Najbardziej perwersyjna zabójczyni w historii Japonii

Sada Abe urodziła się w 1905 roku w przeciętnej japońskiej rodzinie i była jednym z ośmiorga dzieci Shigeyoshi i Katsu Abe. Razem mieszkali na przedmieściach Tokio, gdzie zajmowali się produkcją tatami.

Sada była najmłodszą córką, dlatego matka pozwalała jej na prawie wszystko - dziewczynie niczego nie zakazywano. To za zgodą jej matki, w młodym wieku, Sada zaczęła pobierać lekcje śpiewu i gry na shamisenie - w tym czasie te lekcje kojarzone były z gejszami i prostytutkami.


Zajęcie gejszy zawsze pociągało przyszłą zabójczynię. Często uciekała ze szkoły, aby uczęszczać na zajęcia muzyczne, a po drodze nakładała odpowiedni makijaż.

Kiedy rodzina przeżywała trudne chwile, dziewczynę odsyłano z domu. Pewnego razu, podczas jednego z takich dni, Sada została zgwałcona przez znajomego w domu ich wspólnych przyjaciół. Miała wówczas 15 lat.

Z biegiem czasu Sada stała się naprawdę trudną nastolatką - w ogóle nie była posłuszna rodzicom i robiła, co chciała, opuszczała lekcje, prowadziła rozwiązłe życie seksualne, spotykała się z niewłaściwymi facetami. W 1922 roku, po wielu nieudanych próbach sprowadzenia dziewczyny na dobrą drogę, matka i ojciec zapisali ją do szkoły gejsz w Jokohamie, mając nadzieję, że przynajmniej w ten sposób znajdzie swoje miejsce w społeczeństwie.


Ale już w pierwszych dniach nauki Sada zdała sobie sprawę, że życie tych kobiet nie jest takie proste, jak jej się wydawało. Aby zostać gwiazdą wśród gejsz, trzeba było ciężko pracować - wstawać wcześnie rano, chodzić na lekcje tańca, muzyki, ikebany, uczyć się innych sztuk plastycznych, nabyć umiejętności komunikowania się z klientami, potrafić zainteresować ludzi. Większość gejsz uczyła się od wczesnego dzieciństwa, więc Sada nie miała szans. Zamiast tego stała się matigeishą, czyli quasi-gejszą, która robiła tylko to, co zaspokajało seksualne potrzeby mężczyzn.

Pracowała przez pięć lat, aż zachorowała na kiłę. Wiedząc, że teraz będzie regularnie sprawdzana i kontrolowana, Sada zdecydowała się opuścić to miejsce i znaleźć lepiej płatną pracę. Tak oto Japonka zamieniła się w zawodową prostytutkę.


Pierwszym schronieniem Sady był burdel w słynnej dzielnicy Tobita w Osace. Dziewczyna nie została tu długo - szybko zyskała reputację „problematycznej” prostytutki, która nieustannie próbowała oszukiwać klientów, kradła im pieniądze i kilkakrotnie próbowała ucieczki. Dwa lata później udało jej się opuścić mury burdelu i dostać pracę kelnerki w kawiarni. Oczywiście nowa pensja nie odpowiadała Sadzie i wyjechała do Osaki, gdzie ponownie zaczęła pracować jako prostytutka.

Rok później zmarła matka dziewczyny i Sada wyjechała do Tokio, aby odwiedzić jej grób oraz zobaczyć się z ojcem. Aby zarobić pieniądze, dołączyła do lokalnego rynku prostytutek i została płatną kochanką. Rok później ciężka choroba powaliła ojca Sady. Przez dziesięć dni troskliwie opiekowała się rodzicem, ale ten niestety zmarł.

Następnie Japonka kontynuowała pracę w miejscowym burdelu, gdzie poznała Kinnosuke Kasaharę. Mężczyzna naprawdę polubił Sadę, więc kupił jej dom i zapewniał pieniądze, ale dziewczyna chciała więcej. Poprosiła Kasaharę, aby opuścił rodzinę i ją poślubił.


Kasahara nie zamierzał opuścić swojej żony, a ostatecznie związek między nim a Sadą dobiegł końca. Przeprowadziła się do Nagoi, gdzie przez pewien czas pracowała jako kelnerka w restauracji. To w nim przyszła zbrodniarka spotkała Goro Omiyę, profesora i bankiera, który planował zostać posłem do japońskiego parlamentu. Zaczął się między nimi romans, a Omiya zaproponował dziewczynie własną niszę w biznesie restauracyjnym. Opłacił jej również leczenie choroby wenerycznej w kurorcie Kusatsu, w którym przebywała od listopada 1935 do stycznia 1936.

Korzystając z protekcji Omiyi, Abe dostała pracę jako stażystka w restauracji Yoshida-ya, która należała do Kichizo Ishidy (później go zabiła) i jego żony. Między nią a właścicielem lokalu wybuchła gorąca namiętność - ich pierwsza randka, która miała być krótka, trwała cztery dni. Ishida i Abe dosłownie zostali w łóżku i uprawiali seks, nawet gdy personel wchodził do ich pokoju hotelowego. Abe powiedziała później, że nigdy nie czuła takich samych uczuć do żadnego innego mężczyzny:

Trudno nawet wyjaśnić, co było tak atrakcyjnego w Ishidzie. Ale absolutnie nie można było powiedzieć o nim nic złego, o tym, jak wyglądał, jakim był kochankiem, jak wyrażał swoje uczucia. Nigdy wcześniej nie spotkałam tak seksownego mężczyzny.

