Zatrzymane w kadrze CCCXC - Słodziutka Helen Mirren i jej kompletnie anonimowy chłopak

#1. Omaima Nelson, modelka, która zabiła swojego męża, 1991 rok.

Omaima Aree Nelson urodziła się w 1968 roku i wychowała w Egipcie. Wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych w 1986 roku. Tam w październiku 1991 roku poznała swojego męża Williama E. "Billa" Nelsona, 56-letniego pilota.

Wzięli ślub dosłownie kilka dni po pierwszym spotkaniu. Omaima wyznała, że przez ten pierwszy miesiąc małżeństwa była wielokrotnie wykorzystywana seksualnie przez swojego męża. 28 listopada 1991 roku Bill miał dokonać po raz kolejny napaści seksualnej w ich mieszkaniu na Costa Mesa w Kalifornii. Omaima tym razem nie zamierzała pozostać bierna. Dźgnęła Billa nożyczkami, a następnie zaczęła bić go żelazkiem po całym ciele. Gdy jej mąż skonał, kobieta rozczłonkowała jego ciało, gotowała głowę i ręce, aby usunąć jego odciski palców. Następnie zmieszała drobno pokrojone kawałki jego ciała z resztkami indyka i wyrzuciła go do śmietnika. Sąsiedzi twierdzą, że słyszeli dźwięk młynka do rozdrabniania odpadów przez wiele godzin po śmierci Billa. Podobno, bo kobieta najpierw się do tego przyznała, a potem odwołała zeznania, wykastrowała go w zemście za rzekome napaści na tle seksualnym. Powiedziała także swojemu psychiatrze, że ugotowała żeberka męża w sosie grillowym i zjadła je, ale temu również później zaprzeczyła.

12 stycznia 1993 r. Omaima usłyszała wyrok od 27 lat do dożywocia. Pierwszy raz ubiegała się o zwolnienie warunkowe w 2006 roku, ale uznano ją za "nieprzewidywalną i stanowiącą poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego, jeżeli znajdzie się na wolności". Jej druga prośba o wcześniejsze zwolnienie z odbywania reszty wyroku z 2011 roku również została odrzucona. Następną morderczyni będzie mogła wnieść dopiero w 2026.

#2. Demonstracja urządzenia do wykrywania zbliżających się statków powietrznych. Wenecja, 1916 rok.

#3. Helen Mirren i jej chłopak - młody, obiecujący aktor Liam Neeson, Wielka Brytania, 1981 lub 1982 rok.

Liam i 7 lat od niego starsza Helen byli parą od 1981 do 1985 roku. W programie Graham Norton Show aktor opowiedział o tym, kiedy to po raz pierwszy zobaczył ją na planie filmu Excalibur:

Pamiętam, że byłem na planie z Ciaránem Hindsem, kiedy Helen szła w naszym kierunku ubrana w swój kostium Morgany Le Fey i oboje jednocześnie powiedzieliśmy: „O ku*wa”. Byłem oczarowany. Jestem pewny, że Ciarán był też, ale ja byłem oczarowany bardziej!

#4. Francuski liniowiec „Normandy” na rzece Hudson w stanie Nowy Jork, druga połowa lat trzydziestych XX wieku.

#5. "Igrzyska Olimpijskie" rozegrane pomiędzy załogami 14 statków, które zostały zablokowane w Kanale Sueskim na 8 lat, Egipt, 1968 rok.

W czerwcu 1967 roku, z powodu konfliktu zbrojnego między Izraelem a Egiptem, zwanego „wojną sześciodniową”, Kanał Sueski został zablokowany po obu stronach z powodu celowego zatopienia kilku statków na torze wodnym przez siły egipskie. Oprócz zatopionych statków rozlokowano także kilkanaście min morskich, które skutecznie zniechęcały do wszelkich prób nawigacji.

