Zatrzymane w kadrze CCCXXIX - Przyjaciółki po latach

#1. Mer Paryża Jacques Chirac i młody Nicolas Sarkozy, szef komitetu młodzieżowego, wspierającego Jacques'a Chiraca w wyborach prezydenckich. Francja, 1981 r.

#2. Jean-Claude Van Damme w kostiumie Predatora, Meksyk, 1986 r.

Na początku lat 80. XX w. młody belgijski karateka Jean-Claude Van Damme postanowił porzucić sport i pojechał do Hollywood, aby spróbować swoich sił jako aktor. We wczesnych latach pracował jako nauczyciel sztuk walki, dostawca pizzy, a nawet portier w restauracji Chucka Norrisa. Kariera filmowa nie posunęła się naprzód od ról epizodycznych, aż w 1986 roku został zaproszony do roli głównego bohatera w filmie „Predator”. Van Damme miał nadzieję, że udział w tak dużym projekcie stanie się dla niego odskocznią do światowej sławy, ale szybko się rozczarował, co widać na jego twarzy na zdjęciu.

Kostium strasznie zirytował aktora. Nie tylko całkowicie ukrywał jego wygląd, ale powodował wiele niedogodności i nie pozwalał mu wykonać zamierzonych sztuczek.
Ostatecznie Jean-Claude został zwolniony dwa dni po rozpoczęciu zdjęć. Według oficjalnej wersji przyczyną były niewielkie rozmiary aktora, co sprawiało, że Predator był mniej przekonujący w konfrontacji z potężnymi komandosami dowodzonymi przez Arnolda Schwarzeneggera.
Jednak Jesse Ventura napisał później w swojej autobiografii, że rosnące niezadowolenie Van Damme'a doprowadziło do bójki z jednym z kaskaderów, co było głównym powodem jego zwolnienia.

Rolę po nim przejął Kevin Peter Hall. Kostium został również znacząco zmodyfikowany.

Jean-Claude Van Damme, jak wiadomo, ostatecznie zdobył sławę, występując w innym filmie. W 1987 roku przekonał producenta Menachema Golana, aby obsadził go w filmie "Krwawy sport", który pozwolił mu zademonstrować umiejętności i stać się idolem milionów nastolatków.

#3. Trenerka słoni wykonuje niezbyt ciekawą czynność - zbiera odchody zwierząt podczas kręcenia filmu „Bracie, gdzie jesteś?”, 1998 r.

#4. „Bez domu możesz żyć, bez ojczyzny - nie!” Treviso, Włochy, 1 maja 1944 r.

#5. Dmitrij Miedwiediew i Angela Merkel, 2015 r.

#6. Gol samobójczy kapitana kolumbijskiej reprezentacji, Andrésa Escobara, który kosztował go życie, USA, 22 czerwca 1994 r.

W 26 meczach przed Mistrzostwami Świata 1994 drużyna Kolumbii przegrała tylko raz. Po przedmeczowym komentarzu Maradony, że ich drużyny wciąż są z różnych wymiarów, Kolumbijczycy roznieśli Argentynę 5:0. Pele nazwał ich głównym faworytem nadchodzącego turnieju. Na mistrzostwa, które odbyły się w Stanach Zjednoczonych, obrońca Atlético Nacional, Andrés Escobar, ulubieniec narodowy, jechał jako kapitan drużyny narodowej.
Zespół przeżywał ciężkie czasy. Bramkarz René Higuita (znany m.in. z „kopnięcia skorpiona”) został aresztowany pod zarzutem współudziału w uprowadzeniach i mediacjach między kartelami po tym, jak nieostrożnie nazwał Pabla Escobara w wywiadzie przyjacielem, i w tym czasie przebywał w więzieniu. Carlos Valderrama dochodził do siebie po kontuzji. Faustino Asprilla również nie był w najlepszej formie po trudnym sezonie klubowym. Luis Fernando Herrera Arango ledwie doszedł do siebie po porwaniu syna, stracił brata w wypadku samochodowym.

