Zatrzymane w kadrze – Eksmisja po brytyjsku, czyli nikt tu się w tańcu nie pier...oli

#1. Burmistrz Stambułu Recep Tayyip Erdogan wygłasza przemówienie podczas ceremonii otwarcia parku ku czci Dżochara Dudajewa. Turcja, Stambuł, 7 maja 1996 roku.

#2. TLC i Kriss Kross, 1992 rok.

#3. Konkurs Miss Universe, 1996 rok.

#4. Burmistrz Nowego Jorku Fiorello LaGuardia wyrzuca za burtę do Long Island Sound, zatoki Oceanu Atlantyckiego, skonfiskowane automaty i broń, 1937 rok.

#5. Rezydencja liberalnego posła Arthura du Crosa podpalona przez sufrażystki, Hastings, Anglia, 1913 rok.

#6. Jan Kubiš (po lewej) i Jozef Gabčík (po prawej), żołnierze, którzy dokonali zamachu na SS-Obergruppenführera Reinharda Heydricha w 1942 roku. Fotografia pochodzi najprawdopodobniej również z 1942 roku.

23 września 1941 roku zaciekły i bezwzględny nazista Reinhard Heydrich otrzymał nominację na protektora Czech i Moraw, aby umocnić tam panowanie III Rzeszy. Brytyjczycy unikali zamachów na hitlerowskich dostojników, ponieważ nie chcieli wywoływać niemieckich represji wobec ludności cywilnej. Jednak decyzja o zabiciu Heydricha zapadła, gdyż skutecznie zwalczał on czeską opozycję, aresztował jej członków i prawdopodobnie mógł odkryć niejawną współpracę Wilhelma Canarisa (jednego z przywódców niemieckiej opozycji antyhitlerowskiej) z Brytyjczykami.
Pomysłodawcą zamachu był František Moravec, szef czechosłowackiego wywiadu. Do akcji wyznaczono dwóch żołnierzy: Jozefa Gabčika i Karela Svobodę. W wyniku urazu czaszki, jakiego doznał Svoboda podczas szkolenia, jego miejsce zajął Jan Kubiš. Kubiš i Gabčik byli przyjaciółmi, mimo iż pierwszy był Czechem, a drugi Słowakiem. Obaj przeszli szkolenia w obozach treningowych SOE w Szkocji.
Gabčik i Kubiš podjęli decyzję o zamachu w kwietniu 1942 roku, a 27 maja zgodnie z planem zaatakowali. Pomogło im szczęście, gdyż Heydrich czuł się na tyle bezpiecznie w Pradze, że najczęściej jeździł bez eskorty swoim mercedesem z numerami rejestracyjnymi SS-3 (co miało oznaczać, iż był trzecią osobą po Hitlerze i Himmlerze).
Gabčik miał za zadanie stanąć naprzeciw auta Heydricha i strzelić, natomiast z tyłu ubezpieczał go Kubiš.
Josef Valčík dał sygnał lusterkiem, że protektor nadjeżdża swoim mercedesem. Gabčik zgodnie z planem wbiegł na jezdnię, jednak broń zawiodła i nie wystrzeliła. Kubiš rzucił z tyłu pod samochód granat. Jego eksplozja spowodowała, że Heydrich odniósł poważną ranę w lewy bok. W jego ciało – oprócz odłamków – wbiły się drzazgi z samochodowej stolarki i kawałki końskiego włosia z tylnej kanapy. Jednocześnie adiutant protektora, Johannes Klein, rzucił się w pogoń za uciekającym Gabčikiem. W tym samym czasie Heydrich i Kubiš zaczęli strzelać do siebie nawzajem. Heydrich w ferworze walki z początku nie zauważył, że jest ciężko ranny (pęknięcie śledziony, uszkodzenie lewego płuca, przepony i ogona trzustki). Wkrótce jednak utracił siły, a Kubiš zbiegł. Obaj – Gabčik i Kubiš – uciekli w przekonaniu, iż zamach na Heydricha nie powiódł się.
Rannego protektora przewieziono do szpitala Bulovka, gdzie w obawie przed dobiciem kategorycznie odmówił, aby operował go czeski lekarz. Postanowił czekać na przybycie specjalisty z Berlina. Ponieważ jednak nie miałby szans przeżyć tak długo, zoperowali go wspólnie Josef Hohlbaum z Uniwersytetu Karola i Walter Dick, ordynator chirurgii na Bulovce. W toku zabiegu wycięli śledzionę wraz z utkwionym w niej odłamkiem granatu o wymiarach 8×8 centymetrów, zszyli pozostałe urazy narządowe, dokonali resekcji strzaskanego jedenastego żebra, dwukrotnie przeprowadzili transfuzję krwi, podali antytoksyny przeciw tężcowi i zgorzeli gazowej.
W kolejnych dniach po operacji stan Heydricha stopniowo poprawiał się, pomimo przejściowych epizodów gorączki. Pacjent przyjmował liczne wizyty rodziny i dostojników państwowych III Rzeszy. Około południa 3 czerwca zapadł jednak niespodziewanie w głęboką śpiączkę i zmarł nazajutrz o 4:30 rano, w ósmej dobie po zabiegu.
Zamachowcy schronili się w krypcie prawosławnej cerkwi katedralnej Świętych Cyryla i Metodego w praskiej dzielnicy Nowe Miasto. Zostali wydani w wyniku brutalnego przesłuchania jednego z łączników ruchu oporu.
18 czerwca 1942 roku kościół został otoczony przez niemieckich żołnierzy, SS-manów i gestapowców. Po kilkugodzinnej walce Gabčik i pięciu jego towarzyszy popełnili samobójstwo w okrążonym kościele. Kubiš, zraniony odłamkami granatu na chórze kościoła, stracił przytomność. Zmarł w pojeździe sanitarnym w czasie transportu do szpitala.
W odwecie Niemcy jeszcze tego samego dnia rozstrzelali 115 przetrzymywanych w więzieniach zakładników, w tym byłego premiera rządu czechosłowackiego Aloisa Eliaša. Wcześniej, bo 10 czerwca 1942 roku SS otoczyło małą miejscowość Lidice. Rozstrzelano wszystkich 173 mężczyzn powyżej 15 roku życia, kobiety zesłano do Ravensbrück, a 82 spośród 105 dzieci zagazowano w obozie Kulmhof w Chełmnie nad Nerem; pozostałe 23 oddano do sierocińców SS („Lebensborn”) lub przeznaczono na zniemczenie. Wszystkie budynki, łącznie ze szkołą, kościołem i plebanią, polano benzyną i spalono.

