Zatrzymane w kadrze CCCLII - Ja tu przed sądem występuję jako męczennik

#1. Charles Manson i jego prawnik Irving Kanarek na procesie w sprawie morderstw Tate – LaBianca, 1970 rok.

#2. Air France Concorde staje w płomieniach, 25 lipca 2000 roku.

Rozpędzający się na pasie startowym lotniska Charles’a de Gaulle’a w Paryżu samolot Concorde lotu Air France 4590 najechał z dużą prędkością (ok. 300 km/h) kołem głównego podwozia na fragment metalu – element konstrukcyjny silnika, który odpadł ze startującego wcześniej samolotu McDonnell Douglas DC-10 linii lotniczych Continental Airlines.
Ogumienie w samolotach Concorde zużywało się znacznie szybciej i było dużo bardziej podatne na uszkodzenia niż w innych samolotach ze względu na wysoką prędkość startu.
Metalowy element z DC-10 spowodował rozerwanie opony lewego koła samolotu, a jej fragmenty, w tym duży ok. 4,5 kg odłamek, uderzyły w dolną część skrzydła, przyczyniając się prawdopodobnie do powstania fali uderzeniowej w zbiorniku paliwa znajdującym się w jego wnętrzu. Efektem tego było rozerwanie zbiornika nad wnęką podwozia. Na skutek zwarcia w uszkodzonej odłamkami ogumienia instalacji elektrycznej wewnątrz komory podwozia lub w wyniku zetknięcia z gorącymi elementami silnika, wyciekające paliwo zapaliło się. W tym czasie maszyna przekroczyła już prędkość decyzji tzw. V1, do której można jeszcze bezpiecznie przerwać start i wyhamować.
Gwałtowny pożar prowadził ponadto w kolejnych sekundach do uszkodzeń powierzchni sterowych skrzydła, co ograniczyło sterowność samolotu. W połączeniu z asymetrią ciągu i utrzymującą się poniżej wymaganego poziomu prędkością lotu doprowadziło to do utraty stateczności, a w konsekwencji do uderzenia o ziemię.
Dramat rozegrał się dokładnie w 2 minuty:
16.42:31 – kapitan Christian Marty wydaje rozkaz startu,
16.44:31 – koniec pracy rejestratora pokładowego, „czarnej skrzynki”.
Samolot spadł na hotel i restaurację „Les Relais Bleus” tuż przed miejscowością Gonesse. Wypadek pochłonął 113 ofiar: 100 pasażerów, 9 osób załogi oraz 4 osoby znajdujące się w hotelu (m.in. dwie Polki).

#3. Mężczyzna na bicyklu obok swojego przyjaciela na jednokołowcu, 1935 rok.

#4. Annie Oakley demonstruje przed fotografem swój słynny trik z lustrem, 1890 rok.

#5. Franca Viola zeznaje przed sądem, 1966 rok.

