Dlaczego dzieciaki oglądają, jak ktoś w internecie "gra w grę"?

Z góry zaznaczam, że nie będę tu nikogo zachęcał do oglądania, jak ktoś gra w grę (!) - tłumaczę tylko skąd bierze się ten fenomen, a jest to fenomen naprawdę niemały! W polskim internecie, na platformach takich jak YouTube czy Twitch, codziennie powstają tysiące godzin nagrań, jak ktoś gra w grę, z czego parudziesięciu twórców można zaliczyć do osób, które rzeczywiście mają stałe i wysokie zasięgi. Wielu z nich jest w stanie utrzymać się finansowo z gier, a dokładniej to z tego, że ktoś inny ogląda, jak oni w te gry grają.
Widzimy więc, że sprawa jest poważna i w tej grze są prawdziwe pieniądze. Jak to jest jednak możliwe, że w ogóle jest na coś takiego popyt?

Sam tego nie rozumiałem i postanowiłem to sprawdzić, a że swoje jeszcze gówniarskie przygody z grami skończyłem na Half-Life 2 i wciąż czekam na trójkę, to nie miałem od tych 15 lat okazji sobie za wiele pograć. Po drodze był co prawda obowiązkowy Wiedźmin, w którego pyknąłem przy okazji pisania maturalnej pracy z mitologii w kulturze masowej, no i Wiedźmin dwójka, którego niechlubnie ograłem na Xboxie. Na trójkę nie wystarczyło już pieniędzy i czasu... i pieniędzy.

#1. Nie mają pieniędzy

Dla osób, które są żywo zainteresowane światem najnowszych pozycji na rynku gier komputerowych, ale nie mają pieniędzy na zakup coraz to lepszego sprzętu z coraz to droższą kartą graficzną, oglądanie tak zwanego gameplaya w internecie jest zawsze jakąś opcją. I tutaj mamy jedną z grup odbiorców takiego rodzaju treści. Nie ukrywajmy, że są to przeważnie ludzie bardzo młodzi, którzy jeszcze mają ten wolny czas po zajęciach w szkole i mogą sobie pozwolić na poświęcenie godzinki dziennie na oglądanie, jak ktoś gra w grę. Pozwala to im utrzymać się w najnowszych trendach i wciąż mieć temat do rozmowy z rówieśnikami, a także swoje własne przemyślenia na temat najnowszych gier. Co jednak najważniejsze, to pozwala im to chłonąć fabułę.

#2. Chcą poznać fabułę

Dla osób, które w świat dzisiejszych gier nie wniknęły, to może wydawać się zupełnie bezsensowne, jednak dzisiejsze gry posiadają niezwykle rozbudowane wątki fabularne. Nie są to już pozycje, które wymagają od gracza po prostu ciągłego klikania w przeciwnika, żeby zaciukać go mieczem, czy klikania raz na drwala i drugi raz na drzewo, żeby ludziki w naszej wiosce się nie nudziły. Oczywiście wciąż można trafić na różne pozycje, ale większość najważniejszych, tak zwanych tytułów klasy AAA, to pełnoprawne fabularne przygody, w których poznajemy bohaterów, ich życie i zawiłe wątki rządzące ich światem. Poznajemy też ich historie i wiedziemy ich ku lepszej lub gorszej przyszłości. W tym miejscu nie możemy bać się stwierdzenia, że taka gra jest jak film, czy bardziej jak serial, więc oglądanie gry komputerowej niewiele różni się od oglądania serialów. A to ostatnie nie budzi dziś w nikim żadnych wątpliwości - ludzie to po prostu robią i mogą się tym swobodnie pochwalić na przerwie w pracy - to część dzisiejszej kultury.

#3. Gry to nie tylko zabawa, to też część kultury masowej

To co dzieje się na rynku gier traktujemy może czasem po macoszemu i wydaje się nam, że nie mogą one stanowić części dzisiejszej kultury. Co innego właśnie film, książka czy muzyka. Nic bardziej mylnego. Dziś gry komputerowe nie tylko powielają kulturę, ale także ją tworzą. Może nie jest to kultura, którą wszyscy my, nieco starsi, rozumieją, jednak nie można powiedzieć, że jest pomijalna. Dziś na podstawie gier komputerowych tworzy się książki czy filmy i tak, jak większość z nas rozumie, że kolejny kinowy hit jest czymś, co w zupełnie naturalny sposób wzbudza zainteresowanie większości naszych znajomych, tak samo musimy przyjąć do siebie, że i premiery wielu gier są też wielkimi kulturalnymi wydarzeniami. Dlatego właśnie osoby, które nie zawsze mogą sobie pozwolić na to, żeby od razu kupić sobie każdą z tych pozycji, zawsze mogą zerknąć na YouTube i obejrzeć to, co lubią.

