Zatrzymane w kadrze CDXXX - Milunka Savić - z tą panią lepiej nie zaczynać

#1. Oryginalne znikające zdjęcie z niedokończonej wersji „Powrotu do przyszłości” z Ericem Stoltzem w roli głównej, zanim film został ponownie nakręcony z udziałem Michaela J. Foxa, 1985 rok.

#2. Sędziowie mierzący czas podczas Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 roku w Sztokholmie w Szwecji. Były to pierwsze igrzyska olimpijskie z częściowo automatycznym pomiarem czasu i zdjęciami z linii mety.

Od początku nowoczesnych igrzysk olimpijskich w 1896 roku do igrzysk olimpijskich w Sztokholmie w 1912 pomiar czasu podczas zawodów lekkoatletycznych był dość prymitywny. Było to po prostu kilku oficjeli wyposażonych w stopery. Uruchamiali stopery, gdy tylko zobaczyli dym z pistoletu startowego i zatrzymywali je, gdy biegacze przekroczyli linię mety. Chronometrażystów było od kilkunastu do kilkudziesięciu – zwykle po kilku na każdego biegacza. W ten sposób można było porównać ich czasy i uzgodnić średnią. Wady systemu są oczywiste; skuteczność pomiaru nie mogła być bardziej dokładna niż refleks i skrupulatność oficjeli. Było to niewystarczające, ponieważ biegacze często przekraczali linię mety w odstępach setnych sekundy.
Rozwiązaniem był system opatentowany przez wynalazcę Ragnara Carlstedta w 1911 roku. Po naciśnięciu spustu zmodyfikowanego pistoletu startowego Smith&Wesson dochodziło do zamknięcia obwodu, co uruchamiało stopery (po jednym dla każdego biegacza). Każdy biegacz miał przypisanego sędziego, trzymającego przełącznik, który naciskał, gdy jego biegacz minął linię mety, zatrzymując stoper. Szczególnie ważną rolę odgrywał główny sędzia, który odmierzał czas zwycięzcy. Jego przycisk nie tylko zatrzymywał stoper, ale także robił zdjęcie na linii mety. Na powyższym zdjęciu widać zarówno kamerę na mecie, jak i funkcjonariuszy, z których jeden trzyma przełącznik.

#3. Ozzy Osbourne i Sharon Osbourne, 1987 rok.

#4. Sztuczne maski pozostawione przez Franka Morrisa i jego kamratów na łóżkach w noc, gdy uciekli z wyspy Alcatraz 5 listopada 1962 roku. Ulepili głowy z wosku, mydła, papieru toaletowego i ścinków włosów z salonu fryzjerskiego.

#5. Symulator szkolenia strzelców pokładowych w cesarskiej Rosji, 1915 rok.

#6. Palenie książki „Szatańskie wersety” Salmana Rushdiego w Bradford w Anglii, 1989 rok.

Powieść ta została wydana w 1988 roku i odnosi się do tzw. szatańskich wersetów, które według niektórych źródeł były wstawkami do Koranu dodanymi po śmierci Mahometa.
Powieść wywołała wiele kontrowersji w środowiskach muzułmańskich, gdyż wielu muzułmanów uważa, że zawiera ona treści bluźniercze dla islamu. 14 lutego 1989 roku ajatollah Ruhollah Chomejni ogłosił oficjalnie fatwę o treści:

Informuję dumnych muzułmanów na świecie, że autor książki „Szatańskie wersety” – która jest przeciwko islamowi, Prorokowi i Koranowi – jak i wszyscy, którzy są uwikłani w jej publikowanie i są świadomi jej zawartości, niniejszym są skazani na śmierć.

Na skutek tego nakazu japoński tłumacz książki Hitoshi Igarashi został zamordowany 11 lipca 1991 roku, włoskiego tłumacza Ettore Capriolo kilkukrotnie pchnięto nożem, a w budynkach kilku wydawnictw podłożono bomby. Sam Rushdi pozostawał przez wiele lat pod obstawą policji i w ukryciu. 14 lutego 2006 roku irańska państwowa agencja informacyjna podała wiadomość, że fatwa jest nadal aktualna i nie będzie cofnięta.
Pierwsze wydanie polskie ukazało się w 1992 roku. W metryce nie został jednak ujawniony tłumacz.

