Wielka księga zabaw traumatycznych LXIII

 Wigry się przykładnie złożył przy uderzeniu ławki, moja lewa noga pozostała w samym środku złożonego rowerku. Rezultat - śruba wbita w kość piszczelową, 20 szwów, pamiątkę z podwórka mam do dziś. 

by Czort78

* * * * *

PSSSS

Jak miałem około 7 lat to pojechaliśmy wraz z rodzinką nad jezioro. Jak co wieczór ojciec rozpalił ognisko i smażyliśmy kiełbaski. Gdy rodzice poszli po cos do baraku, a ja zostałem sam na sam z ogniem i metalowymi prętami do smażenia kiełbasek, pomyślałem, że zrobię sobie odgłos "Pssss" tzn. taki jak się leje wodę na ognisko. No i nagrzałem ten metalowy kijek do kiełbasek do czerwoności i przyłożyłem go sobie do języka. "Pssss" było, ale bardzo się zdziwiłem i chyba z tego powodu się nie popłakałem. Długo po tym zdarzeniu miałem jeszcze dwie malutkie blizny po poparzeniu na języku.

by Niezarejestrowany

* * * * *

BUNKIER

Mając 8 czy 9 lat bawiłem się z kolegami na podwórku w wojnę. Było tam kilka wykopanych (nie wiem po co) dołów o głębokości ok. 2.5 m. Doły te służyły nam jako bunkry. Można było do nich zejść i wyjść po gałęziach, które do nich wrzuciliśmy. Ale ja, jako stary komandos nie będę tak trywialny. W jednym z dołów wisiał stary drut kolczasty. Oczywiście przy samej krawędzi dołu zabrakło mi siły i zrobiłem zjazd. Cały czas zastanawiam się dlaczego nie dostałem jakiegoś tężca. Blizny na dłoniach mam do dziś.

by Niezarejestrowany

* * * * *

DYWAN

Kolega jako, że na ogół do południa miał wolną chatę, więc spędzaliśmy u niego sporo czasu. Tam się zaczęły pierwsze piwka, papieroski itp. Pewnego dnia siedziało nas tam chyba z 7 osób i jeden z kolegów przyniósł saletrę. Czym prędzej wsypaliśmy ją do dużej popielniczki, która stała na stole. Oczywiście saletra jako taka się nie pali więc, kolega przyniósł cukier i dosypaliśmy go do tej popiołki. Na samozapłon długo nie musieliśmy czekać gdyż tliły się w niej nie dogaszone papierosy. Wszyscy uradowani gdyż fajny płomień się robił aż tu nagle od temperatury popielniczka pękła. Wszyscy w szoku a w największym właściciel mieszkania. Zdesperowany ręką zgarnął wszystko na dywan i przygasił stopą (nic mu się nie stało). Mieszkanie zapełniło się gęstym dymem, smród niemiłosierny. Mimo oddalenia zagrożenia mina gospodarza nie była zbyt wesoła, gdyż jak się okazało stół przypalony, a w dywanie wypalona spora dziura, której nie sposób żeby matka nie zauważyła. Kolega spanikowany więc ja jako najstarszy musiałem jakoś temu zaradzić. Po długich konsultacjach z resztą ekipy wpadłem na pewien pomysł. Mianowicie, wycięliśmy z dywanu kwadrat z wypaloną dziurą, odsunęliśmy szafkę, na której stał telewizor i spod tej szafki wycięliśmy takich samych rozmiarów kwadrat. W międzyczasie dwóch kolegów poszło po klej Butapren do sklepu i tym oto klejem przykleiliśmy nowo wyciętą "łatę". Wszyscy odetchnęliśmy z ulgą a mama kolegi nie zwróciła nawet na to uwagi (jak się później okazało zauważyła to pierwszego dnia, ale dała sobie spokój bo i tak już na swojego syna sił nie miała ).