#4. Mają pieniądze, ale bardzo je lubią

W ciągu roku w świecie gier może pojawić się nawet kilkadziesiąt wielkich premier najbardziej znanych tytułów z najbardziej znanych studiów. Dla wielu osób obejrzenie choćby urywka gry jest szansą na zdecydowanie, czy daną grę kupią. Czasy, w których leciało się do kiosku i kupowało CD-Action z demówkami najnowszych gierek, już się skończyły. Co więcej, oryginalne gry nigdy nie były tanie, ale w nieco bardziej zamierzchłych czasach zupełnie łatwe i społecznie akceptowalne było pozyskiwanie wersji pirackich. Dziś nie jest to ani takie łatwe, ani pochwalane, a ceny nowych gier bywają kosmiczne. Dla jednych 100 złotych za grę to bardzo dużo, a dziś największe tytuły kosztują tyle na posezonowych wyprzedażach. Ceny nowych pozycji to zazwyczaj od 200 do 300 zł, więc często wybór między ponoszeniem takich kosztów przy każdej premierze a obejrzeniem gry w internecie... no cóż, nie pozostawia wiele wyboru.

#5. Prowadzący są bardzo dobrzy

Nie ukrywam, przygotowując się do tego materiału przejrzałem wiele kanałów gamingowych w internecie i choć większość z nich odrzucała poziomem prowadzonej przez youtuberów narracji, to przy niektórych dało się zatrzymać na dłużej. I tutaj, o dziwo, dałem się nawet złapać i zostałem na dłużej z gościem, który przy okazji jednej z ogrywanych przez siebie gier, przekazał w swoich filmach całą masę wiedzy na temat powstania tej gry, na temat odniesień do poprzednich części i zarysował też szerszą perspektywę w tak mi obcym świecie. Okazuje się więc, że jest to dodatkowy aspekt ciekawostkowy - w którym ktoś jest w stanie wytłumaczyć nam rzeczy, o których sami byśmy nawet nie pomyśleli. Co jeszcze lepsze, to zrodzona w tamtym miejscu w mojej głowie pewność, że gdybym sam zasiadł do komputera i tę grę przeszedł, to umknęłaby mi większość rzeczy, których dowiedziałem się słuchając gadającego z drugiego monitora youtubowego gracza.

Dlatego gdybym chciał się utrzymywać w growym nurcie kulturalnym, to dlaczego sam musiałbym grać, skoro...

#6. Gamerzy grają lepiej

Doskonale wiemy, że nie każdy ma czas na gry, nie każdy ma na nie pieniądze, ale też nie każdy ma odpowiednie umiejętności, żeby sobie poradzić z wieloma zagadnieniami. Dlatego istnieje cała grupa osób, które oglądają granie w grę, żeby się czegoś nauczyć od innych graczy. Podglądają ich styl gry, stosowane przez nich rozwiązania, podejście do wątków fabularnych, a czasem po prostu technikę w niektórych trudniejszych partiach gier. A gry potrafią być bardzo rozbudowane i niezwykle złożone. W niektórych z nich samouczek, w którym uczymy się posługiwać wszystkimi umiejętnościami postaci i wszelkimi zasobami świata, kończy się dopiero po kilku godzinach grania, a przed nami jeszcze kilkadziesiąt kolejnych. Gry potrafią więc być też niezwykle wymagającymi zagadnieniami i niektórzy ludzie po prostu chcą podejrzeć, jak dana osoba poradziła sobie z częścią z nich.

#7. Charyzma prowadzących

Warto bliżej przyjrzeć się też charyzmie samych prowadzących. Ci najbardziej znani mają w sobie to coś, co przyciąga do nich setki tysięcy widzów. Jedni przyciągają do siebie osoby, które lubią czuć klimat gier i wsłuchiwać się w ich mruczące, spokojne komentarze, inni przyciągają do siebie osoby, które lubią, jak się dużo krzyczy, że "ku*wa to i ku*wa tamto", jeszcze inni zachowują się jak debile i to też komuś imponuje. W tym miejscu nie rozliczamy tego jednak podług własnych potrzeb i sympatii. Trzeba po prostu przyjąć do wiadomości, że jest na świecie bardzo duża grupa dzieciaków, dla których starszy, przeklinający "kolega" z internetu jest czymś wyjątkowym. Są też gamerzy, którzy zachowują się zupełnie dziwacznie, eskalują swoje emocje do nieskończonych granic, świrują, wygłupiają się i udają, że zupełnie naturalną reakcją nie jest powiedzenie "o, podobało mi się", tylko krzyczenie do punktu rzężenia mikrofonu:

"ŁO KU*WA JA PIE*DOLĘ ALE TO KU*WA BYŁO ZAJEKU*WABISTE ŁO CIE CH*J".

