Zatrzymane w kadrze CDXXXVII - Najpiękniejsza Polka, która w tym roku kończy 60 lat

#1. Prezydent Rosji Borys Jelcyn, prezydent USA Bill Clinton, prezydent Ukrainy Leonid Kuczma i brytyjski premier John Major podpisują Memorandum budapeszteńskie w Centrum Kongresowym w Budapeszcie, 05. grudnia 1994 r.

Memorandum Budapeszteńskie o Gwarancjach Bezpieczeństwa to porozumienie międzynarodowe niemające statusu traktatu podpisane w grudniu 1994 roku w Budapeszcie na Węgrzech. Na jego mocy Stany Zjednoczone, Rosja i Wielka Brytania zobowiązały się do respektowania suwerenności i integralności terytorialnej Ukrainy oraz powstrzymania się od wszelkich gróźb użycia siły przeciwko jej niepodległości i integralności terytorialnej. W zamian za to Ukraina zobowiązała się do przekazania strategicznej broni nuklearnej Rosji i przystąpienia do układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej.

#2. Pojedynek bokserski z kangurem, Berlin, Niemcy, 1924 rok.

#3. Maska do ukrywania emocji podczas gry w pokera, 1937 rok.

#4. Amerykański żołnierz ma opaskę na hełmie, za którą zatknął zdjęcia swojej dziewczyny. Okolice Cu Chi w Wietnamie Południowym, maj 1968 roku.

#5. Bitwa o Anglię - stacje metra wykorzystywane jako schrony przeciwbombowe, Londyn, 1940 rok.

#6. Charków pod niemiecką okupacją, 1941 rok.

Charków w czasie II wojny światowej kilkukrotnie przechodził z rąk niemieckich w ręce radzieckie i odwrotnie. W sumie miały miejsce cztery bitwy o kontrolę nad Charkowem. Trzecie co do wielkości miasto w Związku Radzieckim podczas wojny było najludniejszym miastem ZSRR zdobytym przez Niemców. Zostało zniszczone w 70%, a dziesiątki tysięcy mieszkańców straciło życie.
Z 700 000 mieszkańców Charkowa przed wybuchem II wojny światowej około 120 000 stało się przymusowymi robotnikami w Niemczech, 30 000 zostało straconych, a 80 000 umarło z głodu. Znaczna żydowska populacja Charkowa także bardzo ucierpiała podczas wojny i okupacji. Między grudniem 1941 a styczniem 1942 roku około 30 000 osób zostało zabitych i pochowanych przez Niemców w masowym grobie poza miastem.

#7. Cesarzowa Elżbieta Bawarska ukrywająca twarz przed wczesnymi paparazzi, lata 80. XIX wieku

#8. Fidel Castro rzuca orzeszki ziemne słoniowi w zoo. Bronx, 1959 rok.

#9. Tramwaje konne wciąż kursujące pośród zdemolowanych budynków i tlących się ruin na ulicach State i Madison po wielkim pożarze Chicago w 1871 roku.

#10. Członkowie Guardians Angels – grupy strażników-ochotników oddanych walce z przestępczością w Nowym Jorku – pozują do zdjęcia ze swoim liderem Curtisem Sliwą, 1980 rok.

Curtis Sliwa to Amerykanin polsko-włoskiego pochodzenia, który jako pierwszy nałożył czerwony beret i ogłosił się „Aniołem Stróżem”. Wszystko zaczęło się od Magnificent 13 (Wspaniałej 13) - grupy wolontariuszy patrolujących nowojorskie metro, które w końcówce lat 70. stało się siedliskiem wszystkiego, co najgorsze. Mieli po swojej stronie zmęczone i zastraszone społeczeństwo, ale przeciwko sobie... policję i władze miasta. Burmistrz Nowego Jorku Ed Kocha nazwał ich ironicznie „Aniołami Stróżami” (Guardians Angels) i tak narodziła się nazwa.
Organizacja od zawsze działała według filozofii „musisz coś zrobić, jeśli chcesz zobaczyć zmiany”. To zasada nie zmieniła się od ponad 40 lat.
W Nowym Jorku, który także dzięki ich staraniom jest znacznie bezpieczniejszy niż cztery dekady temu, wciąż można spotkać Anioły patrolujące ulice. Organizacja rozszerzyła znacznie obszar swoich działań i zaczęła działać na wszystkich kontynentach. Guardian Angels mają ponad 130 oddziałów rozlokowanych w takich państwach jak Wielka Brytania, Włochy, Meksyk, Japonia, Filipiny, Korea Południowa, a nawet Trynidad i Tobago.

#11. Księżniczka Elżbieta i książę Filip machają do Kenijczyków z ratusza w Nairobi, 4 lutego 1952 roku. Dwa dni później Elżbieta została królową po śmierci swojego ojca, króla Jerzego VI.

#12. Carrie Fisher i George Lucas na planie filmu Gwiezdne Wojny: Część VI - Powrót Jedi, 1982 rok.

#13. Roald Amundsen karmi swojego „ulubionego niedźwiadka polarnego” o imieniu Marie. Fotografia wykonana około czerwca 1920 roku.

#14. Członkowie zespołu The Beatles tuż przed wejściem na przejście dla pieszych przy Abbey Road, Londyn, 8 sierpnia 1969 roku.