Franca Viola urodziła się w wiejskim miasteczku Alcamo na Sycylii, jako najstarsza córka rolnika Bernardo Violi i jego żony Vity Ferry. W 1963 roku, w wieku 15 lat, zaręczyła się z 23-letnim Filippo Melodią, siostrzeńcem członka mafii Vincenzo Rimi. Melodia został następnie aresztowany za kradzież, a ojciec Violi nalegał, aby zerwała zaręczyny, co też młoda dziewczyna uczyniła.
Melodia przeniósł się do Niemiec, ale w 1965 roku powrócił i bezskutecznie próbował na nowo zdobyć serce Francy. Gdy dowiedział się, że dziewczyna jest już zaręczona z innym, prześladował ją i groził zarówno jej ojcu, jak i chłopakowi. We wczesnych godzinach 26 grudnia 1965 roku Melodia i grupa 12 uzbrojonych towarzyszy-mafiosów włamała się do domu Violi i porwała Francę, wciągając ją siłą do samochodu. Broniąca córki matka została brutalnie pobita, a 8-letni Mariano, który także chciał bronić siostry, został uprowadzony wraz z nią. Na szczęście bandyci wypuścili młodego chłopca kilka godzin później.
Franca była przetrzymywana przez osiem dni w domu siostry Melodii i jej męża, na farmie na obrzeżach miasta, gdzie była wielokrotnie gwałcona. W realizacji chorego pomysłu Melodii pomaga mu... ówczesne włoskie prawo. Według art. 554. kodeksu karnego w tamtych czasach gwałt traktuje się wyłącznie jako obrazę moralną. Co więcej, funkcjonuje tam też zasada zwana »matrimonio riparatore« (z włoskiego: małżeństwo honorowe). Pozwala ono poszkodowanym kobietom „zmyć swą hańbę” i przywraca honor ich rodzinom. Mowa o ślubie z oprawcą, który uwalnia go wtedy z poniesienia kary za swój czyn. Napastnik bierze ofiarę za żonę, dzięki czemu staje się niewinny, czysty niczym łza. Gwałt przestaje być przestępstwem, bo, jak twierdzi się w tamtym czasie, „małżonki nie da się przecież zgwałcić”.
Viola odpowiedziała, że nie ma zamiaru wychodzić za Melodię, a ponadto, że pozwie go za porwanie i gwałt. 31 grudnia Melodia skontaktował się z ojcem Violi, Bernardo, w sprawie załagodzenia sytuacji. Bernardo udawał, że negocjuje z porywaczami, mówiąc, że godzi się na małżeństwo, jednocześnie współpracując z policją Carabinieri w przygotowaniu udanej operacji obławy.
Viola została uwolniona, a jej porywacze aresztowani 2 stycznia 1966 roku, siedem dni przed jej osiemnastymi urodzinami. W domu ojciec zapytał Francę, czy naprawdę chce poślubić Melodię, a kiedy powiedziała, że nie, powiedział jej, że zrobi wszystko, co możliwe, aby jej pomóc.
Po tym, jak Viola odmówiła poślubienia swojego gwałciciela, członkom jej rodziny wielokrotnie grożono, a ze strony lokalnej miejscowości spotkał ich ostentacyjny ostracyzm. Ich winnica i stodoła zostały podpalone, sąsiedzi nie odpowiadali na pozdrowienia, a ksiądz odmawiał im prawa wejścia do kościoła.
Te wydarzenia oraz proces sądowy odbiły się silnym echem we włoskich mediach i opinii publicznej. Stało się oczywiste, że część istniejącego kodeksu prawnego jest sprzeczna z opinią publiczną. Franca podtrzymała swoje zdanie i sąd nie miał innego wyjścia jak skazać Melodię na 11 lat więzienia, pięciu jego przyjaciół zostało uniewinnionych, a pozostali otrzymali stosunkowo łagodne wyroki.
Melodia został zwolniony za więzienia w 1976 roku i zabity, najprawdopodobniej przez innych członków mafii, 13 kwietnia 1978 roku w mafijnej egzekucji, zanim zdołał powrócić na Sycylię. Artykuł prawny, zgodnie z którym gwałciciel mógł odstąpić od przestępstwa, poślubiając swoją ofiarę, został zniesiony we Włoszech dopiero w 1981 roku.
Jeszcze później, bo aż w 1996 roku (!), dokonano zmian w prawie, dzięki którym gwałt był traktowany nie jako przestępstwo moralne, ale przestępstwo przeciwko osobie.
Franca Viola poślubiła swojego przyjaciela z dzieciństwa Giuseppe Ruisiego w grudniu 1968 roku, kiedy miała prawie 21 lat. Włoski prezydent Giuseppe Saragat i papież Paweł VI publicznie wyrazili swoje uznanie dla odwagi Francy Violi. Prezydent Saragat wysłał parze prezent ślubny, a papież przyjął ich na prywatnej audiencji wkrótce po ślubie. Viola i Ruisi mają troje dzieci, dwóch synów i jedną córkę.

#6. Kapitan Alva C. Murphy i jego jednosilnikowy myśliwiec North American P-51 Mustang „Ugryź mnie”. As zestrzelił 6 samolotów Luftwaffe, zanim został trafiony przez artylerię przeciwlotniczą nad Ruhland w Niemczech. Został uznany jako KIA (Killed In Action, ang. Zabity podczas akcji), 2 marca 1945 roku.

#7. Dzieci palą kukłę Hermanna Goeringa, Norymberga, Niemcy, 1946 rok.

#8. Pogrzeb lotnika niemieckiego, Charków, Ukraina, październik-listopad, 1941 rok.

#9. Niemki piorące przy hydrancie na powojennej berlińskiej ulicy. Obok nich widoczny na fotografii przewrócony niemiecki wóz zwiadowczy, Berlin, lipiec 1945 roku.

#10. Plac zabaw dla dziewcząt, wyspa Harriet, Saint Paul, Minnesota, 1905 rok.

#11. Fuhrer usprawiedliwia inwazję na Polskę. Przemówienie Hitlera z 1 września 1939 roku.

#12. W drodze na szkolenie wojskowe członkowie Białoruskiej Obrony Krajowej przechodzą obok marionetkowego przywódcy Radosława Ostrowskiego, czerwiec 1944 roku.

