Lokalni mieszkańcy ich nienawidzą! 9 znanych budowli, które dopiero z czasem zyskały przychylność

Wieżę Eiffla – mimo protestu paryżan – wzniesiono z okazji wystawy światowej w 1889 roku i wbrew pierwotnym zapowiedziom, nie rozebrano wkrótce po jej zamknięciu. Protesty wzbudzała od samego początku. Niektórzy twierdzili wręcz, że najchętniej na niej by zamieszkali… bo to jedyne miejsce w całym Paryżu, z którego jej nie widać. Stalowa konstrukcja gryzła się z klasyczną architekturą miasta, górując nad wszystkimi jego budynkami. Dzisiaj jednak to właśnie wieża Eiffla, nie Łuk Triumfalny czy bazylika Sacré-Cœur, stanowi najsłynniejszą ikonę Paryża.

#2. Brama Orientu

The Gate to the East, nazywana również Bramą Orientu, to wyjątkowa budowla, którą wzniesiono w chińskim mieście Suzhou. Wyjątkowa pod wieloma względami. Wznosi się na wysokość 301,8 m, zdecydowanie przewyższając inne budynki w mieście. Do tego posiada najgłębszą prywatną piwniczkę z winem oraz najwyższy basen w Chinach. A jeśli tego byłoby mało, wygląda jak… gigantyczne spodnie. Ukończona w 2016 r. brama wzbudziła sporo kontrowersji – a jej najzagorzalsi przeciwnicy twierdzili, że zmusza ludzi do… przechodzenia pomiędzy czyimiś wielkimi nogami. Dzisiaj jednak emocje opadły, a The Gate to the East uchodzi za przykład architektury XXI wieku.

#3. The Shard

The Shard zaprojektował włoski architekt Renzo Piano zainspirowany… torami kolejowymi i masztami statków i – cóż – raczej się nie napracował (chyba że projektowanie brzydkich budynków jest równie czasochłonne jak tych ładnych?). W tym przypadku trudno dziwić się protestom londyńczyków organizujących się w coraz liczniejsze grupy. Protesty na nic się jednak zdały, wieżę postawiono i dzisiaj nikt nie zwraca na nią większej uwagi. Z 72 piętrami i tarasem widokowym stała się kolejną z ciekawostek na mapie Londynu. Piękna? Absolutnie nie. Osobliwa? Z pewnością.

#4. Ołtarz Ojczyzny w Rzymie

Ołtarz Ojczyzny w Rzymie znany jest również jako pomnik Wiktora Emanuela II, króla zjednoczonych Włoch. Tyle oficjalnie, bo nieoficjalnie znajdująca się na Kapitolu, wysoka na 81 metrów budowla ma jeszcze kilka innych określeń, które trudno byłoby uznać za przychylne. Sztuczna szczęka, tort weselny, maszyna do pisania – to tylko wybrane z nich. Początkowo mieszkańcy Rzymu przekonani byli, że budynek jest w niewłaściwym kolorze, a przy tym zdecydowanie zbyt duży… Dzisiaj jednak trudno wyobrazić sobie bez niego stolicę Włoch.

#5. Sagrada Familia

Niektóre budynki wzbudzają kontrowersje jeszcze zanim w ogóle powstaną. Cóż, w tym przypadku nie jest to akurat szczególnie trudne – zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę specyficzną bryłę kościoła oraz fakt, że jego budowa trwa już niemal 150 lat, a końca nadal nie widać. Sagrada Familia projektu Antonio Gaudiego to obecnie jeden z najsłynniejszych architektonicznych cudów Hiszpanii, miejsce odwiedzane każdego roku przez miliony turystów – i wiecznie obstawione żurawiami. Czy dzisiaj, po takim czasie, ktokolwiek wyobraża sobie Barcelonę bez ikonicznego kościoła? Raczej nie. Co nie zmienia faktu, że jeszcze nie tak dawno temu przeważały głosy za tym, by bazylikę zburzyć, a nie kończyć.