#15. Zespół Michelin występuje na inauguracji programu radiowego Michelin Hour, 17 kwietnia 1928 roku.

#16. Jada Pinkett Smith, Carrie-Anne Moss, Laurence Fishburne i Keanu Reeves podczas sesji fotograficznej promującej film Matrix, 1999 rok.

#17. Brudna Trzynastka przed lądowaniem w Normandii, 1944 rok.

Brudna Trzynastka to sekcja saperów sierżanta Jake’a McNiece’a z elitarnej 101. Dywizji Powietrznodesantowej, pierwszej formacji spadochronowej w dziejach armii USA. Słynęli z pijatyk, rozrób, niesubordynacji i wiecznie cuchnących mundurów. Masową popularność zdobyli dzięki zdjęciom – wykonanym w przededniu lądowania w Normandii, a potem szeroko rozpowszechnianym w prasie – na których widać tęgich młodzieńców z irokezami na głowach i pomalowanymi twarzami.
Gdy Stany Zjednoczone włączyły się do II wojny światowej, 22-letni wówczas Jake McNiece pracował jako strażak i mógł uniknąć służby wojskowej. Jednak pewnego upalnego dnia lata 1942 roku spuścił tęgie lanie koledze, z którym „w tamtych czasach miał wiele problemów”. Wiedział, że policja zacznie go szukać, a nie chciał czekać, aż wsadzą go do więzienia. Uciekł więc do Oklahoma City i zaciągnął się do armii. Zgłosił się na ochotnika do formujących się wojsk spadochronowych. Przyjęto go z otwartymi rękami.
Na początku McNiece trafił na półroczny trening podstawowy do bazy wojskowej w Toccoa w stanie Georgia. Od razu zauważono jego charyzmę i szkolono go na sierżanta. W ciągu kolejnych miesięcy przez jego sekcję przewijali się różni żołnierze, aż w końcu uzbierała się z nich „Brudna Trzynastka”, czyli 1. Sekcja Dywersyjno-Sabotażowa 506. Regimentu Piechoty w 101. Dywizji Powietrznodesantowej. W pierwszej fazie szkolenia grupę dominującą tej sekcji stanowili potomkowie imigrantów z Polski. Na trzynastu ludzi, sześciu miało nadwiślańskie korzenie: Max Majewski, Eddy Malas, Frank Palys, George Baran, Joe Oleskiewicz i Joe Oparowski.
W doborowym towarzystwie libacje alkoholowe i bijatyki, prowokowane najczęściej przez McNiece’a, stały się znakiem rozpoznawczym oddziału. Co chwila ktoś z sekcji lądował w pace. Nikt z nas nie zgłosił się do armii, żeby przestrzegać dyscypliny, tylko po to, by walczyć z Niemcami – mawiał jej szef, a za nim powtarzała tę „mądrość” cała jego grupa. Wylecieliby z armii albo trafili za kratki na długi okres już po kilku dniach, ale prawda była taka, że trzeźwi, pijani czy skacowani – fizycznie, sprawnościowo i technicznie górowali nad innymi żołnierzami.
W lipcu 1943 roku przerzucono ich do Wielkiej Brytanii. Tam znacznie uległa pogorszeniu jakość wiktu żołnierskiego. Ludzie MCniece'a zaczęli polować oraz wykradać ryby z pobliskich stawów. Zapas wody służący do prania zużywali do gotowania jedzenia. Z prysznica, przysługującego im raz na tydzień, też nie korzystali. Myli i golili się tylko na przepustkach w Londynie, gdzie buszowali w lokalnych barach i domach publicznych. To właśnie wówczas przylgnęła do nich nazwa „Brudnej Trzynastki”.
Sekcja McNiece’a od samego początku uczestniczyła w operacji lądowania aliantów w Normandii. 506. Regimentowi Piechoty, do którego należała, wyznaczono dwa zadania. Po pierwsze, wysadzić wszystkie pomniejsze mosty na rzece La Douve w okolicach Carentan. Po drugie, opanować i utrzymać przeprawę, którą wiodła główna droga z półwyspu Cotentin w głąb kraju. „Brudna Trzynastka” zaczęła wyskakiwać nad Francją w ciemnościach, około godz. 23:45 5 czerwca 1944 roku.
D-Day przeżyła mniej niż połowa składu. Sam McNiece przeżył lądowanie w Normandii. Zmarł w 2013 roku w wieku 93 lat.

#18. Fiński kierowca rajdowy Juha Matti Pellervo Kankkunen w swoim zmodyfikowanym, dwudrzwiowym francuskim Peugeocie 205 T16, samochodzie terenowym, pędzący przez wioskę w Mali lub Algierii podczas rajdu Paryż – Dakar, styczeń 1988 roku.

#19. Kolejka przed restauracją McDonald's w wieczór przed tym, jak sieć zamknęła czasowo swoje 850 restauracji na terenie Rosji, 9 marca 2022 roku.

#20. 21-letnia szczecinianka Lidia Wasiak zdobywa tytuł Miss Polonia, 1983 rok. Konkurs ten odbył się po raz pierwszy po 25 latach przerwy.

W poprzednim odcinku