Ishida jednak był żonaty i wkrótce rozstał się z Abe. Ta rozłąka stała się fatalna dla dziewczyny. Zaczęła dużo pić, wpadła w głęboką depresję i twierdziła, że tylko z Ishidą zaznała prawdziwej miłości. Pewnego razu Abe uczestniczyła w przedstawieniu, na którym zobaczyła gejszę grożącą mężczyźnie nożem i postanowiła zastosować ten sposób w prawdziwym życiu. Podczas następnego spotkania z Ishidą chwyciła nóż kuchenny i przyłożyła go do gardła kochanka.

Kichi, założyłeś to kimono dla swojej ulubionej klientki. Zabiję cię za to.

To, co się zadziało, naprawdę zaskoczyło mężczyznę, ale jednocześnie mu się to spodobało. W przeszłości wielokrotnie prosił Abe, aby przykładała mu nóż do gardła czy dusiła go, ponieważ powodowało to podniecenie seksualne. Dziewczyna pozwalała również Ishidzie robić to samo ze sobą.

Abe chwyciła pas, by poddusić Ishidę podczas orgazmu, oboje bardzo podekscytowani. Ale kiedy zdjęła pas z jego szyi, mężczyzna poczuł silny ból. Przyjął około 30 tabletek uspokajających, aby złagodzić objawy. Od takiej ilości leku Ishida zaczął zasypiać. Wówczas miał poprosił Abe, żeby go dusiła we śnie: „nie przestawaj, bo wtedy bardzo boli”.


Abe rzekomo nie wzięła tego na serio, ale tej nocy - 18 maja 1936 roku - udusiła Ishidę. Zabójczyni leżała przez kilka godzin w pobliżu ciała swojego kochanka, po czym odcięła mu penisa i jądra i zniknęła z miejsca zbrodni. Należy zauważyć, że Abe również nabazgrała krwią swoje imię na ramieniu i udzie Ishidy, napisała krwią na pościeli „Sada i Kichi razem” i założyła bieliznę przed opuszczeniem hotelu. Owinęła genitalia zamordowanego w gazetę i włożyła je do torebki. Kiedy policja zapytała później, dlaczego to zrobiła, Abe odpowiedziała:

Ponieważ nie mogłam zabrać ze sobą jego ciała ani głowy. Chciałam wziąć część jego ciała, która wzbudzała najbardziej gorące i żywe wspomnienia.

Przez pewien czas policja nie mogła znaleźć Sady Abe, ale 19 maja 1936 r. udało im się wpaść na jej trop. Tego dnia dziewczyna poszła na zakupy i do kina, po czym planowała popełnić samobójstwo, skacząc ze skały na Górze Ikoma. Podczas swojego zeznania Abe przyznała, że kilkakrotnie „bawiła się” z odciętym penisem Ishidy, brała go do ust, a nawet próbowała włożyć do pochwy.

25 listopada 1936 r. rozpoczął się proces Sady Abe, w wyniku którego została skazana. Sędzia, który przewodniczył posiedzeniu sądu, przyznał później, że podczas omawiania niektórych szczegółów sprawy doznawał erekcji, ale jednocześnie pozostał maksymalnie sprawiedliwy. Na rozprawie Abe powiedziała następujące słowa:

Przede wszystkim w całej tej historii ubolewam, że byłam niezrozumiana, jakbym była seksualnie zboczona. Nigdy w moim życiu nie było takiego człowieka jak Ishida, byli tacy, których lubiłam, z którymi spałam nie dla pieniędzy, ale żaden z nich nie sprawił, że poczułam coś takiego jak do Ishidy.

Za zabójstwo i rozczłonkowanie zwłok Sada Abe została skazana na sześć lat więzienia w kolonii karnej dla kobiet.

10 listopada 1940 r., z okazji 2600. rocznicy wstąpienia na tron cesarza Jimmu, nastąpiła amnestia, Abe została zwolniona z więzienia na rok przed planowanym terminem. Na wolności Abe zmieniła nazwisko, przeniosła się do Saitamy i nawiązała tam związek z pewnym bogatym człowiekiem. Ponieważ w tym czasie uwaga opinii publicznej skupiała się na losach morderczyni, nie udało jej się ukrywać zbyt długo. Kiedy kochanek dowiedział się, kim ona naprawdę jest, zerwał z nią wszelkie więzi. O tym, jak życie tej kobiety potoczyło się dalej, nic nie wiadomo. Ale policyjne przesłuchania i zeznania Sady Abe stały się narodowym bestsellerem w Japonii w 1936 roku, a jej wizerunek głęboko zakorzenił się w kulturze. Powstały co najmniej trzy udane filmy, które opowiadają jej historię, opublikowano na jej temat wiele książek.

Penis i jądra ofiary zostały przewiezione do muzeum patologii Tokyo University Medical School. Zaginęły po drugiej wojnie światowej.