#7. Tenshu (twierdza) zamku Nagoya w 1877 roku, zanim została zniszczona w trakcie amerykańskich nalotów podczas II wojny światowej.

#8. Siły pokojowe ONZ Iranu, Filipin i Szwecji w bazie lotniczej Kamina w Kongo, styczeń 1963 roku.

#9. James Cameron zatapia swoją replikę Titanica, Meksyk, 1996 rok.

#10. Urzędnicy celni w Niemczech podczas skrupulatnej i ostrożnej kontroli towarów, samochodów i ludzi przybywających z Europy Wschodniej, maj 1986 roku, po katastrofie w Czarnobylu.

#11. Jurij Gagarin w stroju muszkietera świętuje Nowy Rok z rodziną, 1965 rok.

#12. Katedra św. Pawła, zaprojektowana przez Sir Christophera Wrena, podczas niemieckich bombardowań, Londyn, 29 grudnia 1940 roku.

#13. Fabio po przejażdżce kolejką górską w Busch Gardens, Williamsburg, Virginia, 1999 rok.

Podczas feralnej przejażdżki kręcono reklamę z Fabiem. W pewnym momencie w kamerę uderzyła przelatująca gęś. Ptak, w wyniku zderzenia, stracił życie, a jego krew ochlapała twarz modela.

#14. Pochówek na morzu Setsuo Ishino, pilota kamikaze, który 11 kwietnia 1945 roku uderzył w lewą burtę USS Missouri. Po wydobyciu jego ciała z wraku samolotu, na rozkaz kapitana Williama Callaghana, marynarze pochowali go z pełnymi honorami, kwiecień 1945 roku.

#15. Dziedziniec Uniwersytetu Praskiego podczas pogrzebu Jana Palacha, 16 stycznia 1969 roku.