#7. Layne Staley (Alice in Chains), Dave Mustaine (Megadeth), Scott Ian (Anthrax) i Tom Araya (Slayer) podczas trasy „Clash of Titans”, 1991 rok.

#8. Meatloaf i Tim Curry na planie „The Rocky Horror Picture Show”, 1975 rok.

#9. Milunka Savić, sierżant armii serbskiej, najczęściej odznaczana za zasługi wojenne kobieta w historii, druga dekada XX wieku.

W 1913 roku, kiedy toczyła się II wojna bałkańska, jej brat otrzymał powołanie do wojska. Milunka obcięła włosy, przebrała się w strój męski i zastąpiła chorego brata, wstępując w szeregi armii serbskiej jako Milun Savić. Walcząc w szeregach 2. pułku piechoty Dywizji Drińskiej w bitwie nad Bregałnicą (30 czerwca – 8 lipca 1913), wyróżniła się odwagą, została ranna w pierś i otrzymała medal oraz awans do stopnia kaprala. W czasie leczenia w szpitalu odkryto jej prawdziwą tożsamość.
Po opuszczeniu szpitala powróciła do służby wojskowej już jako Milunka Savić i wyruszyła na front toczącej się wtedy I wojny światowej. Za dzielność w bitwie nad Kolubarą otrzymała Gwiazdę Jerzego Czarnego z Mieczami. Kolejny raz została wyróżniona tym odznaczeniem po bitwie nad Crną Reką, kiedy wzięła do niewoli 23. żołnierzy bułgarskich. W 1915 roku brała udział w odwrocie armii serbskiej przez Albanię na Korfu.
Po demobilizacji wyjechała do Francji, a w 1923 roku powróciła do Belgradu, gdzie wyszła za mąż, urodziła córkę i, jako bohaterka wojenna, musiała podjąć się pracy... sprzątaczki, ponieważ wojsko i rząd o niej zapomnieli.
W 1941 roku, po zajęciu Serbii przez oddziały niemieckie, otrzymała zaproszenie na bankiet, organizowany przez gen. Milana Nedicia, z udziałem niemieckich oficerów. Savić odrzuciła zaproszenie, po czym została aresztowana i przez dziesięć miesięcy przebywała w obozie koncentracyjnym w Banjicy, czekając na egzekucję. Rozpoznana przez jednego z niemieckich oficerów jako bohaterka I wojny światowej, została zwolniona z obozu.
Zmarła w biedzie w 1973 roku.
Milunka Savić została dziewięciokrotnie ranna w czasie działań wojennych. Była najczęściej dekorowaną kobietą w historii wojen. Została wyróżniona m.in. dwukrotnie Legią Honorową, rosyjskim Krzyżem św. Jerzego, brytyjskim Orderem św. Michała i św. Jerzego, a także serbskim srebrnym i złotym Medalem Waleczności im. Miloša Obilića. Jako jedyna kobieta otrzymała francuski Krzyż Wojenny ze złotą palmą za zasługi w czasie I wojny światowej.

#10. Wieża Eiffla wykonana z wiader wyprodukowanych przez firmę Kałasznikow i synowie, pokazana na wystawie w Omsku, Imperium Rosyjskie, 1911 rok.

#11. Fala (ukochany szkocki terier Franklina Roosevelta) słucha w radiu przemówienia swojego pana, ówczesnego prezydenta USA, 1944 rok.

#12. Paul Tibbets, dowódca na pokładzie Boeinga B-29 Superfortress "Enola Gay", z którego zrzucono bombę atomową na Hiroszimę, na zdjęciu w 1996 roku.

#13. Bramkarz Philadelphia Flyers, Doug Favell, przygląda się bójce swoich kolegów z drużyny, fotografia wykonana pomiędzy 1967 a 1971 rokiem.

