśliwe, Barbara w listach do bliskich przyjaciół wyrażała niezadowolenie ze swojego życia. Cztery lata później, w 1938 roku, zaczęła podejrzewać męża o niewierność i w następnym roku opuściła swój dom, znikając na zawsze.

Richard John Bingham, 7. hrabia Lucan, bardziej znany jako „Lord Lucan”, zniknął po tym, jak rzekomo nie udało mu się zabić swojej żony 7 listopada 1974 roku.

39-latek był uwikłany w spór z żoną Veronicą Duncan o opiekę nad dziećmi, po rozpadzie ich małżeństwa. Lucan miał problem z uzależnieniem od hazardu i nadużywał alkoholu, co ostatecznie zmusiło go do wyprowadzki z domu rodzinnego.

W noc zdarzenia Veronica i dzieci jedli kolację, podczas gdy niania, Sandra Rivett, przygotowywała herbatę w kuchni. Lady Duncan zaczęła się niepokoić, gdy Sandra długo nie wracała.

Kiedy zeszła na dół, aby sprawdzić, co się stało, zastała kuchnię pogrążoną w ciemnościach i została uderzona tępym przedmiotem w głowę. „Cicho!” – usłyszała głos, który później rozpoznała jako głos swojego męża.

Przerażona, Veronica wybiegła na ulicę, wołając o pomoc: „Uciekam przed mordercą! On jest w domu! Zabił nianię!”.

Kiedy na miejsce przybyła policja, znaleziono ciało Sandry w worku oraz pokrytą krwią ołowianą rurę. Według raportów Lord Lucan uciekł z Londynu do Sussex i nigdy więcej go nie widziano.

Lynn była odnoszącą sukcesy aktorką, modelką i królową piękności. Zaginęła 6 lipca 1983 roku. Miała wtedy 18 lat.

Lynn zdobyła sławę w świecie konkursów piękności, wygrywając ponad 280 razy w prawie 300 konkursach. Szybko rozpoczęła karierę modelki, pozując m.in. dla magazynu „CoverGirl” w październiku 1978 roku.

Modelka pojawiła się w różnych filmach, jednak najbardziej znana była z roli w filmie „Człowiek z blizną” (Scarface) z 1983 roku.

Po zakończeniu zdjęć do filmu „Spring Break” modelka samotnie udała się na imprezę, po czym wróciła „odmieniona” – tak zeznał Wing Flannag, jeden z jej najbliższych przyjaciół.

Na kilka miesięcy przed swoim zniknięciem Tammy zaczęła wykazywać oznaki niepokoju, w tym strach przed zamordowaniem. Została poddana ocenie w ośrodku medycznym, gdzie wykluczono używanie narkotyków lub alkoholu, ale jej dziwne zachowanie nasilało się coraz bardziej.

Modelka była ostatni raz widziana w Cocoa Beach na Florydzie. Jej matka przez lata próbowała znaleźć winnego, podejrzewając takie osoby jak seryjny morderca Christopher Wilder czy porywacz John Crutchley.

Harold Lewis, detektyw z Cocoa Beach, powiedział w 1985 roku, że otrzymał dwa anonimowe telefony od kobiety, która twierdziła, że Tammy żyje, jest pielęgniarką i chce jedynie świętego spokoju.

Najstarsza córka słynnych włoskich piosenkarzy Albano Carrisiego i Rominy Power, Ylenia Carrisi, zaginęła podczas wizyty w Nowym Orleanie 18 stycznia 1994 roku.

Ylenia Carrisi w czasie studiów zaczęła rozważać pomysł samodzielnego podróżowania po świecie z plecakiem i dziennikiem. Plan wprowadziła w życie, w czasie gdy zrobiła sobie przerwę w nauce na studiach literackich na King’s College w Londynie. Sprzedała większość swoich rzeczy, aby sfinansować podróż po Ameryce Południowej. Jej ostatnim przystankiem było Belize, skąd wróciła do Nowego Orleanu 26 grudnia 1993 roku.

Kilka tygodni później Ylenia była ostatni raz widziana w Dzielnicy Francuskiej, gdzie zatrzymała się w hotelu z ulicznym muzykiem o imieniu Alexander Masakela.

Po dłuższym braku kontaktu z córką jej rodzice zgłosili zaginięcie 18 stycznia, a śledztwo wykluczyło Masakelę jako podejrzanego. Ochroniarz zeznał, że widział kobietę pasującą do opisu Ylenii, która skoczyła do rzeki Missisipi.

Straż Przybrzeżna przeszukała teren, ale nie znaleziono ciała. Ylenia została oficjalnie uznana za zmarłą w grudniu 2014 roku.

Gitarzysta walijskiego zespołu alternatywnego rockowego Manic Street Preachers zaginął 1 lutego 1995 roku.

Edwards był głównym autorem tekstów zespołu i w wywiadach otwarcie mówił o swoich zmaganiach z depresją; wykorzystywał swoją sztukę jako swoisty zawór bezpieczeństwa dla wewnętrznych zmagań.

W dniu swojego zniknięcia autor piosenek miał wyruszyć do Stanów Zjednoczonych z zespołem, ale jego porzucony samochód znaleziono w pobliżu mostu Severn – miejsca, które stało się znane z przypadków samobójstw.

Ciało Edwardsa nigdy nie zostało znalezione, chociaż niektórzy z jego fanów twierdzili, że widzieli go w Indiach i na Wyspach Kanaryjskich.

Spangler była obiecującą amerykańską aktorką i tancerką urodzoną w Seattle. Zaginęła 7 października 1949 roku, mając 26 lat.

Dziewczyna dopiero zaczynała swoją karierę w show-biznesie, pracując jako statystka w produkcjach takich jak „When My Baby Smiles at Me” z 1948 roku oraz komedii „Chicken Every Sunday” (Kurczak co niedziela) z 1949 roku.

Wieczorem w dniu swojego zaginięcia Spangler powiedziała swojej szwagierce, że idzie spotkać się ze swoim byłym mężem, aby omówić sprawę alimentów na dziecko, a potem uda się na nocne zdjęcia filmowe.

Ostatni raz widziano ją w sklepie spożywczym. Dwa dni później jej torebka została znaleziona w Griffith Park, z rozerwaną rączką i tajemniczą kartką adresowaną do mężczyzny o imieniu „Kirk”, wspominającą o wizycie u „dr. Scotta”.

Spekulowano wówczas, że Spangler mogła być zamieszana w nielegalną aborcję, co było powszechną praktyką w powojennym Los Angeles. Rozważano także inne teorie, w tym powiązania z mafią i aktorem Kirkiem Douglasem, z którym spotkała się na planie filmu „Young Man with a Horn” (Młody człowiek z trąbką), jednak brak było solidnych dowodów na ich poparcie.