Radosław Ostrowski po ataku wojsk niemieckich na ZSRR 22 czerwca 1941 podjął współpracę z okupantem. Na początku września przyjechał do okupowanego Mińska, rozpoczynając organizowanie administracji białoruskiej. Stanął na czele tzw. Nebenbureau, które było lokalnym odpowiednikiem generalnego komisariatu. Pod koniec grudnia 1943 roku został przewodniczącym Białoruskiej Centralnej Rady (BCR), która miała się stać zalążkiem zależnego od Niemiec rządu Białorusi, a jej celem była m.in. mobilizacja sił Białorusinów do walki z bolszewizmem. B.C.R. miała również uprawnienia do samodzielnej działalności kulturalnej, socjalnej i oświatowej.
W lutym 1944 roku podpisał odezwę w sprawie utworzenia i mobilizacji do Białoruskiej Obrony Krajowej.
W lipcu 1944 roku w wyniku wkroczenia wojsk radzieckich do Białorusi, Białoruska Centralna Rada ewakuowała się do Berlina.

#13. Pierwsze zdjęcie Paryża wykonane z powietrza, 1919 rok.

#14. Papież Paweł VI ogląda transmisję na żywo z lądowania na Księżycu dokonanego przez członków załogi misji Apollo 11, 20 lipca 1969 roku.

#15. Otoczony przez swoich zwolenników, hinduski guru Bhagwan Shree Rajneesh (później przyjął imię Osho) przybywa na międzynarodowe lotnisko, Delhi, Indie, 16 listopada 1985 roku.

Rajneesh Chandra Mohan Jain urodził się w 1931 roku w relatywnie zamożnej rodzinie jako najstarszy syn z jedenaściorga dzieci handlarza suknem i ubraniami. Ukończył studia filozoficzne, był wykładowcą i głosił poglądy krytykujące socjalizm i Gandhiego.
W 1962 roku zaczął zakładać swoje pierwsze szkoły medytacji i pozyskiwać pierwszych zwolenników i „uczniów”. Pod koniec lat 60. XX wieku ostro krytykował stosunek hinduskiego społeczeństwa do miłości i seksu, nawołując jednocześnie do zaakceptowania seksualności oraz do pełnej wolności w tej kwestii. Krytykował też instytucję zinstytucjonalizowanej religii, jak i funkcje kapłaństwa.
W 1971 roku zaczął tytułować się Bhagwanem Shree Rajneeshem. W kolejnych latach zdobywał coraz więcej zwolenników, przede wszystkim w USA i Europie Zachodniej.
W 1974 roku Osho przeniósł się do zakupionej przez Catherine Venizelos rezydencji maharadży w Koregaon Park w mieście Poona (obecnie Puna), która momentalnie stała się miejscem pielgrzymek z Indii oraz całego świata.
W 1980 roku w trakcie porannego wykładu, hinduski fundamentalista próbując dokonać zamachu, niecelnie rzucił w Osho nożem.
W połowie 1981 roku guru wyjechał do USA w celu skorzystania z opieki medycznej. Chorował na astmę, cukrzycę oraz przewlekłe, ostre bóle pleców. Tam jego uczniowie kupili za sumę prawie 6 mln dolarów położone w hrabstwie Wasco w stanie Oregon ranczo o powierzchni 25 tysięcy hektarów, pierwotnie znane jako „The Big Muddy”.
Działalność komuny prowadziła do narastającej ilości konfliktów z okolicznymi mieszkańcami oraz władzami stanu Oregon. Jej członkowie mieli rzekomo dokonać otrucia przedstawicieli władz lokalnych, zakładać podsłuchy wewnątrz komuny, otruć osobistego lekarza Osho oraz próbować wpłynąć na wynik wyborów lokalnych przez zatrucie salmonellą mieszkańców sąsiedniego miasteczka The Dalles w czasie głosownia.
W końcu października 1985 roku Osho został aresztowany w Karolinie Północnej. Postawiono mu 34 zarzuty, dotyczące między innymi gróźb karalnych i naruszenia praw emigracyjnych. Zgodził się na wyrok w zawieszeniu, którego warunkiem było opuszczenie Stanów Zjednoczonych.
Po powrocie do Indii w końcówce 1986 roku, wiosną 1988 roku przyjął imię Osho, rezygnując z dotychczasowego Bhagawan.
Zmarł 19 stycznia 1990 roku z powodu niewydolności krążeniowej.
Osho był przeciwnikiem jakiegokolwiek systemu wiary. Cenił natomiast i zalecał osobistą duchowość, a nie bycie wyznawcą religii – wyraźnie te rzeczy rozgraniczał. Podkreślał wartość autentycznego, osobistego doświadczenia religijnego. Ku temu doświadczeniu prowadzą: bycie świadomym, miłość, medytacja, świętowanie, twórcze działanie oraz radość i śmiech.