#14. Niekryjący się ze swoim homoseksualizmem przywódca nazistowskich brązowych koszul Ernst Röhm rozmawia z Hitlerem w 1933 roku.

8 listopada 1923 roku Röhm wspólnie z Hitlerem i bojówkami SA (Sturmabteilung, Oddziały szturmowe NSDAP) podjął nieudaną próbę zamachu stanu (tzw. pucz monachijski). Pucz nie udał się, a Hitler, jako organizator, trafił do więzienia na 5 lat (z możliwością wyjścia po 6 miesiącach za dobre sprawowanie). Röhm został wyrzucony z Reichswehry i odsiedział kilka miesięcy w więzieniu, a SA zostało zdelegalizowane.
Od 1925 roku był skłócony z Hitlerem i opuścił Niemcy, by pracować jako zwykły robotnik w fabryce, komiwojażer, a także instruktor Armii Boliwijskiej.
Röhm ponownie stanął na czele SA w drugiej połowie 1930 roku. Został ściągnięty przez samego Hitlera, by zaprowadzić porządek w swojej dawnej organizacji. Mimo tego posunięcia Adolf nie ufał SA i utworzył swoją armię przyboczną SS (Schutzstaffel, oddział ochronny NSDAP).
Röhm był zwolennikiem przejęcia władzy w państwie siłą. Nie chciał czekać do następnych wyborów. Gdy w 1933 roku Hitler objął rządy, został ministrem bez teki. Nieustannie namawiał Hitlera do usunięcia starych generałów i uczynienia z SA większej siły militarnej w kraju od Reichswehry. Popadł w konflikt właściwie z wszystkimi przywódcami nazistowskimi i już tylko sam Hitler wydawał się bronić swojego dawnego towarzysza.
Na początku 1934 Himmler, Heydrich oraz Göring postanowili pozbyć się Röhma i przekonali do tego Hitlera, wahającego się wobec wystąpienia przeciw staremu towarzyszowi partyjnemu. Himmler zlecił swemu zastępcy, bezwzględnemu Reinhardowi Heydrichowi, sporządzenie planu wyeliminowania Röhma. Hitler zawarł układ z generalicją i zgodził się zrobić porządek z SA, w zamian za poparcie wojskowych i obietnicę prezydentury po śmierci prawie dziewięćdziesięcioletniego Paula von Hindenburga. Nadal jednak liczył, że uda mu się uniknąć użycia siły.
W nocy z 29 na 30 czerwca 1934 roku (noc długich noży) spiskowcy celowo wprowadzili w błąd przebywającego w Nadrenii Hitlera, informując go przez telefon, że SA w Berlinie i Monachium rozpoczęło mobilizację i protestuje przeciwko niemu na ulicach. Hitler natychmiast wyruszył z powrotem do Monachium, gdzie był już o czwartej rano. Pojechał do bawarskiego ministerstwa spraw wewnętrznych, dokąd wezwano dowódców SA, a następnie ich aresztowano. O 6:30 Hitler z SS-manami dotarli do Bad Wiessee, gdzie w hotelu byli zakwaterowani dowódcy SA, w tym i Röhm.
Hitler dał Röhmowi możliwość odejścia z honorem, czyli popełnienia samobójstwa. Röhm odmówił i 1 lipca 1934 roku został zastrzelony w celi przez Theodora Eicke.
W połowie lipca 1934 roku Hitler oświadczył w Reichstagu, że może być tylko jedno zbrojne ramię i jest nim armia. Wśród członków SA byli również tacy, którzy nie mogli zapomnieć Hitlerowi, że poświęcił Röhma. Nazywali siebie mścicielami Röhma. Od jesieni 1934 roku do wiosny 1935 roku zabili 155 oficerów SS. Przy zwłokach zostawiali małe kartki z inicjałami „R.R.” (Rächer Röhm, czyli mściciele Röhma).

#15. O.J. Simpson trzymający się za ręce ze swoimi dziećmi Justinem i Sydney na pogrzebie ich zamordowanej matki i jego byłej żony Nicole Simpson Brown, Los Angeles, 16 czerwca 1994 roku.

