Życie to symulacja komputerowa, z której uratować nas chcą miliarderzy

Ludzie to relikt przeszłości, a to, co na co dzień obserwujemy, to zaprogramowana komputerowo symulacja, którą kieruje obca, superzaawansowana cywilizacja, a my jako zaprogramowane postaci tej symulacji nie jesteśmy nawet w stanie zorientować się co jest grane. Dokonać tego mogą tylko najtęższe umysły na naszej planecie, a przy wsparciu najbogatszych być może uda nam się zrzucić kurtynę nieświadomości i wyrwać się z tej symulacji.

Choć brzmi to tak, jakby miłośnicy technologii w końcu zagospodarowali dla siebie półkę w dziale „Teorie spiskowe”, to teoria o tym, że życie jest symulacją komputerową ma wielu potężnych zwolenników, a sprawa jest omawiana podczas specjalnie ku temu organizowanych paneli dyskusyjnych. Wśród najbardziej znanych wielbicieli teorii życia jako symulacji komputerowej jest sam Elon Musk, natomiast znany astrofizyk Neill deGrasse Tyson uważa, że szanse na to, że życie jest symulacją komputerową, wynoszą 50:50.

Gazeta „The New Yorker” dotarła podobno do informacji, z których wynika, że dwójka miliarderów z Doliny Krzemowej finansuje badania naukowe nad teorią symulacji komputerowej. Co więcej, naukowcy pracują już nad sposobem wyrwania ludzkości z tej symulacji. Póki co nie wiadomo o jakich miliarderów chodzi.

Sam Altman, założyciel firmy Y Combinator wspomagającej rozwój start-upów, uważa, że niebezpieczeństwo odkrycia symulacji nie płynie od jej ewentualnych twórców, lecz narzędzi, dzięki którym ją odkryjemy. Altman twierdzi także, że najlepiej dla wszystkich byłoby, gdybyśmy zasymilowali się po prostu ze sztuczną inteligencją – według niego każde inne rozwiązanie doprowadzi do konfliktu, bo albo my zniewolimy sztuczną inteligencję, albo ona zniewoli nas.

Elon Musk, założyciel Tesli i SpaceX, uważa, że postęp w grafice 3D sprawi, że niedługo przestaniemy odróżniać co jest fikcją a co prawdą.

Jeden z najpopularniejszych argumentów za komputerową symulacją przedstawił w 2003 roku filozof Nick Bostrum z uniwersytetu w Oksfordzie. Zasugerował on, że rozwinięta cywilizacja dysponująca potężną mocą obliczeniową byłaby w stanie prowadzić symulację życia własnych przodków. Przy takiej mocy ta sama cywilizacja mogłaby prowadzić wiele symulacji naraz, co prowadziłoby do sytuacji, w której większość umysłów żyjących w tych symulacjach byłaby sztucznymi umysłami, nienależącymi do przodków rzeczonej cywilizacji. Statystycznie rzecz biorąc nasze umysły należałyby do tej większości.


Źródła: 1, 2