Amerykańska Przełęcz Diatłowa: zgony i zaginięcie w górach Kalifornii, które wciąż owiane są tajemnicą

24 lutego 1978 roku, po meczu drużyn studenckich Uniwersytetu Kalifornijskiego w Chico, pięciu młodych i zdrowych chłopaków w wieku od 24 do 32 lat wsiadło do samochodu Mercury Montego i pojechało do Yuba City.


Młodzi ludzie musieli pokonać 72 kilometry stosunkowo pustą drogą, co zwykle zajmowało około godziny. Następnego dnia chłopaki mieli wrócić do Chico, aby wziąć udział w jeszcze jednym meczu koszykówki. Ale tak się nie stało, ponieważ Theodore Weiher, Jack Huett, Jack Madruga, William Sterling i Gary Mathias zniknęli bez śladu.

Ostatni raz byli widziani na stacji benzynowej, gdzie zatrzymali się, aby kupić benzynę i jednocześnie coś przekąsić. Samochód został znaleziony 110 km od miasta Chico, na opustoszałej górskiej drodze, utknął w śniegu. Jednocześnie policjanci od razu zauważyli, że nic strasznego się nie stało z autem i pięciu silnych facetów bez problemu wypchnęłoby samochód z zaspy.

Silnik Mercury'ego również był w idealnym stanie, a policjantowi siedzącemu za kierownicą udało się uruchomić go za pierwszym razem. W zamku nie było kluczy, a zbiornik był w połowie pełny. We wnętrzu samochodu panował straszny bałagan – wszystkie siedzenia i podłoga były pokryte resztkami jedzenia i opakowaniami po batonach.


Policjanci zauważył, że ten, kto prowadził samochód, dobrze znał trasę lub miał dużo szczęścia. Samochód zatrzymał się zaledwie kilka centymetrów od głębokiego rowu, którego nie było widać z powodu zasp śnieżnych. Wszyscy, którzy znali chłopaków, jednogłośnie twierdzili, że za kierownicą zawsze siedział Jack Madruga.

Rozpytanie przeprowadzone wśród krewnych i przyjaciół zaginionych wykazało, że oprócz Teda Waihera i Gary'ego Mathiasa żaden z chłopaków nie miał doświadczenia w przetrwaniu w dziczy. Teda nie można było uznać za doświadczonego tropiciela, ponieważ jego doświadczenie ograniczało się do polowania na jelenie, na które jeździł z ojcem, i to w ciepłym sezonie. Mathias czasami chodził na piesze wycieczki i według znajomych umiał rozbijać namioty i rozpalać ogniska.

Zespół poszukiwawczy policji odnalazł samochód podczas potężnej burzy śnieżnej. Bez względu na to, jak bardzo członkowie zespołu się starali, nie mogli znaleźć żadnego śladu zaginionych osób – z wyjątkiem jednego buta. Makabrycznego znaleziska dokonano kilka miesięcy po znalezieniu pojazdu, 4 czerwca 1978 roku. Grupa motocyklistów przejeżdżających przez Park Narodowy Plumas znalazła samotną przyczepę leśną pośrodku niczego, wokół której unosił się obrzydliwy zapach gnicia.


W przyczepie kempingowej leżały zwłoki Teda Waihera zawinięte w osiem prześcieradeł. Mężczyzna był ubrany, ale nie miał butów, a na stoliku przy łóżku leżał jego niklowany sygnet z wygrawerowanym imieniem „Ted”, mieszek z pieniędzmi, złoty łańcuszek i drogi złoty zegarek, którego nikt z krewnych i przyjaciół zmarłego nie widział nigdy wcześniej.

Twarz zmarłego okalała broda, a nogi miał odmrożone. Eksperci medycyny sądowej ustalili, że 90-kilogramowy, silny fizycznie facet mieszkał tu przez co najmniej 13 tygodni. Ted wszedł do przyczepy znajdującej się 30 km od samochodu, wybijając szybę. Z jakiegoś powodu mężczyzna nie rozpalił ognia, chociaż w przyczepie były zapałki, książki i łatwopalne materiały dekoracyjne.

Na podłodze leżały puste puszki po gulaszu, otwarte wojskowym nożem. Ta metoda otwierania nie była znana Weiherowi – mogli ją zastosować tylko Madruga i Mathias, którzy służyli w wojsku. Szafki i wnęki przyczepy były dosłownie zapchane jedzeniem, które wystarczyłoby dla całej piątki na kilka zim.


Policja była również zdziwiona faktem, że w pobliżu znajdowała się szopa, w której znajdowały się butle z propanem. Mężczyźni nie mogli nie zobaczyć budynku, w którym znajdowało się paliwo, które mogło ich ogrzać i zapewnić im gorące jedzenie. Trzysta metrów od przyczepy znaleziono trzy wełniane koce zabrane z przyczepy oraz zardzewiałą latarkę.

