Oj, zabiliśmy nie tego, co trzeba!

W filmie Stevena Spielberga "Monachium", który opowiada o pracy grupy sprytnych i zdolnych likwidatorów Mosadu, wysłanej, aby pomścić zabójstwo 11 izraelskich sportowców na olimpiadzie w Monachium w 1972 roku, tego epizodu nie znajdziecie. Trudno się dziwić, powodów do dumy nie ma...

Wieczorem 21 lipca 1973 roku w ośrodku narciarskim Lillehammer kelner z Maroka, Ahmed Bouchiki, wracał do domu z kina ze swoją norweską żoną, która była w zaawansowanej ciąży. Kiedy para wysiadła z autobusu na przystanku, podeszło do nich dwoje agentów Mosadu, na oczach jego ciężarnej żony zastrzelili mężczyznę, a następnie odjechali samochodem z miejsca zbrodni.

Lillehammer było wtedy małym sennym miasteczkiem nad jeziorem Mjøsa, gdzie wszyscy się znali. Grupa nieznajomych w miasteczku natychmiast zwróciła uwagę miejscowych. Agenci Mosadu zatrzymali się w hotelu Victoria pod fałszywymi nazwiskami, ale jednocześnie wynajęli samochody na swoje prawdziwe nazwiska.


Uciekając z miejsca zabójstwa, agenci Mosadu przekroczyli prędkość, a norweski policjant zapisał numer rejestracyjny samochodu. Następnego dnia na lotnisku w Oslo, Marianna Gladnikova i Dan Arbel, podejrzani o morderstwo Ahmeda Bouchiki, zostali zatrzymani w tym samochodzie.

Przerażona Marianna Gladnikova na przesłuchaniu natychmiast przyznała, że pracuje dla wywiadu izraelskiego, a na pytanie o jej adres w Oslo wskazała mieszkanie konspiracyjne. Dan Abel, po aresztowaniu, przyznał się, że ma klaustrofobię, a w zamian za przeniesienie z ciasnej celi do bardziej przestronnej, Abel podał nazwiska swoich kolegów i wszystkie znane mu informacje. Ogółem aresztowano sześciu członków Mosadu, zaś pozostałym udało się uciec z Norwegii.

Wybuchł spory skandal, odbyła się rozprawa sądowa, oskarżeni otrzymali małe wyroki więzienia od 2,5 do 5 lat, ale nie odsiedzieli nawet tego - rok później, gdy sprawa przycichła, wszyscy zostali deportowani do Izraela.


Pomyłka była katastrofalna i absolutnie niczym nie uzasadniona.

Syn szejka, Ali Hassan Salameh (znany również jako Abu Hassan, albo Czerwony Książę), mieszkał w Bejrucie jak playboy w luksusowym apartamencie. Jasir Arafat rozpieszczał go i traktował jak syna. Salameh uwielbiał sportowe samochody, afiszował się swym bogactwem w otoczeniu pięknych kobiet. Kształcił się w Niemczech, odbył szkolenie wojskowe w Kairze i Moskwie, jeździł po świecie. Zgodnie z informacjami operacyjnymi Mosadu miał przyjechać do Norwegii na krótki czas, aby zorganizować tam sieć Czarnego Września.

I nie trzeba być świetnym szpiegiem, aby zorientować się, że mieszkający w małym norweskim miasteczku (w którym w 1973 było nieco ponad 15 tysięcy mieszkańców, a ostatnie morderstwo miało tam miejsce 36 lat wcześniej) biedny Ahmed Bouchiki, pochodził z Maroka, przez ostatnie cztery lata mieszkał w Lillehammer, poślubił miejscową Norweżkę, miał stałą pracę jako kelner w jednym z ośrodków narciarskich i nie miał nic wspólnego z Organizacją Wyzwolenia Palestyny.


22 stycznia 1979 r. w Bejrucie Mosad w końcu dotarł do Ali Hassana Salameha, którego zgubiła miłość do jego drugiej żony - byłej "Miss Liban-70" i "Miss Universe-71", libańskiej chrześcijanki Georginy Rizk. Abu Hassan odwiedzał swoją żonę często i o stałych porach, co znacznie ułatwiło zadanie agentom. Podczas jednej z takich wizyt eksplodował Volkswagen, samochód-pułapka, stojący obok auta poszukiwanego terrorysty.
Wybuch zabił Ali Hassana Salameha, czterech jego ochroniarzy, czterech bogu ducha winnych przechodniów, a kolejnych 18 Libańczyków zostało rannych. Co ciekawe, żona zamordowanego terrorysty Abu Hassana była wtedy w szóstym miesiącu ciąży.


23 lata po zabójstwie Ahmeda, w 1996 roku Izrael zgodził się wypłacić rodzinie Bouchikiego rekompensatę w wysokości $400 000, która została podzielona równo między wdowę po marokańskim kelnerze, jego syna z pierwszego małżeństwa i jego córkę, która urodziła się po śmierci ojca.

Płatność została dokonana w trybie ex gratia (międzynarodowa norma prawna przewidująca wypłatę odszkodowań bez uznania odpowiedzialności), a oficjalnie Izrael nie wziął na siebie odpowiedzialności za śmierć Ahmeda Bouchikiego.

Wszyscy się mylą, nawet Bóg...