Ci wredni piesi

Obserwowałem go pilnie. Wtedy nagle zauważyłem ten szelmowski błysk w jego oku kiedy zobaczył że jestem już blisko. Zaczął powoli acz intensywnie pochylać się w stronę przejścia dla pieszych. Ja uśmiechnąłem się do siebie z zadowoleniem. Ha mistrzu, widzę cię i zwolniłem do 30. Tak się zdziwił się moją reakcją, że przewrócił się do tyłu na stojącego za nim pieszego.

Ale najgorsze są staruszki-emerytki. Od staruszki przebiegle czającej się, żeby rzucić mi się pod koła w chwili gdy będę patrzył na przykład na sygnalizację jest tylko jedna gorsza rzecz. Są to dwie staruszki. Podczas gdy jedna będzie odwracać moją uwagę od przejścia dla pieszych zrzucając z siebie przedwojenny płaszcz, druga zacznie się rozpędzać, tak żeby szczupakiem wpaść mi prosto pod koła. Nieźle kombinują! Ale nie, ja się nie boję, jeżdżę niemało i znam je z takich zagrań, ich setki prób samobójczych tylko pogłębiły moją koncentrację i uwagę. Zwalniam. Mijając je obserwuję ich zmieszanie, zdezorientowane twarze mówiące, "Kurde balans, następny cwaniak, znowu się nie udało".

A ja po prostu obiecałem sobie, że nigdy ale to nigdy nie ulżę żadnej staruszce z trudną sytuacją życiową i małą reciną. Niech sobie szukają innych jeleni, którzy będą skłonni potrącić je na przejściu dla pieszych!

Copyright 2001
Joe Monster