#6. Empire State Building

Jak każdy wielki projekt, także nowojorski Empire State Building wywołał falę protestów. Uważano, co niezbyt zaskakujące, że jest za wielki, za drogi, za daleko od transportu publicznego, za… niepotrzebny. I wydawało się, że obawy są uzasadnione – w pierwszym roku użytkowania wynajęto zaledwie ćwierć budynku, co przyniosło mu złośliwy przydomek Empty State Building. Jednak całą budowę udało się skończyć przed czasem, do tego za 19 milionów dolarów mniej niż szacowano. Gdy zaś minął największy kryzys, ESB błyskawicznie zyskał popularność. Najwyższy wówczas budynek świata stał się perłą w koronie Nowego Jorku, by ostatecznie zostać też wybranym jednym z największych osiągnięć architektonicznych Ameryki.

#7. Dolina Poległych

W tym przypadku trudno powiedzieć, że położone nieopodal Madrytu mauzoleum stało się obiektem westchnień Hiszpanów. Zbombardowane przez antyfaszystów w 1999 roku, wymaga od tego czasu szczególnej ochrony. Mimo to nigdy nie brakowało w nim chętnych zapłacić 9 euro za wstęp. Jedni przychodzili tu, by uczcić pamięć poległych w wojnie domowej w latach 1936-39, inni zaś po to, by napluć na grób generała Franco. Nie da się jednak zaprzeczyć, że Dolina Poległych – Valle de los Caídos – to miejsce szczególne. Widoczne już z daleka, stanowi kość niezgody… jak cała zresztą polityka dzisiejszej Hiszpanii.

#8. Centrum Pompidou

Renzo Piano to włoski architekt wspominany już na tej liście – wówczas w kontekście osobliwości Londynu. Tym razem chodzi o zaprojektowane wespół z Richardem Rodgersem Centrum Pompidou – budynek, który dla jednych jest „wywrócony na lewą stronę”, dla innych „wiecznie obstawiony rusztowaniami”. Do tego sąsiadujący z najstarszym zachowanym domem miasta, pochodzącym aż z 1407 roku. Centrum Pompidou zdecydowanie wyprzedzało swoje czasy (można nawet powiedzieć, że czasy w dalszym ciągu nie dorosły do centrum…). Tak czy inaczej budowla stoi w samym centrum Paryża, mieści muzeum sztuki nowoczesnej oraz bibliotekę publiczną.

#9. Pałac Parlamentu

Do Bukaresztu, stolicy Rumunii, warto przejechać się choćby po to, by stanąć oko w oko z Pałacem Parlamentu i jego niewiarygodnym wręcz ogromem! By go zbudować, potrzebne było wyburzenie 7 km kw. starego miasta, przesiedlenie 40 tys. ludzi oraz – sumarycznie – nawet 3 miliardy euro! 700 architektów, 20 tys. robotników, 1100 pomieszczeń i oszałamiające 830 tys. m kwadratowych – Pałac Parlamentu, mimo upływu lat, pozostaje jedną z absolutnie największych budowli na świecie. Znane powiedzenie („mają rozmach…”) samo ciśnie się na usta. Dzisiaj, kiedy rumuńska władza nie zważając na jakiekolwiek argumenty dopięła swego, Pałac Parlamentu – mimo wszystkich otaczających go kontrowersji – wzbudza przede wszystkim podziw.

#10. aka +1. Figura Jezusa Chrystusa

Figura Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata rozsławiła Świebodzin w całym wszechświecie… a przynajmniej na Ziemi. Polska odpowiedź na Jezusa z Rio de Janeiro to właściwie same kontrowersje – począwszy od jej rozmiarów, przez koszty (pokryte w całości ze zbiórek), po lokalizację na tle supermarketu. Kiedy większość dyskusji przycichła, a świebodzińskiej figurze udało się na jakiś czas zejść z pierwszych stron gazet, postanowiono raz jeszcze o niej przypomnieć – tym razem umieszczając w koronie Jezusa… szereg anten zapewniających zasięg szerokopasmowego internetu. Jak spodziewali się prawdopodobnie wszyscy za wyjątkiem autorów genialnego pomysłu, rozpętała się afera i anteny skazano na demontaż. A czy o Jezusie ze Świebodzina jeszcze usłyszymy? To akurat pewne – niejeden raz.

Źródła: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8