Zatrzymane w kadrze – 20-letnia Helen Mirren ubrana do roli Kleopatry

#1. Za kulisami: Lars Ulrich, Dave Mustaine, Duff McKagan, Axl Rose, Lemmy Kilmister i Slash, 1988 rok.

#2. Prezydent Nixon podpisuje paryskie porozumienia pokojowe, kończące bezpośrednie zaangażowanie USA w wojnę w Wietnamie, 27 stycznia 1973 roku.

#3. Pojazd na wyposażeniu Commonwealth Trans-Antarctic Expedition (Ekspedycja Trans-Antarktyczna Wspólnoty Narodów) natrafia na przeszkodę w postaci szczeliny lodowcowej, 1957 rok.

#4. Niemieccy żołnierze używający pojazdu zwanego „Schwellenpflug” do niszczenia torów kolejowych podczas wycofywania się z okupowanego terytorium ZSRR, 1944-1945 rok, schyłek II wojny światowej.

Schwellenpflug, „pług podkładowy”, był specjalnym pługiem, składającym się z haka zamontowanego za ostatnim wagonem kolejowym, który opuszczano na tory tak, aby zrywał drewniane podkłady kolejowe. Zniszczenia dokonywane w ten sposób sprawiały, że tory były kompletnie nieprzejezdne. Dodatkowo nakład środków i czasu potrzebny do zniszczenia torów był bardzo mały.
Haki jak i wagony, do których je montowano wytwarzano od 1942 roku w zakładach Kruppa. Zwykle do ciągnięcia Schwellenpfluga wykorzystywano dwie lokomotywy, dzięki czemu możliwa była jazda z prędkością około 7-10 km/h. Proces opuszczania haka na tory trwał około 6-8 minut, a cały zestaw obsługiwało 10 żołnierzy.
Pług miał jednak wadę – jeśli tory położono na betonowych lub stalowych podkładach, był praktycznie bezużyteczny. W takich sytuacjach jedynym wyjściem było rozkręcanie torów lub po prostu ich wysadzanie. Schwellenpflug stosowano głównie na froncie wschodnim do niszczenia radzieckich linii kolejowych, w których stosowano tylko drewniane podkłady.

#5. Mistrzyni świata w jedzeniu haggis na czas, Doreen Maunsell, przygotowuje się do obrony tytułu, pałaszując 4,5-kilogramowy haggis. Trening na stacji Waterloo, Londyn, Wielka Brytania, 1972 rok.

#6. Nora opiumowa w Singapurze, 1941 rok.

#7. Muhammad Ali, Floyd Patterson, Jack Dempsey, Joe Louis, Joe Frazier i Jersey Joe Walcott na jednym zdjęciu, 1976 rok.

#8. Kadr z filmu„Wejście smoka”, gdzie Bruce Lee walczy z nieznanym jeszcze Jackiem Chanem, który pracował wówczas głównie jako kaskader, a w tej produkcji także jako statysta, 1972 rok.

#9. Doktor Andreas Rechnitzer (po lewej) i Jacques Piccard (po prawej) przy stożkowej wieży batyskafu Triest, 23 stycznia 1960 roku.

23 stycznia 1960 roku Don Walsh, oficer amerykańskiej marynarki wojennej, oraz szwajcarski oceanograf Jacques Piccard na pokładzie batyskafu „Trieste” osiągnęli najgłębszy punkt Rowu Mariańskiego.
Jacques Piccard i Don Walsh schodzili na dno przez pięć godzin, a ich pobyt w najniższym punkcie Ziemi trwał zaledwie 40 minut.
Warunki do życia nie były zachęcające zarówno w batyskafie, jak i na dnie Rowu Mariańskiego. Don Walsh przyznawał, że wnętrze statku było wielkości lodówki. Było to szczególnie uciążliwe dla Jacquesa Piccarda, który mierzył aż dwa metry.
Piccard powiedział, że po wylądowaniu batyskafem mało widzieli i czuli się, jakby nurkowali w mleku. Po podniesieniu mułu zobaczyli na dnie podobną do flądry płaską rybę i dziwne kraby. Biolodzy tak dalece w to wątpili, że niektórzy uwierzyli dopiero 35 lat później, kiedy japoński robot Kaikō sfotografował życie na dnie.

#10. Prezydent Dwight Eisenhower zostaje złapany na lasso przez Montiego Montanę, zawodowego jeźdźca rodeo, aktora, kaskadera i kowboja podczas parady inauguracyjnej z okazji objęcia urzędu prezydenta USA przez popularnego Ike'a. Członkowie Secret Service nie byli zachwyceni nieoczekiwanym pokazem, 20 stycznia 1953 roku.

