Internauci mówią o wydarzeniach, które popsuły im psychikę na zawsze

#1.

Trzymałem mojego psa w ramionach, kiedy go usypiali (miał guzy w klatce piersiowej). Kiedy poczułem, jak życie opuszcza jego ciało, coś we mnie odeszło razem z nim.

#2.

Wypalenie zawodowe wywołane stresem. W mojej pierwszej pracy po studiach byłem tzw. „cudownym dzieckiem”. Brałem na siebie wszystko i robiłem to dobrze. Pracowałem po godzinach, żeby zaimponować przełożonym. Skończyłem jako przygnębiony i niezdolny do pracy alkoholik. Niestety, nigdy nie dojdę do siebie, szkody psychiczne zostały wyrządzone.

#3.

„Słyszałem”, jak ktoś spadł z budynku i umarł. Nigdy nie zapomnę tego dźwięku i za każdym razem, gdy słyszę coś podobnego, podskakuję.

#4.

To, że absolutnie nikogo nie było przy mnie, kiedy złamałem kręgosłup.

#5.

Wojna w Ukrainie. Moi przyjaciele i bliskie mi osoby wyjechały do różnych krajów i wszyscy zaczęli nowe, ciekawe życie z nowymi ludźmi. A ja wciąż tu tkwię i nie wiem co będzie dalej.

#6.

Krótko mówiąc: wojskowe szkolenie, 60-80 km marszu w górach i głupi instruktor, który chciał być survivalowcem – kazał nam racjonować wodę, ja i mój kumpel byliśmy odwodnieni. Mieliśmy uszkodzone organy i sikaliśmy krwią. Dopadły nas halucynacje. Jednej nocy okazało się, że mój kumpel, o którym myślałem, że śpi obok mnie, tak naprawdę wcale nie spał – on nie żył.

#7.

Widok mojej martwej matki, gdy rano poszedłem się z nią przywitać. Zmarła we śnie. Była jeszcze młoda...

#8.

Całe moje dzieciństwo było jednym wielkim wydarzeniem, które spieprzyło mnie psychicznie do końca życia. Kiedy miałem 8 lat, mój młodszy brat powiesił się na naszym piętrowym łóżku. Gdy go zobaczyłem, był fioletowy i bezwładny z wywróconymi oczami. Zacząłem krzyczeć i mama zdążyła go odciąć. Pamiętam ratowników medycznych trzymających mnie i nazywających mnie aniołem, a ja cały się trząsłem i płakałem. To jedyny dzień, który bardzo wyraźnie pamiętam.
Kilka lat później, gdy miałem 16 lat, zostaliśmy adoptowani przez różne rodziny, a on powiesił się w swojej szafie i tym razem nikt go nie uratował. To było 10 lat temu i każdego dnia czuję, że część mnie umarła i że nigdy nie byłem taki sam już od tamtego pierwszego razu, kiedy targnął się na swoje życie. Nie mogę patrzeć na liny, na ludzi wiszących w filmach ani słuchać ludzi rozmawiających o takich rzeczach jak uduszenie czy cokolwiek z tym związanego. Poważny PTSD od 8. roku życia i jeszcze ta tragiczna wiadomość w wieku 16 lat. Mam w sobie masę złości przez to, że nikt go nie uratował, a jeszcze więcej przez to, że zostaliśmy rozdzieleni i że ja nie mogłem go znowu uratować.

#9.

Bycie pielęgniarzem podczas pandemii w Nowym Jorku. To było takie szalone, że za każdym razem, gdy o tym opowiadałem, czułem, że ludzie nie rozumieją powagi sytuacji. Ja też nie widziałem moich bliskich przez 3 miesiące. Rodziny nie mogły pożegnać się ze swoimi bliskimi, bo nikt nie mógł wejść do szpitala. Niektórzy ludzie czuli się dobrze, a umierali w ciągu kilku godzin. To na mnie odcisnęło piętno.

#10.

Dorastanie jako świadek Jehowy.

#11.

Moja matka znęcała się nade mną przez całe życie. Miała wieżę stereo Grundig i kiedy pewnego dnia wróciłem do domu, bardzo głośno słuchała irlandzkiej muzyki. Po tym, jak kilka razy dość głośno zawołałem i nikt nie odpowiedział, podniosłem igłę, która porysowała płytę. Matka wyszła ze swojego pokoju z pistoletem mojego taty i strzeliła do mnie dwa razy. Miałem wtedy 13 lat i nigdy nie wróciłem do domu.

#12.

Śmierć moich bliźniąt.