Groźby ze strony mafii narkotykowej i słowa potępienia ze strony zwykłych rodaków posypały się już po porażce z Rumunią. Poważni i ważni ludzie potracili ogromne kwoty w zakładach. 22 czerwca 1994 r. odbył się mecz Kolumbii ze Stanami Zjednoczonymi.
Wcześniej Kolumbijczycy bez większego wysiłku pokonywali Amerykanów wiele razy. Zespół, będąc pod ustawiczną presją karteli, nie był w stanie poradzić sobie z kryzysem psychologicznym. W 34. minucie Andrés Escobar, próbując przeciąć dośrodkowanie wślizgiem, wbił piłkę do własnej bramki. Zespół przegrał 2:1 i wypadł z grupy. Graczom proponowano, aby nie spieszyli się z powrotem do domu i przeczekali, aż niepokoje miną, ale gracze odmówili i wrócili do ojczyzny. Escobar przygotowywał się do ślubu i przejścia do włoskiego Mediolanu. 2 lipca, jeszcze przed końcem mistrzostw, w restauracji El Indio w Medellin zaczęto ubliżać Escobarowi z powodu bardzo nieudanego meczu z USA. Piłkarz opuścił lokal i wsiadł do samochodu, gdzie dosięgło go 6 kul wkurzonego kibica. Według naocznych świadków zabójca przy każdym strzale krzyczał „Gol!”.
Ironia losu - nikt nie odważyłby się skrzywdzić gracza, gdyby żył noszący to samo nazwisko kolumbijski baron narkotykowy Pablo Escobar.
Zabójca Escobara, z zawodu nauczyciel, Humberto Muñoz Castro, został skazany w 1995 roku na karę 43 lat pozbawienia wolności, wyszedł po 11 latach za dobre sprawowanie.

#7. Sierżant policji norweskiej Rasmus Madsen Løvik, połowa XIX wieku.

#8. Courteney Cox, Jennifer Aniston i Lisa Kudrow, czyli Monica, Rachel i Phoebe z serialu "Przyjaciele", 2020 r.

#9. Amerykańscy żołnierze podczas próby nuklearnej na poligonie atomowym w Nevadzie w 1957 r.

#10. Były oszust Stanley Lowe, który niegdyś sprzedał Champs-Élysées za gotówkę, stoi przed więzieniem Wandsworth z bukietem kwiatów dla gubernatora, by podziękować za pomoc w „wyjściu na prostą”. 7 października 1963 r.

Brytyjski oszust Stanley Lowe rozpoczął karierę bardzo wcześnie. Jego ojciec został zamordowany, a matka się otruła. W wieku 12 lat trafił do sierocińca i wpadł w złe towarzystwo. W 1938 roku Lowe poznał w Ameryce innego oszusta o nicku Doc.
Ich znajomość rozpoczęła się od tego, że Doc próbował sprzedać mu Most Brookliński. W odpowiedzi Lowe zaczął namawiać rozmówcę do inwestowania w zakup Times Square.
Lowe podrabiał funty i czeki podróżne. W Paryżu sprzedał część Pól Elizejskich magnatowi naftowemu za 2500 funtów.
Interesująca jest opinia oszusta na temat brytyjskiego systemu penitencjarnego. Uważał, że stare więzienia są anachronizmem i szkodzą państwu - w nich przestępca otrzymuje znacznie poważniejsze wykształcenie w różnych oszustwach niż studenci Oxfordu w swoich dziedzinach.

#11. Melanija Knavs w styczniu 2000 r., 2 lata po tym, jak zaczęła spotykać się z Trumpem.

#12. Specjalista od efektów specjalnych wygładza skórę wampira Pearla podczas kręcenia filmu "Blade", 1998 r.

#13. Testowanie nowego ogniotrwałego materiału budowlanego. New Haven, 1949 r.

#14. Leonid Breżniew i pierwszy sekretarz Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Czechosłowacji Alexander Dubček, Praga, 1968 r.

#15. Freddie Mercury wśród fanów, Japonia, 1986 r.

#16. Napis na ścianie: „Panie, jeśli umrę młodo, poślij mnie do raju, bo w piekle już byłem”. Wojna w Jugosławii.

#17. Matka błaga policję, by zwróciła jej syna po tym, jak został aresztowany podczas demonstracji oskarżającej rząd o oszustwo w wyborach prezydenckich. Korea Południowa, 18 grudnia 1987 r. Fot. Anthony Suau

#18. Aktor Sean Penn, jego żona piosenkarka Madonna i były Beatles George Harrison podczas kręcenia filmu "Niespodzianka z Szanghaju", Hongkong, 1986 r.

"Niespodzianka z Szanghaju" był pierwszym i jedynym wspólnym filmem Madonny i jej ówczesnego męża Seana Penna, a George Harrison był jednym z autorów muzyki do filmu.
Wszyscy troje zostali później nominowani do Złotej Maliny 1986 r. (najgorszy aktor, najgorsza aktorka oraz najgorsza piosenka), ostatecznie wspomnianą "nagrodę" zdobyła jedynie Madonna.

#19. Sierżant armii amerykańskiej Arthur Peters czyta "Mein Kampf" leżąc na łóżku należącym do Adolfa Hitlera. Monachium, maj 1945 r.

#20. I sekretarz KC PZPR Władysław Gomułka z żoną Zofią w lokalu wyborczym. Wybory do Sejmu, Warszawa, 20 stycznia 1957. Fot. J. Baranowski (źródło: dzieje.pl).

<<< W poprzednim odcinku