Zapomniana piękna aktorka, którą spotkał tragiczny los

Marlies Theres Moitzi urodziła się w Austrii w 1939 roku, na krótko przed wybuchem II wojny światowej. Wychowywała ją samotna matka, nauczycielka. Aktorstwo fascynowało Marlies od dzieciństwa: przyszła gwiazda filmowa swoją pierwszą rolę filmową zagrała w wieku 15 lat. Po ukończeniu szkoły średniej Marlies wyjechała z małego prowincjonalnego miasteczka Graz (Austria) do Niemiec, gdzie kontynuowała karierę aktorską, występując w epizodycznych rolach pod pseudonimem Marisa Mell.


W 1963 roku, kiedy jej kariera nabierała rozpędu, Marisa uległa strasznemu wypadkowi we Francji. Przez sześć godzin po wypadku samochodowym aktorka leżała nieprzytomna, nie wiedząc, że prawie straciła prawe oko. Na szczęście lekarzom udało się je uratować, ale 24-letnia aktorka wypadła ze świata kina na dwa lata, bo musiała przejść serię operacji plastycznych. Dzięki profesjonalizmowi lekarzy jedyne, co pozostało Marisie „na pamiątkę” tego strasznego wydarzenia, to blizna na górnej wardze.


Po wyzdrowieniu aktorka przeniosła się do Anglii, gdzie grywała role drugoplanowe w filmach z brytyjskimi gwiazdami. Trwało to około roku, po czym Marisa zdecydowała się ostatecznie wyjechać do Włoch, aby grać główne role w filmach włoskiego kina kategorii B.


W tym czasie Marisa odmówiła podpisania 7-letniego kontraktu z Hollywood. Według wspomnień aktorki warunki tej podstępnej umowy zostały zapisane w grubej księdze i pomimo dobrej zapłaty wiązałaby ona jej ręce i nogi. Marisa kpiąco zauważała: „Myślę, że w Hollywood musiałabym prosić o pozwolenie nawet na pójście do toalety”.


Pod koniec lat 60. wysoka, smukła austriacka piękność z burzą długich włosów i szmaragdowymi oczami stała się gwiazdą włoskiego kina, podbijając serca mężczyzn i srogich krytyków.


Aktorka pojawiła się w roli jednej z kochanek Marcello Mastroianniego w filmie „Casanova 70” (1965) Mario Monicellego, a następnie wprawiła widzów w zakłopotanie występem striptizowym w filmie „Che notte, ragazzi!” (1966).


Aktorce nie udało się zdobyć sławy w Stanach. W 1967 roku Marisa zagrała tytułową rolę w musicalu „Mata Hari”. Spektakl miał być wystawiony na Broadwayu, ale podczas przedpremierowej produkcji w Waszyngtonie było sporo problemów technicznych i producenci zdecydowali się zamknąć musical.


Marisa jest najbardziej znana z roli Evy Kant we francusko-włoskim thrillerze kryminalnym „Diabolik” z 1968 roku, który później został uznany za najlepszy przykład komiksu po włosku.


Ten kultowy film, oparty na popularnej w latach 60. serii włoskich komiksów, opowiada o przygodach pomysłowego złodzieja imieniem Diabolik (ulubieniec kobiet, przystojny John Phillip Law) i jego wiernej towarzyszki Eve (Marisa Mell), którzy, dla rozrywki, kradli miliony dolarów, bezcenny naszyjnik ze szmaragdami czy tony złota i stawiali na baczność całą policję kraju.


Nowa gwiazda Marisa błyszczała swoim pięknem nie tylko w thrillerach, ale także w komediach.


Dla tak pięknej kobiety jak Marisa Mell środowisko włoskiego kina lat 60. i 70. to nie tylko praca, ale przede wszystkim rozrywka, miłość i styl życia. Jej nowym mężem został producent i playboy Pier Luigi Torri. To z nim w 1971 roku wplątała się w przełomowy skandal z klubem nocnym Number One, w którym były obecne kokaina i filmy porno.


W grudniu 1975 roku naga aktorka pojawiła się na łamach włoskiego wydania Playboya.


W latach 70. Marisa przechodzi przez wszystkie główne gatunki włoskiego kina: lesbijski thriller „Diabolicamente sole con il delitto” (Historia de una traición, z 1972), spaghetti western „Przyjacielu, trzymaj się ode mnie z daleka…” (Amico, stammi lontano almeno un palmo, z 1971) w reżyserii Michele Lupo, komedia „Piękna, bogata, z lekkim upośledzeniem fizycznym, szukająca bratniej duszy” (Bella, rica, con leve defecto físico, z 1973), mistyczny horror „L'osceno desiderio” (1978) Giulio Petroniego, i tak dalej...


W drugiej połowie lat 70. we włoskim kinie pojawił się polar – gatunek szczególny, który stał się jednym z filarów lokalnego kina. Według jego kanonów, kobiety w filmach pełnią jedyną funkcję, jaka istniała w amerykańskich westernach (choć w bardziej ortodoksyjnych formach). Bohaterka – obowiązkowo piękność o doskonałej figurze – ma stać się ofiarą okrucieństwa i przemocy.


Piękna Marisa również nie uniknęła bycia ofiarą: w filmach „L'ultima volta” (1976) i „La belva col mitra” (Wściekły pies, z 1977 r.) jej bohaterki są dręczone i gwałcone.


Wściekły pies był jednym z ulubionych filmów Tarantino, sceny z niego umieścił w swoim filmie Jackie Brown.




Czas mijał, a piękna gwiazda stopniowo wychodziła z obiegu. Jej najnowsze filmy zupełnie nie pretendują do Oscara. W szalonym filmie „La compagna di viaggio” (Towarzysze podróży, z 1980 r.) Marisie towarzyszą wschodzące gwiazdy filmów erotycznych, Anna Maria Rizzoli i Serena Grandi, a także przyszłe gwiazdy porno, Marina Frajese i Moana Pozzi. W późniejszych komediach „La Liceale al mare con l'amica di papà” (1980) i „La dottoressa preferisce i marinai” (1981) nieco pulchna Marisa Mell już ustępuje swoim wyluzowanym i szczupłym koleżankom.


Ponadto aktorka wystąpiła w dwóch dziwnych filmach reżyserowanych przez Amasi Damianiego, „Peccati a Venezia” (1980) i „Corpi nudi” (1983), które zostały nakręcone z udziałem gwiazd porno, w okrojonej wersji dla szerokiej publiczności i pełnej wersji dla kina porno. Po tym, jak aktorka sięgnęła dna, grając w takich filmach, postanowiła wrócić do Austrii i poświęcić się teatrowi i telewizji.


W 1985 roku Marisa Mell pojawia się ponownie we Włoszech, ale tym razem nie błyszczy i nie uwodzi włoskich mężczyzn z ekranów kin. Naga, otoczona radośnie kopulującymi parami, Marisa eksponuje swoją wyblakłą urodę na łamach specjalistycznych magazynów. Smutny koniec.


Jej ostatnią rolą filmową była postać Seliny w komedii „Kocham Wiedeń” (1991). Rok wcześniej opublikowano wspomnienia aktorki „Miłość na okładce”.


Aktorka zmarła w wiedeńskim szpitalu na raka gardła w maju 1992 roku. Miała 53 lata.