#11. Frontman zespołu AC/DC, Bon Scott, z fankami w hotelowym pokoju, po koncercie, Atlanta, USA, 1978 rok.

#12. Więziony Patrick Lumumba, grudzień 1960 roku.

W 1955 roku Lumumbę wybrano przewodniczącym lokalnego związku zawodowego, a on sam przystąpił do Belgijskiej Partii Liberalnej, gdzie dystrybuował partyjną literaturę. W 1958 roku został współzałożycielem Kongijskiego Ruchu Narodowego (MNC), którego został przewodniczącym. Partia wzywała do jedności różnych grup etnicznych, likwidacji okrucieństw systemu kolonialnego i powiązana była z ruchem panafrykańskimi.
Podczas brukselskiej konferencji w styczniu 1960 roku opowiedział się za utworzeniem niepodległego i niesfederalizowanego Konga. W maju odbyły się w Kongu wybory parlamentarne zakończone sukcesem MNC, która to partia zdobyła 25% głosów. Po wyborach Lumumba został premierem, z kolei Joseph Kasavubu prezydentem.
Niepodległość oficjalnie przyznana została 30 czerwca 1960 roku.
Kłopoty nowego państwa zaczęły się bardzo szybko. W lipcu 1960 roku niepodległość od Konga ogłosiła Katanga, prowincja bogata w surowce mineralne. Separatystów wsparły lokalne belgijskie koncerny wydobywcze i wojskowi chcący podkopać pozycję Lumumby i zdestabilizować państwo. Premier, chcąc ustabilizować sytuację, zwrócił się o pomoc wojskową do ONZ. Pomoc była niewystarczająca, przez co rząd zwrócił się do Związku Radzieckiego.
Niezadowolony z radzieckiej pomocy prezydent Kasavubu zdymisjonował Lumumbę we wrześniu 1960 roku. Lumumba, ratując się, próbował obalić Kasavubu. Spór między przywódcami zakończył się 14 września 1960 roku, kiedy pułkownik Joseph Mobutu, poparty przez prezydenta, obalił premiera w wojskowym zamachu stanu.
Po przewrocie Lumumba znalazł się w areszcie domowym i w klasycznym impasie. Przebywał w rezydencji premiera państwa, chroniony przez siły ONZ, które z kolei zostały otoczone żołnierzami wiernymi pułkownikowi Mobutu, którzy zapobiegali ucieczce byłego premiera.
Przedstawiciele ONZ ostrzegali Lumumbę, że mogą go chronić jedynie na terenie rezydencji. Pomimo ostrzeżeń polityk opuścił jednak swoją kwaterę 27 listopada 1960 roku, planując udać się do Stanleyville, miasta, gdzie miał licznych zwolenników. 1 grudnia 1960 roku został aresztowany w Port Francqui i przewieziony do Leopoldville.
Był on bity przed kamerami telewizyjnymi. Według ustaleń holenderskiego dziennikarza Ludo De Witte, 17 stycznia 1961 roku Lumumba został przewieziony do lasu w okolicy Elisabethville w towarzystwie przywódcy separatystów z Katangi, trzech belgijskich policjantów i belgijskiego komisarza policji Fransa Verscheure. Lumumba został tam rozstrzelany, a jego zabójstwo wywołało ogromne oburzenie i masowe protesty na całym świecie.
Belgia początkowo zdecydowanie negowała swój udział w zabójstwie. Dopiero w 2001 roku rząd oficjalnie przyznał się do odpowiedzialności.
W 1966 roku prezydent Mobutu (bo pułkownik po drodze zdołał zorganizować kolejny pucz i obalił prezydenta Kasavubu) uznał go pośmiertnie za bohatera narodowego.

#13. Wnętrze baru w Table Bluff Hotel and Saloon, hrabstwo Humboldt, Kalifornia, 1889 rok.

#14. 20-letnia Helen Mirren ubrana do roli Kleopatry w przedstawieniu teatralnym, 1965 rok.

#15. Trzydziestu mężczyzn stojących na dachu Auto Union DKW F7, aby zademonstrować wytrzymałość drewnianej karoserii DKW. Zdjęcie wykonano w Niemczech w 1937 roku.

#16. Prawnik Alan Goldsberry (z lewej) i Billy Milligan na sali sądowej, 1984 rok.