Porucznik Lance Ayers z hrabstwa Yuba zauważył, że wystarczyło wejść do szopy, odkręcić kurek i zapalić kuchenkę, aby rozwiązać większość problemów. Mimo to widać było, że Ted Waiher umierał od dawna i boleśnie z głodu i zimna, nie próbując sobie pomóc.

Ayers znał wszystkich pięciu chłopaków ze szkoły i rozwiązanie tej dziwnej sprawy stało się dla niego sprawą honoru. Kontynuując poszukiwania wokół przyczepy, już po jednym dniu policja natknęła się na szczątki Madrugi i Sterlinga. Leżeli po drugiej stronie drogi od obozu, w którym umarł Ted, przy czym ciało Madrugi zostało w połowie zjedzone przez dzikie zwierzęta, a po jego towarzyszu pozostały tylko kości. Madruga leżał na plecach i ściskał w dłoni zegarek.


Dwa dni później, nieco bliżej przyczepy, ojciec Jacka Hewetta odnalazł kręgosłup syna. Dzień później, nieco z boku, znaleziono czaszkę mężczyzny i kilka innych kości. Dentysta, po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną, potwierdził, że czaszka należała do Jacka.

Rozpytanie przeprowadzone wśród lokalnych mieszkańców pozwoliło śledczym znaleźć świadka, który utknął na tej drodze mniej więcej w tym samym czasie, co zaginieni mężczyźni. Okazało się, że był to 50-letni Joseph Schons. Mężczyzna powiedział, że próbował wykopać swój samochód ze śniegu i dostał zawału serca. Wziął lekarstwo i położył się w samochodzie, czekając, aż lek zacznie działać.

Kiedy Schons odpoczywał, usłyszał gwizd i zobaczył kobietę z dzieckiem na ręku, która mijała go na drodze, a potem grupę ludzi oświetlających sobie drogę w śniegu reflektorami. Joseph próbował wezwać pomoc, ale nikt nie odpowiedział na jego wołanie. Tej nocy Joseph widział jeszcze jedno mijające go auto. Schons musiał spędzić kilka godzin w samochodzie, ale potem zabrakło mu benzyny i zrobiło mu się bardzo zimno.


Joseph musiał opuścić samochód i udać się drogą w kierunku najbliższego zabudowania, które znajdowało się 10 km od miejsca jego noclegu. Po drodze mężczyzna natknął się na Mercury Montego, ale w samochodzie nikogo nie było. Schons mimo złego samopoczucia dotarł do domu w górach i znalazł tam pomoc.

Poszukiwania trwały do następnej zimy, ale ciała ostatniego z kolegów, Gary'ego Mathiasa, nigdy nie odnaleziono. Ponad czterdzieści lat po tragedii absolutnie nic nie wiadomo o losie tego człowieka. Z całej grupy Gary był najbardziej problematyczną osobą.

Jego rodzina i przyjaciele wiedzieli, że podczas służby w wojsku, która miała miejsce w Niemczech, Gary uzależnił się od narkotyków. Ponadto, nawet podczas służby, mężczyzna zaczął wykazywać oznaki schizofrenii. W ciągu dwóch lat, które minęły od powrotu do domu, Gary'emu udało się przejść leczenie odwykowe i został uznany za zdrowego.


Jednocześnie lekarz rodzinny Gary'ego nie wykluczał, że negatywnie wpłynęła na niego ekstremalna sytuacja, która doprowadziła do psychozy, paniki i utraty orientacji w przestrzeni. W tym stanie Mathias mógł uciec przed swoimi towarzyszami lub spaść z urwiska.

Sprawa ta postawiła przed policją i krewnymi ofiar wiele pytań, na które nie ma odpowiedzi. Dlaczego mężczyźni nie trzymali się razem i postanowili się rozłączyć, jak można było umrzeć z zimna i głodu, mając obok paliwo i jedzenie, kim byli ludzie, których widział Schons i dokąd poszedł Gary Mathias to tylko niektóre z tajemnic. Znając odpowiedzi na nie, być może udałoby się rozwiązać zagadkę tajemniczych śmierci i zaginięcia.

Incydent na górskiej drodze, który miał miejsce zimą 1978 roku, pozostaje tak samo tajemniczy, jak incydent z grupą Igora Diatłowa, który miał miejsce na Uralu Północnym w 1959 roku. Wielu uważa, że ta tragedia jest najbardziej tajemniczym incydentem lat 70., jaki wydarzył się w Stanach Zjednoczonych.