Przy czym markują niby to zupełnie przypadkowe i niby to zupełnie niezamierzone spadnięcie z fotela. A mówię o tym, bo trzeba sobie to znów jasno powiedzieć - dzieciaki lubią świrować, ale poddane jako takiemu wychowaniu wiedzą już, że takich rzeczy się po prostu nie robi i sami by już tego nie zrobili, a gdzieś tam jeszcze głęboko w środku chcieliby tak sobie czasem poświrować, albo chociaż popatrzeć na takiego świrka.

Na szczęście jest też cała grupa całkiem normalnych gamerów, a ci dziwni, operujący na najbardziej pierwotnych poziomach emocjonalnych, są po prostu najbardziej widoczni - dlatego wystawiają negatywną łatkę całemu środowisku wśród nieco bardziej poważnych odbiorców.

I jakkolwiek negatywne nie pojawiły się tu przykłady i jakkolwiek by się nam nie podobały, to są zwyczajnie skuteczne i w pełni odpowiadają na pytanie zadane w tytule tego artykułu.

Nie wszyscy twórcy chcą jednak trafiać do tej samej grupy, więc każdy może znaleźć na tym poletku coś dla siebie - o ile oczywiście jest żywo zainteresowany grami. Mając natomiast na uwadze to, o czym piszę tutaj i to, o czym wspomniałem w punkcie piątym, to możemy już łatwo wydedukować, że...

#8. Granie w grę w internecie to coś więcej niż granie w grę

To pełny program rozrywkowy, ze złożoną fabułą u podstawy, z pokazem umiejętności i z charyzmatycznym prowadzącym, który potrafi określony typ widzów zainteresować i przy sobie zatrzymać, sprawiając im jednocześnie radość z oglądania i zaspokajając ich wiedzę na temat gier. Jakkolwiek byśmy nie chcieli krzyknąć, że oglądanie jak ktoś gra w grę jest dla nas głupie, to musimy pogodzić się z tym, że to dla wielkiej rzeszy (szczególnie dzieciaków) głupie wcale nie jest. To zwykła i w dodatku popularna rozrywka, a dzięki internetowi mamy dziś jeszcze szersze możliwości w doborze interesujących nas rozrywek, którymi umilamy sobie czas. Jedni lubią oglądać, jak ktoś opowiada o zagadnieniach związanych z fizyką, choć sami mogliby przeczytać to sobie w lepszym podręczniku do fizyki. Inni lubią oglądać, jak ktoś gra w grę, choć często sami mogliby w nią sobie zagrać.

#9. To też uczestnictwo i członkostwo w szerszej społeczności

Najpopularniejsi youtubowi gracze utrzymują stały kontakt ze swoimi widzami. Udostępniają publicznie swoje konta na Instagramie, otwierają zamknięte grupy na Facebooku dla swoich widzów. Udzielają się też na wydarzeniach (jak np. targi czy prezentacje) skupionych wokół świata gier i tym sposobem wytwarzają wokół siebie społeczność ludzi, którzy nie tylko oglądają ich zmagania ze smokami, ale też wchodzą w interakcje między sobą. Umawiają się na wspólne granie, wymieniają się co śmieszniejszymi obrazkami z internetu i śmiesznymi tekstami swojego ulubionego twórcy, nawiązują kontakty i tak dalej i dalej.

#10. W gry grają ładne dziewczyny

Ostatni punkt trochę mniej na poważnie, ale jest to istotny trend w tym świecie. Wiele kanałów na YouTube i Twitch zyskało wielką popularność głównie dlatego, że prowadzą je naprawdę ładne dziewczyny, które nawet jeśli nie spełniają wszystkich powyższych punktów, to nadają temu wszystkiemu masę uroku i wdzięku. Więc jeśli jesteś ładną dziewczyną, albo chociaż umiesz się ładnie umalować i do tego lubisz grać w gry, to świat profesjonalnego gejmingu stoi przed tobą otworem!


Tym sposobem w pełni, myślę, odpowiadamy na często powtarzane stwierdzenie: "zupełnie nie rozumiem, dlaczego ludzie oglądają, jak ktoś gra w grę". Mam nadzieję, że od dziś temat jest nieco jaśniejszy i choć może żaden z powyższych argumentów nie sprawia, że zaczniemy się tym interesować, to zagadnienie będzie bardziej zrozumiałe. Zrobiliśmy to, żebyście wy już nie musieli! No i pamiętajmy, że czas na takie rozrywki mają głównie dzieciaki i to właśnie do nich kierowana jest większość tego typu treści, nic więc dziwnego, że wiele osób, które doświadczyły już na własnym odcinku z wypłaty, czym są podatki, nie ma ochoty tracić czasu na uczestniczenie w tym środowisku.

A jeśli jesteście zainteresowani tym, jak to możliwe, że ci wszyscy ludzie zarabiają pieniądze na graniu w gry, to dajcie znać w komentarzach. Dla wielu z nas to jeszcze bardziej niezrozumiałe od tego, o czym mówiliśmy dzisiaj.