Zatrzymane w kadrze – Latające Fortece, które trafiły na złom

Petard, który został zwodowany w marcu 1941 roku, pierwotnie miał nosić nazwę HMS Persistent. Początkowo nosił numer flagowy G56, który po wojnie zmieniono na F56.
Petard wyróżnił się zatopieniem okrętu podwodnego z każdej z trzech marynarek wojennych państw Osi: niemieckiego U-559, włoskiego Uarsciek i japońskiego I-27. 30 października 1942 roku Petard, wspólnie z niszczycielami Pakenham i Hero, niszczycielami eskortowymi Dulverton i Hurworth oraz przy wsparciu RAF-u zaatakowali i poważnie uszkodzili niemiecki okręt podwodny U-559. Załoga U-559 opuściła statek, ale kapitan U-boota nie wykonał skutecznie odgórnie narzuconego rozkazu Kreigsmarine i nie zatopił okrętu po wynurzeniu. Na pokład U-559, z pokładu HMS Petard, dostali się porucznik Fasson i starszy marynarz Colin Grazier, wraz z pomocnikiem z kantyny Tommym Brownem. Tymczasem przez otwarte przez Niemców zawory denne wlewała się woda i nie było prądu na pokładzie okrętu podwodnego. Pracując w całkowitej ciemności, w pełni świadomi, że okręt podwodny może zatonąć bez ostrzeżenia w każdej chwili, Fasson i Grazier znaleźli dokumenty oraz sprzęt, które Brown zaniósł ludziom. Niestety, zarówno Fasson jak i Grazier nie zdążyli się ewakuować i zatonęli wraz z U-559. Obaj zostali pośmiertnie odznaczeni Krzyżem Św. Jerzego. Książki kodowe, które odzyskali Fasson, Grazier i Brown, były niezwykle cenne dla łamaczy kodów w Bletchley Park, którzy do tamtego momentu nie potrafili złamać Enigmy. Zdobyty materiał pozwolił im odczytać szyfrowane wiadomości wysyłane między U-bootami i przechylić szalę wojny o Atlantykna korzyść aliantów.

Po zamachu stanu przeciwko swojemu byłemu kumplowi Hissanowi Hebre (z którym obalili wspólnie poprzednią władzę w 1982 roku) Déby stanął następnie na czele rządu tymczasowego, a 28 lutego 1991 roku objął formalnie funkcję prezydenta. Po przyjęciu w marcu 1996 roku nowej konstytucji, Déby został dwukrotnie wybrany prezydentem w powszechnych wyborach w 1996 i w 2001 roku, aczkolwiek obserwatorzy międzynarodowi zwracali uwagę na liczne naruszenia procedur wyborczych i prawa. Ponieważ konstytucja z 1996 roku zawierała zapis mówiący o tym, iż prezydent Czadu może sprawować tylko dwie pięcioletnie kadencje (nie licząc okresu sprzed przyjęcia konstytucji), w czerwcu 2005 roku przeprowadzone zostało referendum, w którym zapis ten został odrzucony. Pozwoliło to Déby’emu wziąć udział w kolejnych, zorganizowanych w 2006 roku wyborach prezydenckich i wygrać je. Ogólnie prezydentem pozostał aż do swojej śmierci w 2021 roku. Rządy Déby’ego charakteryzowały się nepotyzmem, gdyż na najwyższe stanowiska w państwie mianował współplemieńców z ludu Zaghawów. W kraju zamieszkanym przez około 200 grup etnicznych, dominacja jednego (1,5% populacji) wywołała falę rebelii. 20 kwietnia 2021 Déby zmarł w wyniku obrażeń odniesionych w trakcie walk z rebeliantami na północy kraju. W związku z jego śmiercią władzę przejęła Tymczasowa Rada Wojskowa z jego synem Mahamatem Déby Itno na czele, zawieszono konstytucję, rozwiązano parlament i rząd oraz ogłoszono czternastodniową żałobę narodową i tymczasowo zamknięto granice.

9 listopada 1971 roku samolot Lockheed Hercules C.1 Królewskich Sił Powietrznych rozbił się w morzu u wybrzeży Livorno w pobliżu płycizny Meloria we Włoszech. Śmierć poniosło wszystkich 46 pasażerów i 6 członków załogi. Ówcześni włoscy urzędnicy opisali to jako najgorszą katastrofę lotniczą we Włoszech w czasie pokoju. W wyniku katastrofy zginęły wszystkie 52 osoby na pokładzie, w tym pięciu brytyjskich członków załogi z 24. dywizjonu, brytyjski instruktor skoków spadochronowych ze Szkoły Szkolenia Spadochronowego nr 1 w RAF Abingdon i 46 włoskich spadochroniarzy z Brygady Spadochronowej Folgore. Początkowe poszukiwania wraku maszyny okazały się bezowocne z powodu uporczywego wiatru i niskich chmur. Mimo iż finalnie odnaleziono wrak Lockheeda na głębokości 61 metrów, przyczyny wypadku nie ustalono.

Christopher był amerykańskim wędrowcem i pamiętnikarzem, który zmarł w okolicach Parku Narodowego Denali na Alasce po wielomiesięcznej samotnej wędrówce bez wystarczających umiejętności, doświadczenia, zapasów żywności oraz sprzętu. Po ukończeniu studiów, w 1990 roku, Chris przekazał 24 000 dolarów oszczędności na konto organizacji charytatywnej Oxfam, która zajmuje się walką z głodem na świecie i pomocą w krajach rozwijających się. Wyruszył w podróż po Ameryce Północnej pod przybranym imieniem i nazwiskiem „Alexander Supertramp”. Podróżował przez Arizonę, Kalifornię, Południową Dakotę, by w końcu autostopem dotrzeć na Alaskę. Przez cały czas zapisywał swoje obserwacje, stany i odczucia w pamiętniku. 25 kwietnia 1992 roku dotarł autostopem z Liard River Hotsprings do Fairbanks na Alasce. Ostatni raz widziany był przez Jima Galliena, który podwiózł go z Fairbanks na Szlak Stampede. Gallien kilkukrotnie podczas wspólnej podróży starał się odwieść młodego szaleńca od samodzielnej i źle przygotowanej wyprawy w dzikie tereny, ale McCandless pozostał nieugięty. Po wędrówce przez zasypany śniegiem Szlak Stampede, Chris dotarł do opuszczonego autobusu (w dzienniku „Dzień Magicznego Autobusu”), używanego jako schronienie dla myśliwych i traperów polujących w okolicach Narodowego Parku Denali. To w tym właśnie autobusie, 6 września 1992 roku, znaleziono go martwego. W chwili śmierci ważył około 30 kilogramów. Na podstawie jego historii oraz zapisków z pamiętników powstała powieść Jona Krakauera „Wszystko za życie”, na podstawie której Sean Penn wyreżyserował film pod tym samym tytułem.