Pod koniec 1977 roku na kampusie Uniwersytetu Stanowego Ohio doszło do serii gwałtów. Jedna z ofiar „z całkowitą pewnością” wskazała zdjęcie policyjne przedstawiające sprawcę zbrodni. Jak sama przyznała, napastnik był dla niej miły i zachowywał się jak paroletnie dziecko. Inna pokrzywdzona dziewczyna zeznała, że u mężczyzny, który ją zaatakował, zaobserwowała oczopląs.
Śledczy szybko podjęli trop, który doprowadził ich do 22-latka o imieniu Billy Milligan. Gdy funkcjonariusze policji wtargnęli do jego domu, roztrzęsiony chłopak dopytywał się, „czy zrobił coś nie tak”.
W trakcie śledztwa ustalono, że Milligan odbywał w 1975 roku karę więzienia za gwałt oraz napad z bronią. Po dwóch latach odsiadki został zwolniony warunkowo i figurował w rejestrze jako przestępca seksualny.
Po serii napaści w Ohio 22-latkowi postawiono zarzuty dotyczące trzech porwań, trzech napadów rabunkowych oraz gwałtów. W jego domu znaleziono także broń, co naruszyło zasady warunkowego zwolnienia.
W toku sprawy ekspertom udało się poznać zaledwie 10 osobowości Milligana. Dopiero po latach okazało się, że „żyły” w nim łącznie aż 24 osoby. Mężczyzna cierpiał na zaburzenie dysocjacyjne tożsamości – w dzieciństwie był bowiem bity oraz molestowany przez swojego ojczyma Chalmera Milligana, i właśnie ten wątek z jego życia miał przyczynić się do zdiagnozowania u niego osobowości wielorakiej.
Z powodu choroby Billy Milligan został ostatecznie oczyszczony z zarzutów i skierowany na leczenie do ośrodka zdrowia psychicznego. Po 10 latach mężczyzna został uznany za „wyleczonego”. Po wyjściu z ośrodka zajmował się m.in. rozwijaniem kariery w branży filmowej oraz tworzeniem stron internetowych. Zmarł w wieku 59 lat na raka. Przebywał wówczas w domu opieki w Columbus.

#17. Żołnierz amerykański demonstruje sprzęt do ręcznego rozpylania DDT (spray na owady). DDT stosowano do kontrolowania rozprzestrzeniania się wszy przenoszących tyfus. Fotografia wykonana około 1940 roku, podczas II wojny światowej.

#18. Anthony Kiedis (Red Hot Chili Peppers) i Madonna na 12. Gali MTV Video Music Awards, 1995 rok.

#19. Brytyjska siedziba firmy Kodak przy Clerkenwell Road, Londyn, 1902 rok.

#20. Kawiarnia działająca na tarasie dachu Domu Towarowego Braci Jabłkowskich, Warszawa, lata 30. XX wieku.

Dom Towarowy Braci Jabłkowskich rozpoczął działalność 7 listopada 1914 roku. Przedsiębiorstwo przeniosło do nowego budynku działalność z sąsiedniej kamienicy przy ul. Brackiej 23, w której wynajmowało pomieszczenia od 1900 roku. Aby uprzyjemnić zakupy, otwarto na trzecim piętrze kawiarnię, a w sezonie letnim, na tarasie mieszczącym się na dachu, serwowano kefiry i soki owocowe, propagując idee zdrowego żywienia.
Dom towarowy był czynny podczas okupacji niemieckiej. W czasie powstania warszawskiego przedsiębiorstwo wspierało powstańców, zaopatrując ich w odzież, obuwie i żywność. Produkowano tu także amunicję. Jako jeden z nielicznych budynków w tamtym rejonie Warszawy, Dom Towarowy Braci Jabłkowskich przetrwał szczęśliwie bombardowania miasta. W maju 1945 dom towarowy wznowił działalność. Rozdzielano tam również towary UNRRA.
W maju 1950 roku odebrano budynek rodzinie Jabłkowskich i dom towarowy upaństwowiono. W listopadzie 1951 roku w budynku otwarto Centralny Dom Dziecka. Później mieścił się tam Dom Obuwia oraz siedziby biur, a od 1992 roku dom handlowy „Arka”. Następnie działała tam wielka księgarnia Traffic Club.
W czerwcu 1996 roku spadkobiercy ostatnich właścicieli reaktywowali przedsiębiorstwo Bracia Jabłkowscy i po latach odzyskali budynek.

W poprzedniej części

Źródła: 1, 2, 3, 4