Wymarłe miasta z całego świata II

Szacuje się, że to historyczne miejsce zostało założone około 540 lat przed Chrystusem przez starożytnych Greków, którzy nazwali je Montedoro. Na przestrzeni wieków było to dobrze prosperujące miasto z własnym uniwersytetem i wciąż rosnącą liczbą ludności.
Pierwsze nieszczęście spadło na Craco w 1656 roku. Pojawiła się epidemia, która zdziesiątkowała liczbę mieszkańców. W latach 1892-1922 znaczna część mieszkańców opuściła jego mury i przeprowadziła się na tereny Ameryki Północnej. Główną przyczyną były tereny - bardzo ubogie w żyzne gleby nie pozwalały mieszkańcom na spokojne życie.

W 1963 roku rozpoczęła się ewakuacja miasta z powodu osuwającej się ziemi. Najbardziej opornych i zakorzenionych lokalsów zmusiło do odejścia dopiero trzęsienie ziemi w 1980 roku, które częściowo zniszczyło Craco i pozostawiło je miastem kompletnie wymarłym.
Dziś tereny te służą jako atrakcja turystyczna oraz plan zdjęciowy, na którym do tej pory kręcono już sceny między innymi do Quantum of Solace czy Pasji.

#2. Warosia, Cypr

Opustoszała południowa dzielnica cypryjskiego miasta Famagusta była kiedyś prężnie działającym rajem dla turystów. W latach 70. ubiegłego wieku Warosia była najpopularniejszym kurortem na całym Cyprze, a w pewnym okresie mówiono nawet, że i na całym świecie. Wszystko to dzięki powstaniu nowych, luksusowych hoteli, wielu atrakcjom turystycznym oraz wspaniałym czystym plażom i krystalicznie czystej wodzie Morza Śródziemnego. Do Warosi zjeżdżały sławy. Była tam Elizabeth Taylor, Richard Burton i Brigitte Bardot.

Wszystko zmieniło się, kiedy w 1974 roku rozpoczęła się turecka inwazja na Cypr. Warosia dostała się pod turecką kontrolę, stali mieszkańcy uciekli w popłochu, a turyści przestali przyjeżdżać. Luksusowa dzielnica opustoszała i aż po dziś dzień jest kompletnie niezamieszkała, a wstęp do niej jest zakazany.

#3. Cahaba, Alabama

W odróżnieniu od większości amerykańskich wymarłych miast, Cahawba nigdy nie była ściśle związana z żadną kopalnią surowców naturalnych ani nie odgrywała żadnej roli podczas tak zwanej "gorączki złota". Co więcej, w latach 1820-1825 była pierwszą stolicą stanu Alabama. Cahaba leży u zbiegu rzek Alabama i Cahaba i to właściwie przesądziło o jej smutnym losie. Coroczne podtopienia i lokalne powodzie zmusiły władze stanowe do przeniesienia w 1826 roku stolicy do Tuscaloosy. Już wówczas część mieszkańców zdecydowała się na opuszczenie niegościnnego terytorium.

Ostateczny cios nadszedł w 1865 roku, kiedy to po kolejnej wielkiej powodzi Cahaba przestała także pełnić rolę stolicy hrabstwa Dallas. Wówczas to wyprowadzili się wszyscy stali mieszkańcy.
Dziś na terenach dawnego miasta mieści się park archeologiczny Old Cahawba.

#4. Wyspa Hashima

Wyspa Hashima, znana także jako Gunkanjima, jest oddalona o około 15 kilometrów od dużego miasta Nagasaki, w południowej Japonii. W 1887 roku powstały tam podwodne kopalnie węgla, które eksploatowały złoże przez 90 następnych lat. Szczyt populacji przypadł na rok 1959, kiedy to na wyspie przebywało 5259 mieszańców. W 1974 roku złoża zaczęły się powoli wyczerpywać, a japońska gospodarka przestawiła się z węgla na importowaną ropę naftową. Mieszkańcy-górnicy w ciągu kilku tygodni opuścili wyspę, która nie dawała żadnego innego źródła utrzymania.

