Epoka edwardiańska (panowanie króla Wielkiej Brytanii Edwarda VII w latach 1901–1910) znana jest z pięknych i utalentowanych kobiet. Standardy piękna zmieniają się z dekady na dekadę – w tamtych czasach w modzie była blada skóra, lecz nie blond włosy. Oto lista 11 najpiękniejszych kobiet epoki edwardiańskiej według Vintage Everyday.
Gladys była angielską aktorką, której kariera trwała siedem dekad. Karierę na scenie rozpoczęła jako nastolatka w komediach muzycznych i pantomimie, później zaczęła grać główne role w przedstawieniach dramatycznych i filmach niemych jeszcze przed pierwszą wojną światową. Następnie została szefową London Playhouse Theater, gdzie również zagrała ogromną liczbę ról, za co otrzymała wiele nagród i pochwał, w tym od słynnego dramaturga Williama Sommerseta. Gladys regularnie pojawiała się na scenach teatrów West Endu i Broadwayu, a nawet była trzykrotnie nominowana do Oscara.
Lily Elsie była popularną aktorką i piosenkarką w epoce edwardiańskiej, najbardziej znaną z roli w londyńskiej produkcji opery Franza Lehara „Wesoła wdówka”. Rozpoczynając karierę jako dziecko, w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku, Elsie zyskała reputację dobrej aktorki dzięki rolom w komediach muzycznych. Następnie zagrała w kilku innych udanych operetkach i musicalach. Zachwycając ludzi swoją urodą i wdziękiem, Elsie stała się jedną z najczęściej fotografowanych aktorek początku XX wieku.
Marie Doro była amerykańską aktorką wczesnej epoki kina niemego. Kiedy Marie była jeszcze chórzystką, zwróciła na siebie uwagę impresario Charlesa Frohmana, który później zaoferował jej kilka ról w teatrach na Broadwayu. Tam pracowała ze słynnym wówczas aktorem Williamem Gillette'em (Sherlock Holmes), a jej kariera została ukształtowana przez tych dwóch doświadczonych mentorów. Choć Marie miała zwykle okazję grać proste role tego samego typu, to jednak dała się poznać jako aktorka rozsądna i bystra.
Maud Fealy to amerykańska aktorka epoki kina niemego, która jednak potrafiła odnaleźć się w erze kina dźwiękowego. W wieku trzech lat po raz pierwszy pojawiła się na scenie ze swoją matką, Margaret Fealy, a następnie zagrała rolę w inscenizacji powieści Henryka Sienkiewicza „Quo Vadis”, gdzie ponownie pojawiła się na scenie ze swoją rodzicielką.
Następnie Maud odbyła tournee po Anglii z produkcją Sherlocka Holmesa, w której wystąpiła u boku Williama Gillette'a, a w latach 1902–1905 często współpracowała z Henrym Irvingiem, biorąc udział w jego spektaklach.
Aida Overton Walker, znana jak Królowa Cake-walku, była afroamerykańską aktorką wodewilową, piosenkarką, tancerką i choreografką. Wraz z mężem i partnerem brała udział w wielu przedstawieniach tamtych czasów.
Ethel Clayton to amerykańska aktorka, która zagrała wiele ról w filmach bez dźwięku. Zadebiutowała w 1909 roku w krótkometrażowym filmie zatytułowanym „Justified”. Stopniowo jej kariera rozwijała się, a Ethel zaczęła pojawiać się w coraz większej liczbie filmów, głównie występując w komediach muzycznych i musicalach. W sumie zagrała ponad 180 ról filmowych.
Ethel Warwick była brytyjską aktorką teatralną. Sławę przyniosły jej role w takich produkcjach jak „Bigamista” (1916), „Magistrat” (1921) i „Strażnicy młodości” (1931). Jako nastolatka, jeszcze przed rozpoczęciem kariery aktorskiej, Ethel była modelką i m.in. pozowała nago dla słynnego portrecisty, Jamesa Whistlera.
Minnie Brown była aktorką, która pracowała w Rosji i na Dalekim Wschodzie od 1902 do 1910 roku. Była jedną z kilku odnoszących sukcesy afroamerykańskich aktorek pracujących w Rosji w tamtych latach, wśród których były także Ollie Burgoyne, Pearl Hobson i Georgette Harvey.
Evelyn Nesbit była popularną amerykańską chórzystką i modelką z początku XX wieku. W tamtych latach jej twarz i postać pojawiały się niemal wszędzie – w gazetach wydawanych w tysiącach egzemplarzy, na okładkach czasopism, kalendarzy i różnego rodzaju pamiątkach.
Julia James była aktorką z Londynu. Karierę rozpoczęła w Aldwych Theatre pod dyrekcją Seymoura Hicksa, w 1905 roku. Potem zagrała także w musicalu „Dziewczyny z Gottenbergu”, w produkcjach „Hawana” i „Nasza panna Gibbs”.
Camille Clifford stała się uosobieniem tzw. Gibson Girls – ideału kobiecego piękna, stworzonego przez amerykańskiego ilustratora Charlesa Gibsona na przełomie XIX i XX wieku. Jej wysoka fryzura i figura przypominająca klepsydrę w dużej mierze determinują styl dziewczyn Gibsona.
Fotografie Camille, zrobione przez Lizzie Caswall Smith w 1905 roku, często pojawiają się w książkach o historii mody, aby zilustrować styl edwardiański. Znakiem rozpoznawczym Camille jest długa elegancka sukienka i 18-calowa talia (ok. 46 cm) ciasno zaciśnięta w gorsecie.