15 statków z różnych krajów stało się zakładnikami: 2 z nich należały do RFN, 2 do Szwecji, 2 do Polski, 4 do Wielkiej Brytanii, 2 do USA i po jednym do Norwegii, Czechosłowacji i Bułgarii. Sześciodniowa wojna, jak można się domyślić, zakończyła się dość szybko, ale oczyszczenie kanału drastycznie opóźniało się.

Gdy okazało się, że statki nie opuszczą Kanału Sueskiego w najbliższym czasie, Polskie Linie Oceaniczne postanowiły, że co kilka miesięcy załogi polskich statków będą zmieniane. Sami marynarze związali czternaście z piętnastu jednostek burtami (amerykański Observer pozostawał w izolacji od pozostałych statków), aby ułatwić kontakt między wszystkimi załogami, które współpracowały ze sobą, a w październiku 1967, w czasie spotkania na statku Melampus, powołano Towarzystwo Wielkiego Jeziora Gorzkiego. Organizowano spotkania, regaty, a w październiku 1968 zorganizowano Olimpiadę Jeziora Gorzkiego, dla uczczenia letnich igrzysk olimpijskich w Meksyku – medale dla zwycięzców wykonano z prasowanej blachy. Polacy zwyciężyli w klasyfikacji medalowej...

W 1975 roku Egipt jednostronnie odblokował Kanał Sueski. Stan statków był fatalny – kadłuby zaatakowała rdza, a maszyny były niesprawne. 15 statków zostało nazwanych "żółtą flotą". Tak nazwę tłumaczył Roman Kluza, bosman na drobnicowcu polskim MS Djakarta:

To przez pustynny piasek, nawiewany na statki i pokrywający je żółtym nalotem. Nawet mieliśmy swój hymn, piosenkę Beatlesów Yellow Submarine, odgrywaną przy mniej lub bardziej oficjalnych okazjach.

Spośród piętnastu uwięzionych na kotwicowisku statków tylko dwie niemieckie jednostki opuściły je o własnych siłach. Polskie drobnicowce MS Djakarta i MS Bolesław Bierut odholowano do Grecji. Polskie Linie Oceaniczne zadecydowały, że nie opłaca się holować jednostek aż do Gdańska, więc jednostki zostały wkrótce odsprzedane greckim armatorom.

#6. Żołnierze Wehrmachtu palą synagogę w Siedlcach, 1939 rok.

#7. Kirk Douglas składa swój autograf na udzie fanki, plaża w Wenecji, 1953 rok.

#8. 5 kwietnia 1977 roku rozpoczęła się produkcja słynnego samochodu terenowego Łada Niva.

#9. 26-letni Jose Raul Capablanca (z prawej) kontra 22-letni Aleksandr Alechin podczas turnieju szachowego w St. Petersburgu w 1914 roku.

Turniej szachowy w Sankt Petersburgu w 1914 roku uświetnił dziesięciolecie Towarzystwa Szachowego w Petersburgu. Organizatorzy zamierzali zaprosić ówcześnie dwudziestu najlepszych szachistów, z mistrzem świata Emanuelem Laskerem, pretendentem José Raúlem Capablanką i dwoma zwycięzcami Ogólnorosyjskiego Turnieju Mistrzów 1913/14: Aleksandrem Alechinem i Aronem Nimzowitschem. Amos Burn, Richard Teichmann i Szymon Winawer odmówili uczestnictwa z powodu zaawansowanego wieku. Oldřich Duras, Géza Maróczy, Carl Schlechter, Rudolf Spielmann, Savielly Tartakower, Milan Vidmar i Max Weiss odmówili z powodu napięć Rosji z Austro-Węgrami w 1914 roku. Ostatecznie w turnieju wzięło udział sześciu szachistów z najlepszej 10 na świecie (nr 1 Rubenstein, nr 2 Capablanca, nr 3 Marshall, nr 4 Alechin, nr 5 Nimzowitsch i nr 6 Tarrasch).

