Celibat jest dla słabych! - oto pięciu najbardziej rozpasanych seksualnie papieży

#1. Aleksander VI i jego dziewięcioro dzieci

Rodrigo de Borja zasiadł na papieskim tronie w 1492 roku, krótko po śmierci swego poprzednika – Innocentego VIII. Głową kościoła został na drodze nie do końca legalnych posunięć. Podczas konklawe jego największym rywalem był Giuliano della Rovere, który podobnie jak Borja nie widział większego problemu w dawaniu łapówek kardynałom. To jednak ten ostatni skusił ich obietnicami objęcia bardzo wpływowych stanowisk w zamian za poparcie jego „kandydatury”. Dzięki tym zabiegom Rodrigo stanął na czele Państwa Kościelnego.

Aleksander VI, bo takie imię przyjął Borja, był mężczyzną z dużymi potrzebami, które regularnie zaspokajał u boku Vannozzy Cattanei. Pani ta była prawdopodobnie luksusową dziwką, z którą późniejszy papież nawiązał romans w 1467 roku i zanim został najważniejszą personą Kościoła, zdążył już spłodzić pięcioro dzieci. Papa sypiał też z innymi kobietami. W wyniku tych zbliżeń na świat przyszła kolejna trójka purchląt, z czego dwójka narodziła się już w czasie, gdy Rodrigo był papieżem.


Aleksander VI musiał być bardzo zabiegany, bo znalazł jeszcze czas na okazjonalne dupczenie niejakiej Giulii Farnese (swoją drogą – siostry późniejszego papieża Pawła III), której zrobił dzieciaka. Jego córka Laura przyszła na świat dosłownie chwilę przed tym, jak Rodrigo objął swój urząd. Warto odnotować, że Borja przyznał się do jej ojcostwa i zarówno ona, jak i Giulia często bywały na papieskim dworze.

#2. Juliusz II też miał dziecko (oraz kilku kochanków)

Podobnie jak swój poprzednik, także i Juliusz II, czyli właśnie wspomniany Giuliano della Rovere, także miał dziecko z kochanką, którą obracał jeszcze w czasach bycia kardynałem. Wiele też wskazuje na to, że papież wykazywał także i homoseksualne skłonności i wdawał się w romanse z mężczyznami. Głowa Kościoła, która zasłynęła z tego, że zleciła Michałowi Aniołowi wykonanie fresków na sklepieniu Kaplicy Sykstyńskiej, przez wrogich mu duchownych określana był mianem „sodomity pokrytego hańbiącymi wrzodami”, co miało sugerować, że Juliusz II cierpiał na syfilis. Chorobę tę miał złapać od mężczyzn, z którymi się zabawiał.

#3. Paweł II – papież, który zmarł z pionkiem w tyłku

Po śmierci w 1471 roku Pawła II jeden z jego następców stwierdził, że zwać się on powinien Marią Pietissimą albo „Naszą litościwą panienką”. Okazuje się bowiem, że poprzedni papież miał w zwyczaju łatwo się wzruszać, obwieszać się w przesadnie wyszukane ozdoby oraz mieć słabość do chłopców. Pewne niewygodne dla niego legendy krążą też wokół jego ostatnich chwil życia. Według niektórych źródeł Paweł II skonał na atak serca po tym, jak po korek napchał się melonami.

Według innych przekazów papież miał w chwili swej śmierci znajdować się w znacznie bardziej niekomfortowej dla siebie sytuacji, a mianowicie podczas bycia sodomizowanym przez ministranta. Nie do końca jednak wiadomo, czy wierzyć w te doniesienia, bo wiadome jest, że Paweł II miał wielu przeciwników, którzy mogli tę historię wymyślić, aby nadać nieco kolorytu doniesieniom o rzekomej słabości papy do młodych chłopczyków.

#4. Benedykt IX – demon w papieskiej skórze

Tak właśnie mówiono o urzędującym w XI wieku papieżu, który aż trzykrotnie wybierany był głową Kościoła. Benedykt IX to kawał sukinsyna. Był łapówkarzem, uzurpatorem, a także jak wieść niesie – częstym gościem rzymskich burdeli. Podobno znany też był z organizowania dzikich orgii w swoim oficjalnym pałacu. Na tych imprezach mieli gościć nie tylko chętni do figli mężczyźni i kobiety, ale także i… zwierzęta.

Ponadto papież ten radośnie trwonił kościelne pieniądze na bardzo przyziemne potrzeby – od drogich szat, przez jeszcze droższe klejnoty, aż po zbudowanie w ogrodach swej rezydencji wielkiego zoo. Benedykt IX był dewiantem seksualnym, hedonistą, ale także i wielkim okrutnikiem, który z wielką gorliwością wydawał rozkazy skracania o głowę niewygodnych mu ludzi.

#5. Jan XII – ostatni papież okresu „pornokracji”

Mianem pornokracji nazywa się okres papieskich rządów pomiędzy latami 904–964. W tym czasie wielki wpływ na to co działo się w Watykanie miała rzymska rodzina Tusculum, a konkretnie trzy kobiety z niej się wywodzące – Teodora i jej córki. Panie te knuły intrygi, walczyły o wpływy, a nawet zlecały zabójstwa buntujących się przeciw nim papieży. Wszystko to w aurze seksualnych skandali i płatnej miłości. Jan XII był szczególnie wyuzdanym, pozbawionym moralnych hamulców człowiekiem. Do bardzo długiej listy jego paskudnych czynów zaliczyć można na przykład święcenie diakona w końskiej stajni, a także grzmocenie kochanki swego ojca, grzmocenie swej siostrzenicy, grzmocenie watykańskich wdów, grzmocenie bliskich członków własnej rodziny, grzmocenie mężczyzn w Pałacu Laterańskim, który przerobiony został na burdel…

Był też sadystą. Kiedy dowiedział się, którzy biskupi poskarżyli się na jego bezeceństwa cesarzowi Ottonowi, kazał jednemu z nich wyrwać język, urżnąć nos i poobcinać palce, a drugiemu odrąbać rękę.
Jan XII miał umrzeć na udar mózgu podczas… grzmocenia, ma się rozumieć! Według innych źródeł został zabity przez męża kobiety, którą to wcześniej przegrzmocił.