by Djzib0

* * * * *

RZECZKA

Pewnego pięknego majowego dnia - dnia strajku nauczycielskiego (podejrzewa że większość rodziców doskonale pamiętają ten dzień z powodu wielogodzinnych kolejek na "ostrych dyżurach" ze swoimi kochanymi pociechami) poszłyśmy z moją młodszą siostrą (6-cio letnią) i kuzynką (równolatką ze mną - ośmiolatką) nad osiedlową rzeczkę. Ponieważ pozwolono nam wyjść "bez opieki" po uprzednich wielominutowych wykładach na temat rozsądku, odpowiedzialności i oczywiście zakazu zbliżania się do rzeczki, więc oczywiście nasze kroki skierowały się nad rzeczkę. Woda była wyjątkowo niska, dlatego zeszłyśmy nad samą wodę i jak to dzieci - zaczęłyśmy babrać się w paskudnie brudnej wodzie. Po paru minutach wymyśliłyśmy zabawę w oczyszczanie rzeczki, czyli po prostu wyciąganie najpaskudniejszych śmieci z wody. Moja kuzynka co chwilę biegała z nad wody do mojej siostry pokazywać jej nasze trofea a potem rzucać nimi jak najdalej się dało i obserwować jaką "fontannę wody" wywołają. Po kilku minutach znalazłam w wodzie największe trofeum: wielkie ostre szkło z ogromna pijawką. Moja kuzynka od razu poleciała więc do mojej siostry pochwalić się co znalazłyśmy. Podejrzewam że szkło wywołałoby wyjątkowo fajną fontannę, gdyby nie delikatny błąd w sztuce polegający na wyślizgnięciu się podczas rzutu mokrego szkła z ręki. Jak łatwo się domyśleć, szkło poleciało z dużą siłą idealnie w moją skroń. Skończyło się oczywiście na 3 szwach z powodu przeciętej tętnicy skroniowej, śladem z krwi od "miejsca zbrodni" do domu który na szczęście był blisko. I proszkami uspokajającymi dla mamy kiedy 2 godziny czekaliśmy w kolejce na ostrym dyżurze z powodu oblężenia tegoż miejsca przez zestresowanych rodziców z poobijanymi pociechami, które tego dnia również wymyśliły podobnie "fajne" zabawy co ja. Oczywiście przez dłuuuuuuuuuuugi czas nie byłyśmy już same wypuszczane z domu.

by A-gniesia

* * * * *

HEŁMOFON

Kiedy w latach 60-tych leciał pierwszy raz kultowy serial "Czterej pancerni i pies" mieszkałem wtedy w Kłodzku, gdzie kręcono niektóre odcinki drugiej części (pozdrowienia dla Kłodczan). Marzeniem każdego chłopaka była zabawa w swoich idoli - najlepiej z odpowiednimi "rekwizytami". Zdobycie drobiazgów wojskowych takich jak guziki z orzełkiem, menażki czy scyzoryka lub nawet kundla sąsiada, który grał "Szarika" nie było dla nas problemem, ale inne zaawansowane "zabawki" to już był wyczyn. Szczytem marzeń był hełmofon z którego krzyczało się "ja Wisła, ja Wisła - jak mnie słyszysz?". Pewnego dnia wpadłem na "sprytny" pomysł. Na ulicy przy której mieszkałem, kładziono wtedy asfalt. Przy dużym zaangażowaniu udało mi się "wymodelować" własny z asfaltu. Hełmofon wyszedł wspaniale. Niestety jak już go założyłem, nie chciał zejść z mojej główki skleił się "na amen" z włosami - skończyło się rozcinaniem asfaltu na głowie i goleniem "na zero". Ale "pancernych" nadal lubię.

by Niezarejestrowany

* * * * *

STARY A GŁUPI

BAŃKI 

Zasłyszane od chirurga-ojca kumpla-a jako, że przy wódecznośći głowy za autentyczność nie daję. Na dyżur przywożą mu z podczęstochowskiej wsi gościa z przyczepionym wielkim garnkiem na plecach którego za cholerę odczepić mu się nie da. Na swoją zdziwioną minę słyszy opowieść kobiety co z owym chłopem przybyła:
"Aaaa bo mąż zaniemógł co nieco, słaby jakiś taki był i my bańki mu chcieli postawić - wiadomo - bańki na wszystko dobre, a że w całej wsi nie było ani jednej bańki to my wymyślili, ze po co 30 baniek stawiać jak można jedną dużą. No to my i postawili. Tyle, że teraz oderwać nie można panie doktorze, tak zassało. Lekarz śmiejąc się posłał po wiertarkę do technicznego i po prostu przewiercił dno wpuszczając powietrze - na co usłyszał - tak to my tez potrafili tylko garna szkoda. Podobno siniak po garnku odcień-głęboka śliwka.

