O tym, jak Unia Europejska postawiła mi piwo

Najpierw dziewczyny poszły na miasto. Doszedłem do wniosku, że Ania przyjechała na zakupy, co bardzo mi odpowiadało - gdy one były na zakupach, ja mogłem się zająć przestawieniem czujnika zapalającego światła na klatce schodowej. Najmilsza poprosiła, żebym zawiesił jakiś oszczędnościowy, kupiłem taki, co działa na ruch. Konkretnie na ruch Browna. Albo na ruch rosnącej na parapecie pelargonii. Usiłowałem zmniejszyć temu czujnikowi* czułość. Gdy w końcu mi się udało - do zapalenia światła potrzebowałem wbijającego się w budynek tankowca, a w Łodzi nie ma tankowców. Ucieszyłem się więc, gdy dziewczyny wreszcie wróciły obładowane torbami (nie uruchamiając czujnika) i mogliśmy usiąść do stołu.
Przyprowadziły ze sobą Monisię "bo przypadkiem wpadły na siebie w sklepie". W milionowym mieście. Przypadek, akurat.

Otworzyłem wino, porozmawialiśmy o rozstaniu ze szwagrem (nie wspominałem, ale myślą o rozwodzie) i ich córce Jagódce protestującej przeciw rozstaniu rodziców, a jednocześnie wstrzeliwującej się w okres dojrzewania:

- ...bo wkraczaniem tego nie mogę nazwać. Pokazać wam mój telefon?

Najmilsza z Monisią pokiwały głowami, Ania wyjęła komórkę.

- Pierwszy z góry. Numer do schroniska dla zwierząt.
- Po co ci? - zainteresowała się Najmilsza.
- Jak Jagódka nie wraca ze szkoły, dzwonię tam zapytać, czy nie przyszła do nich.
- Ładnie, że lubi zwierzęta, zawsze lubiła - wzruszyłem ramionami.
- Włamuje się z koleżankami z klasy i wypuszczają z klatek psy. Dotąd trzy razy. Dlatego... - Ania smyrnęła palcem ekran... - o tu jest rozmowa z komisariatem.
- Ooooj... - zmartwiliśmy się.
- No, oj. Dalej dyskoteka...
- Chodzą na dyskoteki? Monisia spojrzała na mnie jakbym zapytał czy krowy dają mleko.
- Takie czasy i10 - Ania przewinęła nieco ekran - O! tego szukałam - przysunęła telefon bliżej. Na ekranie świecił się napis TVN.
- Zadzwonił ktoś do mnie parę dni temu. Odbieram, a tam jakaś smutna kobieta podaje moje nazwisko i pyta, czy to ja. Ja mówię, że tak, to ona pyta dalej, czy ja mam córkę Jagodę. Normalnie mówię wam zamarłam. Nogi się pode mną ugięły, usiadłam na podłodze, gorąco mi się zrobiło, myślę tragedia jakaś, tak mam córkę Jagodę, co się stało??? I ona mi odpowiada "Bo córka zgłosiła panią do programu Surowi Rodzice". I ta głupia baba kłóci się ze mną, że ja muszę się zgodzić, żeby mi się po mieszkaniu pałętali i filmowali moją surowość. Surowość - rozumiecie. Moją! Jagoda siedzi teraz z ojcem, w końcu się zainteresował, dostała szlaban na wyjścia. Nie śmiejcie się, nie wiem, czy nie naśle na niego zabójców, no mówię wam, zwariować można.

Gdy tylko skończyliśmy turlać się po dywanie, Ania przedstawiła prawdziwy cel wizyty.

- i10, jest problem - powiedziała, co zabrzmiało prawie jak "Ojczyzna nasza znalazła się nad przepaścią". - Ty się znasz na tych całych komputerach i internetach, pomożesz mi - jak zwykle nie postawiła na końcu zdania znaku zapytania, do czego zacząłem się przyzwyczajać. Najdalej po godzinie obserwowania w jaki sposób traktuje mnie Najmilsza, kobiety przestają zadawać mi pytania. Przestawiają się na polecenia. Nawet rodzona siostra.
- W czym mam ci pomóc?

Kolejne pół godziny popijając wino i przegryzając... zachodniopomorską rzecz, słuchaliśmy Ani wyjaśniającej, że bierze udział w Projekcie. Ale nie byle jakim projekcie, tylko w Projekcie pisanym wielką literą. Jej firma (państwowa) wyrwała grant z Unii Europejskiej. Dwieście pięćdziesiąt tysięcy w walucie, co lepiej żebyśmy jej nie przyjmowali. Znaczy - jako obywatele - przyjmujmy, jako kraj - weźmy przykład ze Szwecji czy innej Brytanii.

Zatem mają grant.

Na co? Na integrację.

Fajnie.


