Krótka notatka z życia Siergieja Korolowa - człowieka, który był ojcem radzieckich lotów kosmicznych

Urodził się w miejscowości Żytomierz w 1907 roku. Po odejściu ojca wraz z matką i ojczymem przeprowadził się do Odessy, gdzie już jako dziecko bardzo zainteresował się lotnictwem. Od piętnastego roku życia zaczął chodzić na zajęcia poświęcone budowie samolotów, a w wieku 17 lat skonstruował swój pierwszy szybowiec, oznaczony jako K-5.


W 1924 roku rozpoczął naukę na Politechnice Kijowskiej jako technik lotniczy, a następnie w 1926 roku przeniósł się do moskiewskiej Wyższej Uczelni Technicznej, gdzie po trzech latach obronił pracę dyplomową, konstruując wraz z Andriejem Tupolewem swój pierwszy samolot SK-4.


Korolow marzył o lotach stratosferycznych. W 1930 r. wraz z Fridrichem Canderem stworzył zespół zajmujący się projektowaniem i budową silników odrzutowych i rakietowych. Wynikiem prac była m.in. pierwsza radziecka rakieta zasilana paliwem ciekłym.


Podczas czystki stalinowskiej, w 1938 roku, Korolow wraz z innymi pracownikami instytutu został aresztowany i oskarżony o działania antypaństwowe. Podczas przesłuchań był torturowany przez NKWD, a były to przesłuchania tak bestialskie, że w ich trakcie poważnie złamano mu szczękę - co później okazało się bardzo istotne dla jego historii.

Jako porucznika sił powietrznych, miał osądzić go sąd wojenny i groziło mu rozstrzelanie.
27 września 1938 roku zapadł wyrok: zesłanie na 10 lat do obozu pracy – łagru Kołyma i pięcioletnie pozbawienie praw publicznych.



Po półtora roku pracy w gułagu wyrok został skrócony do 8 lat więzienia i 2 marca 1940 roku Korolow został przetransportowany do zakładu karnego w Moskwie, gdzie wraz z Tupolewem (również więzionym) brał udział w projektowaniu bombowców Pe-2 oraz Tu-2.



Po zakończeniu II Wojny Światowej Siergiej Korolow został zwolniony z reszty kary i 8 września poleciał do Berlina, aby tam badać technologie rakietowe III Rzeszy. Kilka miesięcy później stanął na czele nowo utworzonego instytutu Nordhausen, któremu władze Związku Radzieckiego zleciły zbadanie, a następnie skopiowanie niemieckiej rakiety V-2. Kopię nazwano R-1.



W 1948 roku rozpoczęły się testy rakiety R-1, a od 1950 została ona dołączona do arsenału wojsk radzieckich. Dzięki temu Korolow został mianowany głównym konstruktorem biura doświadczalno-projektowego OKB-1, dziś znanego jako RKK Energia.

Zanim jednak OKB-1 rozpoczęło budowę statków kosmicznych, zajmowało się konstruowaniem i testowaniem rakiet balistycznych dla wojska. Związek Radziecki potrzebował rakiety zdolnej przenieść ładunek jądrowy na dużą odległość.

I tak, tylko w 1954 roku, Korolow pracował nad pięcioma nowymi modyfikacjami rakiety R-1, zakończył pracę nad rakietą R-5 i opracował jej modyfikacje (była to pierwsza rakieta mogącą przenieść głowicę jądrową na odległość 1200 km), prowadził prace nad skonstruowaniem R-11 oraz nakreślał pierwsze plany międzykontynentalnej rakiety balistycznej R-7. Właśnie ta rakieta jest największym dziełem konstruktora, a jej modyfikacje są używane do dziś.


Pierwsza gotowa R-7 została zaprezentowana dowództwu armii w 1956 roku, a w 1957 odbył się jej pierwszy start z nowo wybudowanego poligonu nr 5 w Kazachstanie, dzisiaj znanego wszystkim jako Kosmodrom Bajkonur. Rakieta pokonała dystans ponad 8 tys. kilometrów.

Już rok później, 4 października 1957 roku, z Bajkonuru wystrzelono zmodyfikowaną rakietę R-7 z pierwszym sztucznym satelitą Ziemi – Sputnikiem.

Zaczął się wyścig kosmiczny.

Aby zwiększyć przewagę nad Amerykanami, niespełna miesiąc później wystrzelono kolejnego satelitę, tym razem z psem Łajką na pokładzie. Jej „misja” miała trwać 10 dni. Po tym czasie automat miał jej wydać zatrutą porcję żywności, jednak według danych ujawnionych na początku XXI wieku, Łajka zdechła już kilka godzin po starcie z powodu stresu i wysokiej temperatury panującej wewnątrz statku.

W ciągu kilku następnych lat były wysyłane w kosmos kolejne satelity, m.in. Luna-2, która jako pierwszy ziemski obiekt zderzyła się z powierzchnią Księżyca.

Kolejny wielki sukces nastąpił 12 kwietnia 1961 roku. Z kosmodromu Bajkonur na pokładzie statku Wostok-1 poleciał w kosmos Jurij Gagarin. Misja trwała 108 minut, a Gagarin wykonał jedno okrążenie Ziemi.



W ciągu dwóch lat dokonano jeszcze pięciu udanych lotów statków tego typu, w tym misji Wostok-6 z pierwszą kobietą w kosmosie – Walentiną Tierieszkową. Podobno po tej misji Korolow powiedział swojej żonie, że kosmos to nie jest miejsce dla kobiet.

Kolejna generacja statków kosmicznych – Woschod – pozwoliła na dokonanie lotów z kilkuosobową załogą, w tym lotu Woschod-2, podczas którego Aleksiej Leonow dokonał pierwszego w historii spaceru kosmicznego. Trwał on 20 minut i omal nie zakończył się śmiercią kosmonauty.



Siergiej Korolow mocno angażował się w długotrwałe loty kosmiczne. Pod jego kierownictwem projektowano statek Sojuz, który nie tylko stał się głównym, używanym do dziś statkiem kosmicznym, ale też miał być pierwszym krokiem do stworzenia stacji orbitalnych oraz załogowych lotów na Księżyc. Niestety, Korolow nie doczekał się realizacji żadnego z tych projektów.

Zmarł 14 stycznia 1966 roku podczas operacji w moskiewskim szpitalu. Do jego śmierci przyczynił się uraz sprzed wielu lat – przez złamanie szczęki podczas przesłuchań nie mógł szeroko otwierać ust, przez co lekarze nie byli w stanie go intubować, gdy jego stan na stole operacyjnym nagle się pogorszył.

Ciało zmarłego zostało skremowane. Ceremonia pogrzebowa odbyła się 18 stycznia na Placu Czerwonym, a urna z prochami została umieszczona w murze Kremla. Za swoje zasługi dwukrotnie został uhonorowany odznaczeniem Bohatera Pracy Socjalistycznej.


Siergiej Pawłowicz Korolow, człowiek, który został uznany za wroga swojej ojczyzny, stał się również jednym z jej największych bohaterów. Skonstruowana przez niego R-7 dała początek całej rodzinie rakiet Sojuz i to właśnie one, obecnie jako jedyne, dostarczają kosmonautów i astronautów na orbitę Ziemi.

Zapraszamy też do artykułu Wernher von Braun - nazista, który wysłał ludzi na Księżyc [link - klik]

Źródła: 1