by Raf_u

* * * * *

STRAŻ GRANICZNA

Jak każda porządna studentka wracałam stopem do domu z miasta, w którym studiuje. Nazwy nie zdradzę, bo bohaterom obiecałam solennie, że swoją przygodę przemilczę, ale jakoś tak nie mogę się pohamować.
Stoję sobie więc na wylotówce i wspomnianego stopa łapię. Ku memu zdziwieniu zatrzymuje się obok mnie wóz straży granicznej. Duży jeep, z przodu trzech umudurowanych strażników. Pytanie, czy jadą tam, gdzie i ja.
- Wsiadaj, ale do tyłu bo tu nie ma miejsca. tylko czy się nie boisz, bo tam jest pięciu mężczyzn.
Bać się??? Ja?!? Zadowolona wsiadam i ruszamy. Rozmowa toczy się bardzo miło, panowie (średnia wieku to na oko 40 lat) po kilkunastu kilometrach nieśmiało wyznają, że właśnie skończyli służbę i oblewają i czy ja bym nie wypiła z nimi kieliszeczka. Ja - że chętnie. Pijemy. Ja na końcu. W przeciwieństwie do nich - wódki nie przepiłam (studia robią swoje). I tu pełen entuzjazm. komentarze w stylu: dziewczyno, powinnaś być w straży! Nam kobiet brakuje! Z twoim talentem (!!!) to ty szybko awansujesz! I tak dalej i w tym gatunku...
W połowie drogi zatrzymujemy się celem odczepienia przyczepki. wszyscy wychodzą, a ja zostaje z dwoma strażnikami. Jeden siedział po mojej prawej stronie, a drugi na naprzeciwko, ale nieznacznie z lewej. i ten drugi wpada na "genialny" pomysł, że pokaże mi broń, jaką posiadałabym, gdybym do rzeczonej straży granicznej przystąpiła. Miał pistolet na amunicję ostrą i na gaz. Ta na gaz była bliżej, więc wyjął ją celem dokonania prezentacji.
Wyciągnął magazynek i podał mi ją do ręki. Pooglądałam i z czystej ciekawości pytam:
- A jakbym tak sobie chciała strzelić? (dodam, że o pistolecie to wiem mniej więcej tyle, że strzela...)
- Proszę bardzo! Magazynek jest wyjęty.
I strzelam sobie. W sufit, w niego, we mnie... Skrajna głupota, ale skoro można?
- Ale wie pan, ten cyngielek jakoś tak lekko lata.
- Daj, to ja ci przeładuje.
Biorę już przeładowaną broń, podnoszę i tak bez celowania strzelam... Jak nie walnie!
Wypadamy w trzy sekundy z auta. Oczy zamknięte, oddychać się nie da, dusi nas - kosmos!!! Na asfalcie przed samochodem spędziliśmy ponad pół godziny, w tym czasie kierowca jeździł autem metr do przodu i do tyłu, żeby cały gaz opuścił kabinę. Co się okazało? Szanowny strażnik przed wyjazdem strzelił sobie z tej radości w niebo, a broń automatycznie się przeładowała. Oczy miałam pełne łez, ledwo mogłam zaczerpnąć powietrza a co najgorsze - nie byłam w stanie opanować duszącego mnie śmiechu... W końcu w minutę unieszkodliwiłam dwóch strażników straży granicznej i siebie przy okazji, a najlepsze było to, że do domu jeszcze 30 kilometrów z bladym jak papier właścicielem broni i duszącymi się ze śmiechu kolegami... Facet miał szczęście niesamowite: po pierwsze - w ogóle nie celowałam. Gdyby siedział na wprost mnie, to w najlepszym wypadku czekała by go dożywotnia egzystencja w szpitalu w charakterze roślinki. Dodam, że jak mi potem wyjaśniono, pistolety gazowe noszone w torebkach to w porównaniu z tym cudem, którym miałam okazję się pobawić to balsamy do oczu. Pozwolenie na taką broń wyrabia się średnio 2 - 3 lata. Po drugie - w środku były jego prywatne pociski, a nie naboje straży granicznej. Gdyby to były "ich" naboje należałoby spisać protokół. A wyobraźcie sobie taki protokół: "Bierzemy na stopa studentkę, następnie dajemy jej do napicia się wódki, po czym dziewczyna oddaje strzał z broni w kierunku okna, po którym na suficie zostaje czarna pręga".
Potęgę własnej nieodpowiedzialności (kto normalny strzela w samochodzie mając po raz pierwszy broń w ręce?) uświadomiłam sobie po wyjściu z auta. Przed dojściem do domu wstąpiłam do baru i dopiero kieliszek "czystej" (drugi już tego dnia) pozwolił mi opanować drżenie rąk.

