7 znanych polskich podróżników, którzy zwiedzili cały świat

Sześć kontynentów, sześćdziesiąt krajów. Głównie państwa obu Ameryk, ale też Bliski Wschód. W telewizji programy, np. Boso przez świat, mnóstwo książek, reportaży i… stand-upy, bo WC jest również satyrykiem. Można nie zgadzać się z wieloma poglądami Cejrowskiego, ale nie istnieje chyba drugi podróżnik, który równie przystępnie i ciekawie mówiłby o świecie.

Istnieje teoria mówiąca, że każda kobieta powinna fotografować się z brzydszą koleżanką, by na jej tle wypadać lepiej…

Próbowała Beata Pawlikowska. Rok młodsza od Wojciecha Cejrowskiego, żona… Wojciecha Cejrowskiego. Tyle że była. Karierę medialną zaczynała od muzyki – uczyła angielskiego i prowadziła własne audycje radiowe poświęcone muzyce. Wcześniej, w wieku 18 lat, napisała też książkę, której jednak historia nie zapamiętała. Tak jak wielu późniejszych książek Pawlikowskiej "o życiu". Co innego "Świat według Blondynki" i serię innych programów podróżniczych.

Beata Pawlikowska, według relacji swojego niegdysiejszego męża, była pierwszą Polką i w ogóle pierwszą kobietą, która pokonała pieszo Darien, uznawaną za najbardziej malaryczną dżunglę świata. Pierwszym Polakiem miał być, rzecz jasna, Cejrowski. Dzisiaj Pawlikowska występuje w radio, seryjnie produkuje kolejne książki, a w międzyczasie podróżuje – szczególnie chętnie po Ameryce Południowej.

Motoryzacja, nurkowanie, sporty ekstremalne i dyplom z zarządzania – Martyna Wojciechowska jest całkowitym przeciwieństwem stereotypowego postrzegania kobiet. Ma dopiero czterdzieści lat, a już zdążyła zostać trzecią w historii Polką, która zdobyła Koronę Ziemi, czyli najwyższe szczyty wszystkich kontynentów Ziemi. Wojciechowska podróżuje, ściga się, pilotuje, prowadzi programy w telewizji, redaguje dwumiesięcznik podróżniczy, a w międzyczasie występuje na rozkładówkach. Ale to było dawno temu…


Rzut oka w przeszłość…

"Tu byłem — Tony Halik". Takie napisy można spotkać wyryte na różnych przedmiotach w wielu miejscach na świecie, oczywiście nie tylko w Polsce. I nie dowodzą one obecności polskiego podróżnika. Raczej tego, dla ilu osób Mieczysław Sędzimir Antoni Halik stał się niedoścignionym wzorem. Urodził się w 1921 roku, zmarł w 1998. Podczas II wojny światowej latał w Dywizjonie 201. Zestrzelony – trafił do Francji. Brał udział we francuskim ruchu oporu, a potem przez 30 lat pracował jako korespondent NBC. Podczas jednej z podróży opracował "pralkę samochodową" – sposób na pranie ubrań podczas jazdy.

"Tam, gdzie pieprz rośnie", "Tam, gdzie rośnie wanilia", "Tam, gdzie kwitną migdały", "Tam, gdzie pachnie eukaliptus", aż wreszcie "Pieprz i wanilia" – wszystko to prowadzone przez Tony'ego Halika z żoną programy, które regularnie wyświetlane były w polskiej telewizji. Według doniesień Halik wyprawiał się na tamten świat co najmniej trzy razy, aż wreszcie w 1998 roku przegrał z ciężką chorobą.

"Zaczarowana zagroda" i "Anaruk, chłopiec z Grenlandii" to dwie najpopularniejsze książki Czesława Centkiewicza. Książki, które znalazły się nawet w kanonie lektur szkolnych, przyprawiając o dreszcze niejednego uczniaka. Cóż, niezależnie od stosunku do opowieści o pingwinach poszukujących wolności, trzeba przyznać, że Centkiewicz pisarzem był sprawnym. Podróżnikiem również. W przeciwieństwie jednak do wielu ówczesnych i współczesnych mu podróżników, Centkiewicz z żoną wybierali znacznie mniej gościnne niż Ameryka Łacińska tereny.

Celem większości wypraw Centkiewiczów były okolice bieguna. Czesław kierował też pierwszą polską wyprawą na Wyspę Niedźwiedzią w zachodniej części Morza Barentsa.

Odbył trzydzieści wielkich wypraw, napisał 32 książki, które sprzedano w ponad 10 milionach egzemplarzy. Do tego miał przynajmniej cztery żony, z czego trzy na Madagaskarze. Arkady Fiedler był raczej charakternym włóczęgą niż typowym podróżnikiem. Ale to w niczym nie umniejsza jego zasług. Po raz pierwszy wyruszył w 1927 roku, w wieku 33 lat. Zwiedził cały świat, przerywając podróże między innymi po to, by wziąć udział w wojnie. Tak wiodło go przeznaczenie.

W jego domu w Puszczykowie pod Poznaniem funkcjonuje dziś Muzeum-Pracownia Literacka Arkadego Fiedlera, gdzie zgromadzone są eksponaty przywiezione przez Fiedlera z całego świata – maski obrzędowe, trofea wojenne, posągi.

Jeden z najwybitniejszych himalaistów XX wieku. Niedościgniony wzór dla wielu, którzy zginęli, by powtórzyć choć część z jego wyczynów. Nie istnieje dzisiaj himalaista, który nie wiedziałby kim był Jerzy Kukuczka. Urodził się w Katowicach w 1948 roku i – zaraz za Reinholdem Messnerem – został drugim człowiekiem, któremu udało się zdobyć Koronę Himalajów i Karakorum, czyli wszystkie czternaście ziemskich ośmiotysięczników.

Wspinaczkę zaczynał od Tatr, zmierzając potem w kierunku Dolomitów, Alp, gór Bułgarii, by potem zawędrować dalej – na Alaskę i do Nowej Zelandii – a potem podjąć największe wyzwanie.

Pierwszy był szczyt Lhotse 4 października 1979 roku. W maju '80 Jerzy Kukuczka przetarł nową drogę na Mount Everest. Potem był Broad Peak, Gaszerbrum, Nanga Parbat, K2 i inne szczyty, aż wreszcie przyszedł ten ostatni, Sziszapangma. Kukuczka stanął na szczycie liczącej 8013 m n.p.m. góry 18 września 1987 roku, zdobywając upragnioną Koronę Himalajów.

Zmarł tak, jak przystało na himalaistę, podczas próby zdobycia Lhotse nową drogą, przez nieprzebytą wcześniej południową ścianę. Zabrakło bardzo niewiele. Na wysokości 8300 metrów, 216 przed szczytem, pod Kukuczką zerwała się lina i najlepszy polski himalaista spadł w 2-kilometrową szczelinę. Jego ciała nigdy nie odnaleziono.

Źródła: 1, 2, 3, 4, 5, 6