Jan Palach był studentem historii i ekonomii politycznej na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Karola w Pradze. W proteście przeciwko agresji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację i powszechnej apatii społeczeństwa 16 stycznia 1969 o godz. 16 dokonał aktu samospalenia przed Muzeum Narodowym na placu Wacława w Pradze.
Brutalna interwencja wojsk Układu Warszawskiego 21 sierpnia 1968 roku rozwiała wszelkie marzenia o swobodach, jakie obiecywała praska wiosna.
Studenci uważali, że władze partyjne nie będą bronić głoszonych wówczas postulatów. Postanowili więc zrobić coś, co zmobilizuje naród do działania i co będzie znaczącym głosem sprzeciwu. Zdecydowano wówczas, że jeżeli nie będą uwzględnione żądania zarówno studentów, jak i partyjnych reformatorów, to jeden ze studentów dokona samospalenia. Jeżeli na ten czyn też nie będzie odzewu, to aktu tego dokona kolejna osoba. Zgłosiło się wtedy bardzo wielu ochotników.
Wybierano ludzi, którzy nie mieli problemów psychicznych, nerwicy, rozczarowań miłosnych, kłopotów rodzinnych, żeby nie można było propagandowo wykorzystać i zdezawuować motywów tego czynu. Wybrano „najlepszych z najlepszych” i to wśród nich dokonano losowania. Nr 1 wylosował Jan Palach.
Przed aktem samospalenia student zostawił list, w którym napisał:
„Ze względu na to, że nasze narody znalazły się na krawędzi beznadziei, zdecydowaliśmy się wyrazić swój protest i obudzić naród tej ziemi. Nasza grupa złożona jest z ochotników, zdecydowanych spalić się dla naszej sprawy. Ja miałem honor wylosować nr 1 i uzyskałem prawo napisania pierwszych listów, a także wystąpić jako pierwsza pochodnia”.
20-latek zmarł trzy dni później o godzinie 3:15 nad ranem w wyniku odniesionych poparzeń w specjalistycznej klinice oparzeniowej przy ulicy Legère’a. 25 stycznia 1969 roku wielotysięczna procesja pogrzebowa na cmentarz Olszański przerodziła się w wielki protest przeciwko okupacji.
W październiku 1973 roku szczątki Palacha ekshumowano, skremowano i przeniesiono na cmentarz w rodzinnym mieście Všetaty.
Po aksamitnej rewolucji w miejscu, w którym upadł przy Muzeum Narodowym, Palach został upamiętniony wmurowanym brązowym krzyżem.

#16. Brytyjska policja używająca taranu do przymusowej eksmisji najemcy (1888, Irlandia).

#17. Legenda futbolu Pelé składa przysięgę wierności brazylijskiej fladze podczas obowiązkowej służby wojskowej, 1959 r., gmina Santos w São Paulo w Brazylii.

#18. Oskar Schindler pozuje do fotografii wraz z grupką uratowanych przez siebie Żydów, 1946 rok.

#19. Dwóch żołnierzy ANZAC pilnuje schwytanego osmańskiego snajpera przebranego za krzak, fotografia wykonana podczas bitwy o Gallipoli w 1915 roku.

#20. Wynoszenie zwłok ofiar tragedii na Heweliuszu z promu Jan Śniadecki, który przywiózł je z Niemiec.

13 stycznia 1993 roku, o godzinie 23:35 „Jan Heweliusz” wypłynął ze Świnoujścia w kolejny rejs. Statek wyszedł w morze z dwugodzinnym opóźnieniem spowodowanym częściowym remontem furty rufowej. Pięć minut wcześniej port opuszczał prom MF Silesia Polskiej Żeglugi Bałtyckiej; zaraz po minięciu pław na torze wodnym na podejściu do Świnoujścia został on wyprzedzony przez MF „Jan Heweliusz”, który z pełną prędkością kierował się do Ystad, aby nadrobić opóźnienie.
W noc katastrofy na morzu panował bardzo silny sztorm. Wbrew zaleceniom, mimo silnego wiatru bocznego, załoga uruchomiła system kompensacji przechyłu przeznaczony do wyrównania obciążenia ładunkiem. Przed wyjściem w morze powinien był zostać dezaktywowany, gdyż nie jest w stanie z wyprzedzeniem reagować na nagłe zmiany przechyłu statku. W wyniku chwilowego zmniejszenia naporu wiatru statek zmienił kurs, przez co wiatr – zamiast działać na zabalastowaną burtę – działał na przeciwległą i dwie dotychczas równoważące się siły zsumowały się.
Około godziny czwartej nad ranem silny huragan uderzył w burtę statku i prom zaczął się przechylać. Zerwaniu uległy mocowania i ciężarówki w ładowniach zaczęły się przemieszczać po pokładach i rozsypywać ładunki. Heweliusz nie był już w stanie dłużej utrzymać się na powierzchni.
O godzinie 5:12 prom przewrócił się. Przy wzywaniu pomocy załoga nie znała pozycji statku, co spowodowało opóźnienie w akcji ratowniczej.
Główną przyczyną katastrofy, jak wykazano w śledztwie, była decyzja o zmniejszeniu prędkości statku w warunkach dużego zafalowania oraz silnego wiatru, co spowodowało utratę sterowności.
W katastrofie zginęło 55 osób – 20 marynarzy i 35 pasażerów; uratowano 9 marynarzy. Liczba nieodnalezionych ciał według różnych źródeł waha się od 6 do 10.
Wrak osiadł na głębokości 27 m, 10 m poniżej minimalnego poziomu lustra wody. Jest często odwiedzany przez nurków.


W poprzednim odcinku

Źródła: 1, 2

A wiecie, że na Joe Monster dawno temu była taka zasada: "Tu się pomaga". I nic się w tej kwestii nie zmieniło. Dlatego jeśli chcesz, to dorzuć grosika do naszej Joe Monsterowej skarbonki. Pomóżmy dzieciakom, bo pomagać warto! Każda złotówka jest cenna.