Dzisiaj zaprosimy was na bal mody, opowiemy wam o tragicznym losie Janet Johnson oraz wybierzemy się na koncert Claptona...
Band of the King's African Rifles byli brytyjską jednostką muzyczną armii w Protektoracie Afryki Wschodniej (znanym również jako Brytyjska Afryka Wschodnia), dopóki większość jej regionów i kolonii nie uzyskała niepodległości od Zjednoczonego Królestwa w latach 60. XX wieku.
Zespół King's African Rifles był największym i najdłużej działającym zespołem, który w okresie międzywojennym rozrósł się do 40 muzyków.
Podczas II wojny światowej wielu członków orkiestry dołączyło do jednostek rozrywkowych, które służyły w kolonii Birmy podczas kampanii birmańskiej.
Właściwie to Paul Andrews (prawdziwe nazwisko Di'Anno) był trzecim wokalistą zespołu, ale pierwszym, który nagrał z zespołem album studyjny. Mimo że Paul reprezentował modny w tamtych czasach nurt punk rocka, założyciel zespołu Steve Harris postanowił dać mu szansę. Di’Anno został przyjęty w 1977 roku i zaśpiewał na dwóch pierwszych studyjnych płytach:
Iron Maiden (1980) i
Killers (1981).
Na trasie World Killer Tour, promującej album
Killers, zaczął dawać się we znaki rozrywkowy tryb życia Paula, m.in. nadużywanie alkoholu i narkotyków. Nałogi tragicznie odbijały się na jakości śpiewania frontmana. Z powodu niedyspozycji Di'Anno zespół niejednokrotnie musiał też odwoływać swoje koncerty.
Jeszcze przed powrotem z trasy Harris wspólnie z managerem zespołu Rodem Smallwoodem podjęli decyzję o wyrzuceniu Di’Anno z zespołu, co nastąpiło w październiku 1981 roku. Zastąpił go wokalista zespołu Samson, Bruce Dickinson.
Walki o Wyspy Gilberta to kombinowana operacja desantowa wojsk amerykańskich, przeprowadzona w listopadzie 1943 roku w ramach operacji
Galvanic w czasie wojny na Pacyfiku. Głównym celem było odbicie z rąk japońskich atoli Tarawa i Makin w archipelagu Wysp Gilberta.
Podczas szeroko zakrojonej i drobiazgowo przygotowanej akcji zbrojnej nie ustrzeżono się wielu błędów, które kosztowały wojska amerykańskie, szczególnie podczas lądowania na Tarawie, ponad trzy tysiące zabitych, rannych i zaginionych.
Eric Clapton podbił narkotykową poprzeczkę w rock’n’rollowym światku w 1977 roku, gdy zdecydował się nagrać cover słynnego songu J.J. Cale’a, „Cocaine”, który zaczyna się wieszczymi słowami:
If you want to hang out, you’ve gotta take her out, cocaine. If you want to get down, get down on the ground, cocaine. Muzyk nie poprzestał na tym i poszedł jeszcze dalej. Na swoim koncercie w Oakland Coliseum w lutym 1978 roku wystąpił w specjalnym t-shircie z hasłem „No Snow, No Show".
W swojej autobiografii I
n His Own Words Clapton samodzielnie wyliczył, iż w połowie lat 70. wydawał (w przeliczeniu na dzisiejsze złotówki) około 45 tysięcy PLN na heroinę tygodniowo.
Nelke był kapitanem okrętu flagowego, gdy wojska radzieckie zajęły Estonię 16 czerwca 1940 roku. Niedługo potem estońska flota rybacka została wcielona do służby w radzieckiej marynarce wojennej. Największym z okrętów był Eestirand, który został ponownie wcielony do Floty Bałtyckiej jako VT-532. Jako kapitan, Nelke miał wspierać radziecki transport wojenny, transportując radzieckie wojska i sprzęt wojenny na silnie zaminowanym Morzu Bałtyckim.
W sierpniu 1941 roku Sowieci rozpoczęli masową ewakuację Tallina, gdy wojska niemieckie otoczyły miasto. Nelke miał być odpowiedzialny za transport około 3500 estońskich poborowych i personelu wojskowego do Kronsztadu, silnie ufortyfikowanego rosyjskiego portu morskiego, położonego na wyspie Kotlin w Zatoce Fińskiej.
24 sierpnia 1941 roku Eestirand został poważnie uszkodzony przez niemiecki nalot lotniczy, w pobliżu małej wyspy Keri. Nelke otrzymał bezpośredni rozkaz od dowództwa radzieckiego, aby kontynuować ewakuację, który zignorował.
Zamiast tego Nelke obrał kurs na Prangli, około 6 km na południe, zatapiając statek u wybrzeża wyspy. Pod dowództwem Nelke załoga Eestirand pomogła 2700 ocalałym estońskim poborowym rozbroić na pokładzie statku radziecki personel wojskowy i przejąć kontrolę nad wyspą. Następnie Nelke i jego załoga zawiesili estońską flagę na wysokiej sośnie. Bunt pozwolił tysiącom Estończyków uciec z okupowanego przez Sowietów terytorium i uniknąć mobilizacji do Leningradu.
Za udział w buncie Nelke został okrzyknięty przez Sowietów „wrogiem ludu” i zmuszony do ucieczki z Estonii. Zmarł w Szwecji w 1972 roku.
Johnson była znana jako zapalona alpinistka. Była członkinią American Alpine Club i Colorado Mountain Club. W wieku 30 lat Johnson została jedną z pierwszych 20 kobiet, które wspięły się na szczyty „czternastotysięczników” Kolorado – ponad 50 gór w Kolorado, które przekraczają wysokością 14 tysięcy stóp (4267 m n.p.m.).
Jej wyprawy i zdjęcia często pojawiały się w magazynach alpinistycznych. Poza USA Johnson wspinała się także na Iztaccíhuatl, Kilimandżaro, górę Fuji, Mount Blanc, Matterhorn.
Zmarła w 1973 roku podczas wyprawy na Aconcaguę na szlaku Polish Route. Amerykański Klub Alpejski stwierdził, że zmarła z powodu wychłodzenia i wyczerpania w pobliżu szczytu. Inny członek grupy wspinaczkowej, John Cooper, inżynier NASA, również zginął podczas tej wyprawy.
Podczas sekcji zwłok śledczy uznali, że zarówno Cooper, jak i Johnson zostali zamordowani. Johnson została pochowana na cmentarzu dla alpinistów na początku szlaku na Aconcaguę.
W 2020 roku jej plecak i aparat 35 mm z filmem znaleziono w topniejącym lodowcu; był podpisany jej imieniem i adresem w Denver w Kolorado. Film w aparacie, a także filmy w dwóch metalowych pojemnikach w jej plecaku, zostały wywołane, a zdjęcia opublikowano w The New York Times.
Sprawy jej morderstwa nigdy nie wyjaśniono.
W poprzednim odcinku