Gunkanjima pozostała kompletnie opuszczoną wyspą aż do początku XXI wieku, kiedy nastąpił nagły wzrost zainteresowania tą historyczną lokacją. Niektóre budynki zostały odrestaurowane przez rząd i od 2009 roku wyspa została otwarta na ruch turystów. W 2015 roku Hashima została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

#5. Dhanushkodi, Indie

Dhanushkodi było kiedyś miejscem tętniącym gwarem i śmiechem. Mieszkańcy i turyści, którzy licznie przyjeżdżali do miasta pociągami, rozkoszowali się bliskością Morza Lakkadiwskiego z jednej i cieśniny Palka z drugiej strony.
Kataklizm nadciągnął w nocy z 22 na 23 grudnia 1964 roku w postaci cyklonu Rameswaram. Wiatr gnał z prędkością 280 kilometrów na godzinę, a fale pływowe sięgały 7 metrów wysokości. Nieposkromiony żywioł pochłonął życie 1800 osób, a miasta zostawił w kompletnej ruinie. Rząd w Madrasie ogłosił Dhanushkodi miejscem niezdatnym do zamieszkania i miasto zostało oficjalnie uznane za wymarłe.

Dziś miasto służy jako popularna atrakcja turystyczna, gdzie można zwiedzać pozostałości starych budowli (mieściły się tam m.in. szkoły, kościół, poczta) oraz punkt fotograficzny Dhanushkodi Beach Point.

#6. Kennecott, Alaska

Kennecott była kiedyś centralną bazą górniczą, która łączyła ze sobą kilka okolicznych kopalni. Wszystko zaczęło się w 1900 roku, kiedy jeden z traperów zauważył: "zieloną plamę daleko nad nimi w nieprawdopodobnym miejscu na trawiastej łące". Okazało się, że jest to, jak na tamte czasy, najbogatsze skupisko rudy miedzi kiedykolwiek odkryte przez człowieka. W owych czasach miedź była surowcem niezwykle pożądanym, ze względu na rozwój elektryczności, automobilów i sieci telefonicznych. Do Kennecott zjechały setki górników, którzy liczyli na dobry zysk i nie omylili się. Od 1909 do 1938 roku wydobyto ponad 4,6 miliona ton kruszcu, o wartości przekraczającej 100 milionów dolarów.

Niestety, piękny sen nie mógł trwać wiecznie i prognozowany koniec eksploatacji złóż nastąpił w drugiej połowie lat 30. ubiegłego wieku. Pięć kopalni zostało zamkniętych w krótkich odstępach czasu. Ostatni pociąg wraz z ostatnimi pracownikami i mieszkańcami odjechał z Kennecott 10 listopada 1938 roku.

#7. Wittenoom, Australia Zachodnia

Wittenoom to miasteczko, które w czasach swojej niechlubnej świetności było domem dla prawie 20 tysięcy Australijczyków. Zostało założone w 1946 roku, kiedy to powstała pierwsza na tym terenie kopalnia azbestu, a dokładnie krokidolitu, "azbestu niebieskiego", najbardziej szkodliwej i rakotwórczej odmiany.
Kopalnie i miasteczko działały prężnie aż do 1966 roku, kiedy kopalnię zamknięto z powodu braku opłacalności wydobycia oraz pierwszych poważnych oskarżeń o niezwykle szkodliwy wpływ surowca na zdrowie ludzkie.

Wittenoom zostało oficjalnie wymazane z mapy Australii w 2007 roku. Teren uznano za skażony, został odgrodzony i zakazano wstępu osobom nieupoważnionym. Nie odstrasza to jednak miłośników turystyki ekstremalnej, którzy corocznie dokonują włamów na tereny miasteczka.

