Victor Noir za życia miał powodzenie u kobiet, ale nigdy by nie przypuszczał, jak wielkie będzie miał po śmierci

Victor Noir był młody, przystojny i bez wątpienia utalentowany. Jednak 22-letni paryżanin zmarł w kwiecie wieku, w przeddzień swojego ślubu. Ponieważ w jego śmierć zamieszana była osoba wysokiego rodu, wszelkie okoliczności z nią związane zostały starannie ukryte, a o samej śmierci dziennikarza stało się głośno dopiero po wielu latach.


Historia zaczęła się od tego, że słynny francuski publicysta Paschal Grousset, który pisał pod pseudonimem André Laurie, poczuł się urażony paszkwilem księcia Pierre'a Napoleona Bonapartego, krewnego cesarza Napoleona III. Książę określił w nim dziennikarzy "La Revanche" (gazety współtworzonej przez Grousseta) jako tchórzy i zdrajców kraju.

Zniewagi nie można było puścić płazem, ponieważ oszczerstwo zostało opublikowane w popularnej gazecie "L'Avenir de la Corse" i przedrukowane przez inne gazety. Tylko pojedynek mógł uratować honor Paschala Grousseta, i, zgodnie z ówczesnym kodeksem pojedynków, pisarz wysłał do oszczercy swego sekundanta.


Młody dziennikarz Yvan Salmon, który pisał pod pseudonimem Victor Noir, zgłosił się na ochotnika do tej roli. Należy zauważyć, że Victor był niezbyt doświadczony w pojedynkach i o detalach swej misji dowiedział się na krótko przed jej wypełnieniem.

Wraz z kolegą, Ulrichem de Fonvielle, Noir poszedł do księcia, który z jakiegoś powodu miał akurat pod ręką broń. W tym momencie wypada dokonać małej dygresji i opowiedzieć trochę o samym Bonapartem, krewnym Napoleona III.


Od wczesnej młodości Pierre wyróżniał się gorącym temperamentem i zamiłowaniem do przygody. Już w wieku 15 lat wraz ze swoimi przyjaciółmi udał się, by wesprzeć rewolucję we włoskiej Romagnie, ale został odesłany do domu. Następnie kuzyna cesarza wysłano do Ameryki Północnej, do krewnych.

W Stanach Zjednoczonych młody Bonaparte również znalazł sobie wątpliwe towarzystwo, z którym wyruszył do Kolumbii, by wziąć udział w lokalnej wojnie. Po zakończeniu kolumbijskiej kampanii, Pierre'a Napoleona Bonapartego znów "poniosło" do Włoch, gdzie wstąpił w szeregi spiskowców planujących obalenie papieża.

Po ujawnieniu spisku niespokojna dusza - Pierre został wydalony z Włoch i nie wpuszczono go do Francji, zatem udał się do Algierii. Do Paryża mógł powrócić dopiero po rewolucji 1848 roku. W ojczyźnie książę został wybrany do parlamentu i zaczął promować myśli socjalistyczne wraz z lewicowymi posłami.


Pomimo swej pozycji społecznej, Pierre Bonaparte nie ustatkował się i od czasu do czasu udawał się w różne egzotyczne miejsca na planecie, aby wspierać wątpliwe rewolucje i powstania. W 1867 roku książę ożenił się z córką prostego paryskiego robotnika.

Do takiego oto człowieka Victor Noir i jego przyjaciel przybyli 10 stycznia 1870 roku. Sekundanci głośno zaczęli domagać się spotkania z gospodarzem, ale ten zachował się obraźliwie i arogancko, przekazując nieproszonym gościom, że nie przyjmie wyzwania, ponieważ nie będzie się strzelał z lokajami Rocheforta. Tak ostra reakcja była spowodowana faktem, że inicjator pojedynku, Pascal Grousset, pracował dla opozycyjnego wydawcy Henriego de Rochefort-Luce. Rochefort był od dawna oponentem księcia w prasie i nieustannie nękał Pierre'a Bonapartego swoją krytyką.


Gdy Noir i de Fonvielle nadal wyzywali go na pojedynek i nie chcieli odejść, książę w końcu wyszedł do nich, aby osobiście wyrazić swoje niezadowolenie. Goście wdali się z gospodarzem w polemikę, podczas której Victor Noir uderzył w twarz krewnego cesarza Francji. Porywczy książę złapał pistolet i jednym strzałem uśmiercił Noira.

Warto wspomnieć, że pomimo zeznań de Fonvielle'a, który twierdził, że Bonaparte rozpoczął całą awanturę, sąd uniewinnił księcia. Śmierć dziennikarza nie poszła jednak na marne - opozycja aktywnie wykorzystywała ją do agitacji przeciwko Bonapartom. Można powiedzieć, że śmierć Victora Noira była jednym z ważnych czynników, który przyczynił się do początku końca monarchii.


Opozycyjna dziennikarska brać pochowała zastrzelonego dziennikarza z honorami na cmentarzu Père-Lachaise, wśród najwybitniejszych osobistości Francji. Nie szczędzili funduszy na nagrobek i zamówili go u słynnego rzeźbiarza Julesa Dalou. Pomnik przedstawia Victora Noira leżącego na plecach zaraz po fatalnym strzale.

Dziś trudno ustalić, czy był to błąd mistrza, czy celowy zamysł, ale męskie klejnoty wyraźnie uwypuklają spodnie spiżowego Noira. Przez długi czas ten szczegół zastanawiał odwiedzających grób dziennikarza, a w latach 70. XX w. zaczęto twierdzić, że pocierając krocze i całując pomnik w usta, można znacznie poprawić swoje życie seksualne, a nawet i zajść w ciążę.






Ścieżka prowadząca do grobu Victora Noira nigdy nie porasta trawą. Jego sąsiadami na cmentarzu są Jim Morrison, Honore de Balzac, Edith Piaf i Oscar Wilde, ale nagrobki tych sławnych ludzi nie są tak często odwiedzane jak grób zwykłego dziennikarza.






Z biegiem lat usta i krocze figury z brązu zostały wypolerowane przez tysiące odwiedzających. Administracja cmentarza nie patrzy przychylnie na tę "tradycję". Pragnące poprawy swego życia intymnego panie nie tylko zapominają o przyzwoitości, ale także doprowadzają do stopniowego niszczenia postaci z brązu. W pewnym momencie pomnik Noira ogrodzono, ale to nie powstrzymało kobiet. W rezultacie urzędnicy musieli się poddać i znosić z zazdrością powodzenie spiżowego mężczyzny u kobiet różnych narodowości i w różnym wieku.


Nawiasem mówiąc, wśród fanek Noira są także gwiazdy, a niektóre sesje zdjęciowe z pomnikiem są trochę nie na miejscu. Ale cóż robić - cmentarz Père-Lachaise od dawna jest ważną atrakcją turystyczną Paryża i na wybryki odwiedzających przymyka się tu oko.