#16. Przedstawiciele dziewięciu różnych grup etnicznych regionu Bukowina (Austria-Węgry), 1902 rok. Od góry od lewej: Hucuł, Węgier, Rom, Lipowianin, Żyd, Polak, Szwab, Rumun i Rusin.

#17. Biały Dom – całkowicie rozebrany i odbudowany w latach 1948-1952.

#18. Prezydent USA George H.W. Bush uhonorował piosenkarza pop Michaela Jacksona nagrodą Artysty Dekady podczas ceremonii w Białym Domu, 5 kwietnia 1990 roku.

#19. Raquel Welch, 1973 rok.

#20. W drzwiach stoi Eugenia Pohl podczas apelu grupy więźniarek w części obozu przy ul. Przemysłowej w Łodzi przeznaczonego dla dziewcząt, 1944 rok.

Obóz dla dzieci i młodzieży przy ul. Przemysłowej w Łodzi (Polen-Jugendverwahrlager der Sicherheitspolizei in Litzmannstadt) został utworzony w grudniu 1942 roku na obszarze wydzielonym z getta i funkcjonował do końca okupacji niemieckiej Łodzi, czyli do stycznia 1945 roku.
Uwięzione w obozie łódzkim dzieci musiały pracować – tłukły kamienie, ciągnęły walce drogowe, wyrabiały buty ze słomy, paski do masek gazowych oraz skórzane części do plecaków. Za niewykonanie wysokiej dziennej normy groziły bicie i karcer. Były też kary za oderwany guzik, rozmowę po polsku, kradzież chleba. Wtedy pozbawiano dzieci jedzenia – kromki suchego pieczywa i kubka czarnej kawy na śniadanie oraz zupy z brukwi na obiad. Prześladowania i codzienne obcowanie ze śmiercią pozostawiły trwałe ślady na psychice i zdrowiu dzieci, które przeżyły obóz.
Jedną z najokrutniejszych strażniczek była Genowefa Pohl. W 1940 roku, czyli w rok po zajęciu Łodzi przez Niemców, kobieta podpisała volkslistę, a w 1942 roku podjęła pracę w Kriminalpolizei i otrzymała skierowanie do pracy w obozie przy ul. Przemysłowej w Łodzi. Pohl została zatrudniona w Oddziale VI, czyli w obozie dziewczęcym i dzieci poniżej 8 roku życia. Słynęła z tego, że nie okazywała żadnej litości wobec swoich „podopiecznych” i często używała pejcza (biła, aż schodziła skóra) wobec małych dziewczynek.
W 1945 roku, gdy do Łodzi weszły wojska sowieckie, ukryła się w mieszkaniu rodziców. Od tego czasu nazywała się Eugenia Pol. Nikt ze starych mieszkańców jej kamienicy nie wiedział, co robiła w czasie okupacji. Nowym władzom wiadomo było tylko, że podpisała volkslistę. Wszczęte z tego tytułu w 1948 roku obowiązkowe postępowanie rehabilitacyjne „za odstępstwo od narodu polskiego” zostało umorzone.
W czasie tego procesu Eugenia Pol nie ujawniła swego okupacyjnego zatrudnienia. Nie wiadomo, jak to się stało, ale również na procesie Sydonii Bayer, komendantki obozu przy ulicy Przemysłowej (skazanej na karę śmierci), nie padło nazwisko Pohl.
Pol kontynuowała spokojny żywot i pracowała jako szwaczka w jednej z łódzkich fabryk. Zapisała się do klubu sportowego Łodzianka, gdzie rzucała oszczepem. Pisano o niej w „Trybunie Ludu” jako o obiecującej zawodniczce. Potem została wychowawczynią w przedszkolu, gdzie przepracowała kilkanaście lat.
Została aresztowana dopiero w 1970 roku. Stało się to po publikacji artykułu łódzkiego dziennikarza Wiesława Jażdżyńskiego, w którym padło po raz pierwszy jej imię i nazwisko.
Podczas procesu kobieta wykrzykiwała w stronę ławy przysięgłych słowa: „Ja tu przed sądem występuję jako męczennik” i „Po wojnie 15 lat pracowałam jako przedszkolanka. Nie mając własnych dzieci, dla obcych byłam jak matka!”.
Proces przeciągał się, ale ostatecznie kobieta została skazana w kwietniu 1975 roku na 25 lat więzienia. Ze względu na zły stan zdrowia opuściła więzienne mury w 1989 roku. Zmarła w 2003 roku w Łodzi.

W poprzednim odcinku

Źródła: 1, 2, 3