Cały turniej wygrał niemiecki szachista Emmanuel Lasker (na zdjęciu z lewej).
Lasker był Mistrzem Świata w Szachach w latach 1894-1921, Capablanca 1921-1927 (głównie dlatego, że unikał pojedynków), a Alechin od 1927 (pokonał Capablankę) do 1935 (do swojej nieoczekiwanej śmierci).

#10. Madame Marzella i jej tresowane papugi - występ na Tivoli Circuit w Sydney w Australii ok. 1890 roku.

#11. Naczelny lekarz (Surgeon General) Stanów Zjednoczonych C. Everett Koop przyjmuje fajkę od Pana Potato Head (Ziemniakogłowego) i składa obietnicę rzucenia palenia po 35 latach tkwienia w nałogu, Waszyngton, listopad 1987 roku.

#12. Łyżwiarka figurowa Tonya Harding i jej były mąż Jeff Gillooly zostają zatrzymani przez reporterów podczas opuszczania domu w Beavercreek w stanie Oregon 15 stycznia 1994 roku.

6 stycznia 1994 roku główna rywalka Harding, Nancy Kerrigan, została zaatakowana po sesji treningowej przygotowującej do mistrzostw Stanów Zjednoczonych (1994) odbywających się w Detroit. Napastnik został zidentyfikowany jako Shane Stant, a zatrudnił go były mąż Tonyi Harding Jeff Gillooly i jej ochroniarz Shawn Eckardt. Kerrigan otrzymała uderzenie teleskopową pałką w okolice kolana, które zostało silnie stłuczone i wyeliminowało łyżwiarkę z mistrzostw USA.

Mistrzostwa wygrała Harding, ale wraz z nią do norweskiego Lillehammer pojechała wracająca do zdrowia Kerrigan. Harding zakończyła zmagania w Lillehammer na 8. miejscu, a Kerrigan zdobyła srebrny medal, ulegając jedynie Oksanie Bajuł z Ukrainy.
W efekcie śledztwa na karę więzienia za zamach na zdrowie Kerrigan został skazany były mąż Harding wraz z ochroniarzami i kierowcą. Gillooly poszedł na ugodę z prokuratorem i opowiedział o udziale Tonyi w napaści.

W rezultacie kariera łyżwiarska Harding zakończyła się tuż po igrzyskach w Lillehammer, gdyż Związek Łyżwiarstwa Figurowego Stanów Zjednoczonych zdyskwalifikował ją dożywotnio, a organizatorzy wszystkich innych turniejów uznali ją za persona non grata.
Kerrigan również zakończyła karierę tuż po igrzyskach, gdyż atak spowodował u niej problemy psychiczne, które uniemożliwiły jej trenowanie i starty w zawodach.

#13. Pierwsze znane zdjęcie Tadź Mahal, Agra, Indie, około 1855 roku.

#14. Ewan McGregor, 1993 rok.

#15. Machu Picchu przed wykopaliskami, znalezione przez Hirama Binghama w 1911 roku.

W 1911 roku Hiram Bingham III zebrał fundusze i stanął na czele ekspedycji Uniwersytetu Yale w Andy, której celem było odkrycie zaginionej ostatniej stolicy królestwa Inków – Vilcabamby. Vicabamby odnaleźć mu się nie udało ani podczas pierwszej, ani podczas drugiej (1912), ani podczas trzeciej (1915) wyprawy, ale odkrył zapomniane Machu Picchu - do dziś najlepiej zachowane miasto Inków. W późniejszych latach Bingham zaczął głosić, że to Machu Picchu jest Vilcabambą, ale temu raczej nikt nie dawał wiary.

Karierę archeologiczną Bingham III zakończył po trzeciej wyprawie w Andy. W 1917 roku zaciągnął się do armii amerykańskiej i służył jako pilot podczas I wojny światowej, a po wojnie zajął się polityką (był gubernatorem stanu Connecticut, a później senatorem USA). Zmarł w 1956 roku.

