Bez zbędnego zanudzania zapraszam do lektury.
Kiedy Księżyc znajduje się w apogeum, możesz zmieścić wszystkie planety Układu Słonecznego między Księżycem a Ziemią.
Krótko po tym jak powstał, na niebie był 15 razy większy niż obecnie. A przez jego bliskość i masę na Ziemi występowały ogromne pływy.
Powoli, acz sukcesywnie. Co roku ucieka nam o 4 cm. Nie pozostaje to bez wpływu na długość doby. Przez ostatnie 100 lat doba wydłużyła się o 2 milisekundy.
Wszyscy byli mężczyznami i Amerykanami. A byli to:
Apollo 11, 21 lipca 1969 roku: Neil Armstrong i Buzz Aldrin
Apollo 12, 19 listopada 1969 roku: Charles Conrad i Alan Bean
Apollo 14, 5 lutego 1971 roku: Alan Shepard i Edgar Mitchell
Apollo 15, 31 lipca 197 roku: David Scott i James Irwin
Apollo 16, 21 kwietnia 1972 roku: John Young i Charles Duke
Apollo 17, 11 grudnia 1972 roku: Eugene Cernan i Harrison Schmitt
Mogą przetrwać na Księżycu setki, a nawet tysiące lat. Nie ma tam powietrza ani wiatru, który mógłby zniszczyć raz postawione ślady.
Jego wdychanie może uszkodzić nasze DNA i doprowadzić do śmierci komórek.
Jest tylko strona niewidoczna z Ziemi, gdyż Księżyc jest w orbicie synchronicznej z Ziemią, co sprawia, że jest skierowany ku Ziemi stale tą samą stroną. Druga strona to zwyczajnie strona niewidoczna z Ziemi, a nie ciemna strona Księżyca. I jak najbardziej jest oświetlana przez Słońce. Gdy dla nas Księżyc jest w nowiu, strona niewidoczna z Ziemi jest oświetlana w całości (jest w pełni).
Strona, którą widzimy, w sporej części zachowała swój pierwotny charakter z czasów formowania się Księżyca, gdy powstawały na nim równiny wulkaniczne. Ziemia chroniła tę stronę Księżyca przed meteorami, ściągając je. Ponadto ze względu na oddziaływania grawitacyjne nasza strona Księżyca była dłużej gorąca, podczas gdy przeciwna strona wystygła szybciej. To co było dobre dla widocznej z Ziemi strony Księżyca, okazało się wyrokiem na drugą stronę, bowiem Ziemia przyciągała różne kosmiczne śmieci, które często trafiały w Księżyc. A że Księżyc nie ma powłoki gazowej, a także zupełnie wystygł i na jego powierzchni nie zachodzą żadne procesy geologiczne, to niewidoczna strona Księżyca posiada kratery powstałe przed miliardami lat.
Od czasu do czasu Ziemia przechwyci sobie malutką planetoidę i zrobi z niej swojego satelitę. W roku 2020 zaobserwowano taką planetoidę i nazwano ją 2020CD3. Została przechwycona przez układ Ziemia - Księżyc w roku 2017, a opuściła go w roku 2020. Był to niewielki obiekt o średnicy 1-2 metrów.
Amerykański planetolog Eugene Shoemaker jest jedyną osobą, której prochy zostały rozsypane na Księżycu.
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą