Niedźwiedzie-kibice uczą szacunku w Tatrach

TPN realizuje nietypową ogólnopolską kampanię społeczną, która utożsamia niedźwiedzie ze środowiskiem kibiców. Na szczęście nie są to sympatycy-janusze, malujący sobie wąsy na biało-czerwono i wyrzucający telewizor z 10. piętra, gdy Lewandowski po raz dziesiąty trafia w słupek. Nie są to również kibole-patrioci, znęcający się nad koszami na śmieci oraz depczący kwiatki w ogródkach żon kiboli z przeciwnej drużyny. Niedźwiedzie z TPN-u to kibice, którzy szanują zasady bardziej niż włoska mafia i respektowania ich wymagają od ludzi wchodzących na ich rewir. Nie w głowie im awantury na polanach oraz zaczepianie niewinnych przedszkolaków, które mają kredki w barwach przeciwnej drużyny. Niedźwiedzie brunatne to rasa, która przetrwała dzięki dzikiej naturze, ich drużynie, której oddani są jak kredyt do banku po trzech latach.


Misiem może być każdy: Yogi, Koralgol, Puchatek… Na miano niedźwiedzia trzeba już sobie zasłużyć. Nie wystarczy być pierdołą kładącą do snu przedszkolaki, lecz groźnym wojownikiem, w tym wypadku wychowanym na osiedlu Tatrzańskiego Parku Narodowego. Niedźwiedzie informują w swojej kampanii, że lepiej nie wchodzić na ich dzielnię. Ich działania, jako reprezentantów dzikiej natury, często bywają brutalne. Pomimo że w ich ekwipunku nie znajdziemy maczet, tak jak w co drugim sklepie spożywczo-przemysłowym na Nowej Hucie, doskonale potrafią zastąpić je swoimi ostrymi jak papryczka habanero łapami oraz uzębieniem, przed którym drżą nawet dentyści-sadyści.

Niedźwiedzie brunatne, podobnie jak kibice-janusze, potrafią obalić niejednego żubra… Z tym że w przypadku brunatnych wojowników jest on bardziej ożywiony niż orzeźwiający. Ciekawy jest również fakt, że dorosły niedźwiedź potrafi wyrwać żubrowi kręgosłup. Dlatego też czasami posiedzenie przy żubrze może nie skończyć się zbyt dobrze... Gdyby umożliwiono niedźwiedziom brunatnym start w Igrzyskach Olimpijskich, okazałyby się bezkonkurencyjne w biegu na 100 m. Są bowiem w stanie prześcignąć samego Usaina Bolta! Najwyższa prędkość, jaką wykręcił najsłynniejszy po Bobie Marleyu Jamajczyk wynosi 44,72 km/h. To niezbyt imponujący wynik w porównaniu do niedźwiedzia brunatnego, który potrafi rozpędzić się aż do 50 km/h. Dlatego też jakakolwiek ucieczka na piechotę przed rozgniewanym niedźwiedziem nie wchodzi w grę. Podobnie rzecz ma się z wchodzeniem na drzewo. Bowiem niedźwiedzie są w stanie, ze sprawnością Alaina Roberta, wydobyć z drzewa najzwinniejszego alpinistę.


Co ciekawe, gdy spotkamy niedźwiedzia, powinniśmy do niego po prostu... zagadać. Bez kontaktu wzrokowego, lecz ze stoickim spokojem możemy wypalić "Lokomotywę” Juliana Tuwima, przepis na jajecznicę, Drugi List do Koryntian, a nawet podzielić się z niedźwiedziem dlaczego nie lubimy Magdy Gessler. Wojownik z TPN-u wysłucha wszystkiego, niestety pozostawiając opinie i ewentualne uwagi dla siebie. Według nieoficjalnych informacji nie powinno się recytować dzikiemu zwierzęciu tekstów z piosenek disco-polo oraz dialogów z serialu Warsaw Shore. Niedźwiedzie bardzo tego nie lubią!

Niedźwiedź, gdy nie ma w pobliżu vege restauracji, może wyniuchać wszystko:
resztki półostrego kebaba, rozlany na szlaku rosół, kawę ze Starbucksa (obowiązkowo z mlekiem sojowym i cukrem trzcinowym) oraz inne wspaniałości, pachnące jak zaproszenie na obiad. Dlatego też w pobliżu szlaków nie umieszcza się koszy na śmieci, aby przypadkiem nie wodzić na pokuszenie naszych brunatnych sąsiadów. Istotne jest więc nienaruszanie zasad i wpasowanie się w harmonię panującą na osiedlu Tatrzańskiego Parku Narodowego. W przeciwnym przypadku wizyta w domu niedźwiedzia może skończyć się niewesoło...


Więcej informacji o kampanii społecznej z fanpage’a Niedźwiedzi z TPN-u znajdziesz w linku źródłowym.