Z pierwszego małżeństwa miał aż 7 synów, z których każdy dożył sędziwego wieku. Najmłodszy syn Jonathan Bingham zmarł w wieku 72 lat, a Alfred Mitchell Bingham (trzeci syn) dożył aż 93 lat. Wszyscy zmarli w przedziale od 1986 do 1998 roku.
Vilcabambę odkryto w 1976 roku. Dokonali tego Edmundo Guillen oraz Tony Halik i Elżbieta Dzikowska.

#16. Sędzia asystent Octavian Sovre prosi o autograf Erlinga Haalanda z Borussii Dortmund, 6 kwietnia 2021 roku.

Po meczu rozegranym pomiędzy Manchesterem City a Borussią Dortmund dość dużo różnych i niekoniecznie przyjemnych reakcji wywołało zdjęcie sędziego asystenta, Octaviana Șovre, który poprosił Erlinga Brauta Haalanda o autograf na... żółtej i czerwonej kartce.
Jak dowiedzieli się rumuńscy dziennikarze, arbiter nie jest łowcą autografów i nie sympatyzuje z niemiecką drużyną (która notabene przegrała mecz). Podpis Haalanda nie będzie służył jemu samemu.

Rumuński sędzia już od kilku lat wszelkie pamiątki zebrane podczas międzynarodowych spotkań bądź uzyskane dzięki prośbom skierowanym do gwiazd piłki nożnej przekazuje lokalnej fundacji S.O.S. Autism Bihor, pomagającej dzieciom oraz dorosłym ze spektrum autyzmu z jego rodzinnej Oradei.

Ponieważ fundacja otrzymuje bardzo skromne wsparcie od państwa, licytowane później dary od międzynarodowego sędziego są ogromnym wsparciem w leczeniu i rehabilitacji ciężko chorych pacjentów. W poprzednich latach konto organizacji zasiliła między innymi licytacja koszulki meczowej, którą dzięki prośbie Șovrego przekazał Gheorghe Hagi.

#17. 22-letni Steven Spielberg podczas prac nad swoją pierwszą produkcją. Był nią fragment pilotowego odcinka serialu Night Gallery, w którym wystąpiła między innymi Joan Crawford (oboje na zdjęciu), listopad 1969 roku.

#18. Załoga USS Missouri strzela ze swoich 16-calowych dział w kierunku irackich celów znajdujących się na terenie północnej części Kuwejtu, operacja Pustynna Burza, 6 lutego 1991 roku.

#19. Ostatni zarejestrowany pojedynek na szpady w historii Argentyny pomiędzy admirałem Benigno Varelą (w białych spodniach) a dziennikarzem Yolivánem Biglierim, 1968 rok.

Był to pojedynek honorowy, nad przebiegiem którego czuwał sędzia. Potyczka zakończyła się remisem, obaj przeciwnicy zadali po skutecznym pchnięciu w tors i z chęcią kontynuowaliby walkę aż jeden z nich by padł nieżywy na trawę, ale sędzia przerwał pojedynek.
Tak o pojedynkach wypowiedział się kiedyś Biglieri:

Są tacy, którzy twierdzą, że pojedynki w Argentynie są nielegalne, ale to kłamstwo. Za zranienie człowieka w pojedynku grozi kara od jednego do czterech miesięcy więzienia i od jednego do czterech lat za zabicie go. Ale ta kara jest nakładana tylko wtedy, gdy jedna lub druga strona pójdzie złożyć doniesienie na policję, a to się, oczywiście, nigdy nie zdarza.

#20. Przed El Classico - pojedynkiem drużyn Realu Madryt i FC Barcelony, minutą ciszy piłkarze uczcili katastrofę polskiego samolotu prezydenckiego pod Smoleńskiem, 10 kwietnia 2010 roku.

W poprzednim odcinku