by Adtyhs

* * * * *

TAK TRZA RĄBAĆ

Kolega często w ogrodzie swego domu rąbie drewno, klasycznie, kładzie mały pieniek na większy i rozpoławia go siekierką. Pewnego razu u sąsiada miała miejsce jakaś impreza. W pewnym momencie słychać dzwonek do drzwi, kumpel otwiera, a tam sąsiad w stanie wyraźnie wskazującym na spożycie i z idealnie świeżo naostrzoną siekierą rzuca w jego stronę takim tekstem: "Ty rąbać nie umiesz! Chodź to ci pokażę jak się powinno drewno rąbać!". Kumpel na przyswajanie wiedzy otwarty, więc posłusznie poszedł z sąsiadem w miejsce "wykładu". Po uprzednim ułożeniu pieńka na większym pieńku lekko chwiejący się sąsiad wzniósł śmiercionośne narzędzie nad swoją głowę szykując się do uderzenia. Wreszcie BACH! Siekiera-żyleta idealnie rozpołowiła pieniek na dwie połówki! Ale sąsiad posiadał tyle krzepy, że przebiła się jeszcze przed pieniek podstawny i ugrzęzła idealnie w jego piszczelu. Krew tryska, kości na wierzchu, kumpel zbladł, sąsiad po chwili zorientował się że coś jest nie tak. Spojrzał na swoją ranę i z tonem złości w głosie "Ku**a!... Nowe spodnie!". Akuratnie przyszedł po sąsiada jego znajomy z imprezy, kumpel z ojcem prowadzą go w jego kierunku żeby wyjaśnić co się stało. Sąsiad jakby nigdy nic do swojego znajomego: "Roman, dawaj jeszcze coś wypijemy!" Zaraz po tym zemdlał. Skończyło się oczywiście na pogotowiu i na szczęście bez trwalszych uszkodzeń.

by Kmt 

* * * * *

NALEŚNIKI

Kolega pracujący jako pielęgniarz w karetce pogotowia spotkał się z takim przypadkiem w pracy. Dostali wezwanie do mieszkania , w którym ranną parę: kobieta z niegroźnym poparzeniem i raną od uderzenia w głowę; mężczyzna z raną od ugryzienia na członku. Początkowo para nie chciała wyjawiać swojego sekretu, ale jak się okazało, mąż był w trakcie smażenia naleśników, kiedy to żona będąca w nastroju do amorów, zaczęła pieścić go oralnie. Mężczyzna chcąc ukończyć rozpoczętą czynność podrzucał naleśniki czerpiąc równocześnie inne przyjemności. Przyjemność dobiegła końca, gdy mężczyźnie nie udało się złapać naleśnika w locie na patelnie i spadł kobiecie na rękę. Żona czując nadmiar ciepła na skórze odruchowo przygryzła "kucharzowi" drugi instrument pracy. Mężczyzna posiadając jedyną możliwość obrony zaznaczył swoją dyskomfortową sytuację uderzając żonę patelnią w głowę. Pielęgniarze wybuchli śmiechem i mieli duuuuże problemy z udzieleniem pomocy. Mnie ciekawi coś zupełni innego. O czym myśli teraz ta para jedząc naleśniki.

by Niezarejestrowany

Traumatycy, wzywam Was! Opisujcie i wysyłajcie! Świat i strona główna Joe Monster należy do Was. Przeżyłeś traumatyczną przygodę i chcesz, aby świat się o niej dowiedział? Nic prostszego! Klikaj w ten linek i pisz!