8 oscarowych filmów opartych na faktach, które rozminęły się z rzeczywistością

#1. Zjawa (2015)

Leonardo niejednokrotnie przyznał, że praca nad tym filmem to był ogromny wysiłek i trud. Jednak trzeba przyznać, że prawdziwy Hugh Glass miał ciut trudniej. Po ataku niedźwiedzia ciężko ranny nie tylko przebył samotnie ponad 300 km bezludzia, to traper użył larw, które ułożył na poharatanej nodze, aby wyjadły z niej martwą i uszkodzoną tkankę i zapobiegły gangrenie.


W filmie opartym na autobiografii żołnierza SEALs oddział trafia na pasterzy, którzy znajdują kryjówkę. Wszyscy twierdzą, że wypuszczeni wolno pasterze natychmiast udali się do talibów i poinformowali ich o skrywających się Amerykanach, co doprowadziło do walki i śmierci wszystkich (poza "ocalonym" Marcusem Luttrellem) żołnierzy. Oczywiście długo się spierano, siedząc w bezpiecznych gabinetach, czy puszczenie pasterzy było rozsądną decyzją.

Dziś wszystko wskazuje na to, że niezależnie od tego jak postąpiliby komandosi, ich misja zakończyłaby się tak samo. Reżyser filmu Peter Berg przyznał, że już po nakręceniu filmu dowiedział się, że patrol najprawdopodobniej już wcześniej był śledzony przez terrorystów, a pasterze zostali po prostu wysłani na zwiady, co było ich częstą praktyką.

Pomijając już całe zakończenie filmu, nie mające wiele wspólnego z prawdą.


Niezwykły film o strasznych czasach, ale mógłby być jeszcze okropniejszy, gdyby był bliższy prawdzie. Właściciel plantacji Edwin Epps (grany przez Michaela Fassbendera) poza "tanecznymi momentami", kiedy to zmuszał niewolników do tańczenia do upadłego, w rzeczywistości miał też "moment biczowania". W książce Solomon Northup opisuje sceny, kiedy pijany w sztok Epps wychodził na dziedziniec i wypatrywał "podpadających" niewolników. Kiedy obrał sobie kogoś na cel, biczował go, czasami godzinami, zmuszając do biegania w kółko i poganiając go batem.


Reżyser Ron Howard zdecydował się zobrazować wygładzoną wersję Johna Nasha, wielkodusznie pomijając informacje o jego eksperymentach z homoseksualizmem. W biografii Nasha napisanej przez Sylvię Nasar jest kilka wzmianek o zainteresowaniu matematyka przedstawicielami tej samej płci i jest mowa o "specjalnej przyjaźni" między nim a dwoma mężczyznami. Pierwszy był "pierwszym doświadczeniem wzajemnego pożądania", a drugi podobno dotyczył przyjaciela, który został "więcej niż przyjacielem".


Film biograficzny od Dr. Dre dziwnym trafem nie porusza tematu jego skłonności do przemocy wobec kobiet. Po premierze filmu dziennikarka Dee Barnes napisała o incydencie z 1991 roku, kiedy w damskiej toalecie klubu Po Na Na Souk Dre ją przewrócił, dosiadł okrakiem i zaczął okładać bez opamiętania. (Po tym zdarzeniu Dre powiedział w rozmowie z Rolling Stone'em, że "tylko rzucił nią przez drzwi", aby ostatecznie zaprzeczyć, że takie zdarzenie w ogóle miało miejsce.)

Była dziewczyna Dre Michel'le również powiedziała kiedyś, że była "cichą dziewczyną, która została pobita, nakazano jej usiąść i siedzieć cicho".

Choć muzyk nigdy nie odnosił się do poszczególnych zdarzeń, to w zeszłym roku na łamach New York Timesa napisał "Przepraszam kobiety, które skrzywdziłem. Głęboko żałuję tego, co zrobiłem i wiem, że to na zawsze zmieniło wasze życia".


Najbardziej niezwykłą rzeczą w stworzonej przez Martina Scorsese biografii Howarda Hughesa może być to, że niewiele w niej samego Howarda Hughesa. Przynajmniej takie zdanie ma biograf Hughesa Michael Drosnin, który powiedział "Leonardo nawet nie zaczął sugerować siły, jaką promieniował Howard Hughes".

Między wieloma pominiętymi tematami jest stopień kobieciarstwa bohatera. Prawdziwy Hughes miał nawet setki przelotnych romansów, w tym z Jean Harlow, Glorią Vanderbilt, Lindą Darnell, Billie Dove, Ginger Rogers, Laną Turner, Jane Russell czy nieletnimi dziewczynami. Mówi się, że popadł również w uzależnienie od silnych leków, choć jego lekarz podał to w wątpliwość.


Prawdziwa egzekucja Wallace'a była jeszcze brutalniejsza niż to, co przedstawił Gibson w swoim filmie. Powieszenie było tak naprawdę końcem drogi przez mękę. Wcześniej rozebrano go i podobno przez wiele mil ciągnięto za koniem. Później półprzytomnego postawiono przed katem, który go rozciągał, odcinał mu kończyny, a także wykastrował. Mówiąc kolokwialnie, wypruto mu flaki i je podpalono, głowę odcięto i umieszczono na włóczni, a resztę ciała poćwiartowano.


Podobno na słynnych imprezach Jordana Belforta jednak nie rzucano karłami, mimo to sam zainteresowany twierdzi, że jego prawdziwe życie było jeszcze bardziej szalone niż to, co pokazano na filmie. Belfort opowiedział The Hollywood Reporter, że zażywanie narkotyków i sceny z prostytutkami były "bardzo prawdziwe", ale dodał też, "pod niektórymi względami moje życie było jeszcze gorsze. Chociaż powiedziałbym, że brałem więcej Metakwalonu niż kokainy".