#16. Mick Jagger czyta Charliemu Wattsowi artykuł o sukcesie The Beatles, październik 1965 roku.

#17. Zdjęcie wykonane przez lokalną mieszkankę Valencię McClatchey około 2,5 kilometra od miejsca katastrofy lotu United Airlines 93, dosłownie minuty po tym, jak rozbił się na polu w pobliżu Shanksville w Pensylwanii rankiem 11 września 2001 roku.

#18. 13-letni Amerykanin Lionel Tate płacze po tym, jak usłyszał wyrok w sądzie, 2001 rok.

28 lipca 1999 roku 12-letni Tate został sam w pokoju z 6-letnią Eunick, którą opiekowała się matka Tate'a, Kathleen Grossett-Tate. Podczas gdy dzieci bawiły się na dole, matka Tate krzyknęła do nich, żeby zachowywały się ciszej. Lionel pojawił się u niej 45 minut później i powiedział, że Eunick nie oddycha. Powiedział, że przepychali się tylko, a Eunick tak nieszczęśliwie upadła, że uderzyła głową w kant stołu.
Po wnikliwym śledztwie Lionel Tate został skazany za zabicie Eunick. Skakał jej po brzuchu z taką siłą, że jej wątroba została wręcz rozerwana. Jej nogi, stopy i szyja miały poważne siniaki; porównywalne z obrażeniami, jakie człowiek może odnieść, gdy zostaje potrącony przez samochód. Pozostałe obrażenia dziewczynki to: pęknięta czaszka, pęknięte żebro i obrzęk mózgu. Prokuratura scharakteryzowała te obrażenia jako „podobne do tych, które odniosłaby spadając z trzypiętrowego budynku”.
Skazując Tate'a na dożywocie, sędzia Joel T. Lazarus z sądu okręgowego hrabstwa Broward powiedział, że „czyny Lionela Tate'a nie były żartobliwymi psikusami dziecka [...]. Czyny Lionela Tate były zimne, bezduszne i nieopisanie okrutne”.
Wyrok był kontrowersyjny, ponieważ Tate miał 12 lat w momencie morderstwa, a jego ofiara - 6. Lionel stał się najmłodszą osobą we współczesnej historii Stanów Zjednoczonych, która została skazana na dożywocie, wywołując szeroką krytykę traktowania nieletnich przestępców przez wymiar sprawiedliwości stanu Floryda.
Po wyroku skazującym prokuratura otwarcie przyłączyła się do apelu Tate'a (sic!) o złagodzenie kary, a nawet zaoferowała pomoc w jego apelacji. Sędzia procesowy skrytykował prokuraturę za naruszenie integralności systemu i powiedział, że jeśli prokuratura uznała, że kara dożywotniego pozbawienia wolności nie jest uzasadniona i jest zbyt wysoka, to przede wszystkim nie powinna była oskarżać go o morderstwo.
W styczniu 2004 roku stanowy sąd apelacyjny uchylił jego wyrok na podstawie faktu, że jego zdolności umysłowe nie zostały ocenione przed rozprawą. Wyrok został zmieniony na roczny areszt domowy i dziesięć lat w zawieszeniu.
3 września 2004 roku Tate został zatrzymany i osadzony w więzieniu za naruszenie warunków aresztu domowego, kiedy został zauważony poza swoim domem oraz znaleziono przy nim nóż z dwudziestocentymetrowym nożem.
23 maja 2005 roku 18-letni Tate został oskarżony o włamanie z bronią w ręku, pobicie, napad z bronią w ręku i naruszenie warunków zawieszenia. 1 marca 2006 roku został skazany na 30 lat więzienia za naruszenie zasad zwolnienia warunkowego oraz dodatkowe 10 lat za napad z bronią w ręku.

#19. Kibice próbują zdekoncentrować Larry'ego Birda podczas wykonywania rzutów wolnych, 1989 rok.

#20. Powódź we Wrocławiu, 1903 rok.

W poprzednim odcinku