#8. Wyspa Great Blasket, Irlandia

Irlandzka wyspa Great Blasket ma 4,29 km² powierzchni i była zamieszkana aż do 1953 roku. Wówczas to rząd oficjalnie ogłosił, że ze względu na trudną dostępność, w obliczu ekstremalnych warunków atmosferycznych nie będzie w stanie dostarczyć mieszkańcom niezbędnej pomocy. Wyspiarze pogodzili się z losem i stopniowo poczęli opuszczać wyspę.
Wyspa pozostaje niezamieszkana do dziś. Przy dobrej pogodzie turyści mogą zwiedzić ją, a nawet skorzystać z 5 przygotowanych dla nich schronisk. Great Blasket jest miejscem o dużej wartości kulturowej dla Irlandczyków, ponieważ była domem dla takich pisarzy jak Tomás Ó Criomhthain, Peig Sayers czy Muiris Ó Súilleabháin.

#9. Doellersheim, Austria

Wioska Döllersheim została założona w XII wieku, a pierwsze o niej wzmianki można znaleźć w akcie wydanym przez Księcia Henryka XI z Bawarii w 1143 roku. Niedaleko Döllersheim znajduje się osada Strones, gdzie w 1837 roku na świat przyszedł nieślubny syn Marii Schicklgruber i zarazem ojciec jednego z największych zbrodniarzy wojennych w całej historii ludzkości, Alois Hitler. Ponieważ w Strones nie było nawet małej kaplicy, babcia Adolfa musiała udać się do Döllersheim, by tam odnotowano w księgach przyjście na świat jej potomka.

W 1938 roku, po zajęciu Austrii, Hitler nakazał przymusową ewakuację ludności z Döllersheim i kilku okolicznych wiosek, po czym przemianował te tereny na wielki poligon ćwiczebny dla swojej armii, Truppenübungsplatz Döllersheim. Po przesiedleniu obywateli, w ramach ćwiczeń wojskowych, domy zostały zbombardowane.

Od 1 stycznia 1964 Doellersheim należy do gminy Pölla w powiecie Zwettl, ale wciąż pozostaje niezamieszkane. Po domach pozostały tylko zgliszcza i taki stan utrzymał się aż do 1981 roku, kiedy władze austriackie postanowiły odbudować m.in. kościół świętego Piotra i Pawła, i udostępnić go wraz z przykościelnym cmentarzem dla zwiedzających. Pozostała część dawnego Truppenübungsplatz Döllersheim wciąż jest we władaniu armii austriackiej.

#10. Kłomino, Polska

Kłomino to osada w województwie zachodniopomorskim, w powiecie szczecineckim, w gminie Borne Sulinowo, oddalona 12 km od miasta Borne Sulinowo, zwana "za Niemca" Westfalenhof. W czasie II wojny światowej Niemcy zorganizowali tam obóz dla jeńców wojennych, w którym przebywali polscy żołnierze, polscy cywile oraz oficerowie armii francuskiej. W styczniu 1945 roku roku Kłomino zostało zdobyte przez Armię Czerwoną i przemianowane na "Grodek" - bazę wojskową Armii Radzieckiej. Szacuje się, że stacjonowało tam nawet do 6 tysięcy radzieckich żołnierzy.

W 1992 roku, po upadku ZSRR, władze polskie zmieniły finalnie nazwę miejscowości na Kłomino i... wystawiły osadę na sprzedaż. Nikt chętny nie zamierzał kupić byłej bazy wojskowej, zaledwie kilka osób miało ochotę się tam przeprowadzić, więc rząd postanowił pozostawić Kłomino samemu sobie i uznano miasto za wymarłe. Od 2008 miasto jest wyburzane. Pozostaną tylko 4 budynki: jeden należący do urzędu gminy Borne Sulinowo, jeden prywatny blok oraz dwa należące do Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe.

<<< W poprzedniej części