Wszedłem na ich stronę i poczytałem. Jednym z głównych celów projektu było właśnie stworzenie tej witryny internetowej, której adresu nie mogę zdradzić, bo moja siostra musiałaby oddać tysiąc złotych i pewnie wyrzuciliby ją z pracy. Strona ma na celu integrację ludzi wokół wspólnej sprawy, która jest tak durna, że w głowie się nie mieści. Nie mogę napisać dokładnie co to za projekt, więc trochę zmienię. Naprawdę niewiele.

Projekt nazywa się... "Cloud Look Future" i mówi o tym, że chmury widać najlepiej gdy się leży. Nie siedzi albo stoi, tylko właśnie leży. Założenie projektu brzmi: "Zbierzmy dużo ludzi i wytłumaczmy im, że najlepiej na chmury patrzeć leżąc, po czym oni będą dzielić się swoim odkryciem z innymi ludźmi przez internetową stronę. Unia rules!"

A stworzona do tego witryna ma na celu... zintegrowanie ludzi pod tą... ideą.

Uff, i NAPRAWDĘ niewiele zmieniłem!**

Więc za te ćwierć bańki uczestnicy projektu latają sobie do różnych krajów unijnych, odwiedzają się i dyskutują. Robią seminaria, kreślą śmiałe plany, spierają się, zmieniają te plany, znowu się spierają, odchodzą od projektu i ponownie do niego wracają.

- Hiszpanie, którzy są administratorem projektu, koncentrują się tylko na administracyjnych zadaniach, a nie na kreatywności - oczerniła Hiszpanów siostra, a my nie mieliśmy powodu, żeby jej nie wierzyć. - Dlatego końcówka projektu spadła na nas, tylko, że u nas nikt się na tym nie zna. I wyobraźcie sobie, że mnie zapytali, czy zrobię analizę.
- Ty? - z Ani jest taki analityk, jak z osoby w śpiączce.
- No, i przydałaby mi się twoja pomoc, bo dostałam zadanie zrobić statystyki.
- Statystyki? - zdziwiła się Najmilsza.
- Statystyki? - zastanowiła się nad znaczeniem słowa Monisia.
- Statystyki? - pomyślałem, że dorobię echo.
- Wizyt. Dostałam konto google analcośtam i mam przedstawić wykresy, ile wchodziło, z jakich krajów, takie rzeczy. Ty się na tym znasz, ja nie wiem jak ugryźć. Pomożesz?
- A nie chcieli, żebyś zbudowała jakiś zderzacz?
- Zderzacz?
- No, zderzacz hadronów - wszystkie trzy popatrzyły na mnie jakbym przemówił w jidisz - No co chcecie? Byłyby dwa.
- Ty weź się i10 nie wygłupiaj, bo mi za to tysiąc złotych wpadnie. Podzielę się.

Jej kasa, nie moja.

- Daj dane logowania i idź po piwo.

Niecałe trzy godziny zajęło mi zrobienie pięknego zestawienia.

Stronę odwiedzały osoby z ośmiu krajów należących do Unii i z pięciu spoza.

Czterdzieści jeden procent tych osób było z Polski.

Odwiedzający spędzali na stronie przeciętnie niecałą minutę. Mało, bo strona nudna, ileż można oglądać zdjęcia chmur z różnej perspektywy?

Wymieniłem główne źródła trafień - facebook (bo mają fanpage, a jakże) i Google.

Dopisałem parę innych pierdół.

Narysowałem tabelki.

Narysowałam wykresy.

Wygenerowałem pdf.

Dorysowałem szlaczek.

Chwilę zastanawiałem się nad ludzikiem, ale porzuciłem ten pomysł. Wstawiłem flagę Unii.

Całości nadałem długą, bardzo poważną i skomplikowaną nazwę.

Pokazałem Ani, ona podziękowała, wysłała do swojej firmy.

To było parę dni temu, a wczoraj Ania dzwoniła, żeby nam powiedzieć, że Jagódce chyba przechodzi: zaczęła się normalnie odzywać. Co do projektu - wszyscy są wniebowzięci, najbardziej Dyrektor Unii, Jakmutamsen. Czyli piwo mi się należało.

Akurat próbowałem ustawić nowy czujnik świateł, który zawiesiłem w miejsce tego pierwszego, tym razem zmrokowy. Jeśli chodzi o oszczędność pieniędzy - działał, bo włączał żarówkę tylko w dzień, a przecież zimą dzień jest dużo krótszy od nocy.

Więc ustawiałem ten czujnik i zastanawiałem się, jak to jest, że w pośredniaku nie mają funduszy dla bezrobotnych, ale znalazło się ćwierć miliona na to, żeby stronę, która jest dwa miesiące starsza od mojego bloga odwiedziły... sto trzydzieści dwie osoby?

* czujniku? :)
** w dodatku w mojej wersji to ma WIĘCEJ sensu niż w oryginale

Bez ciśnienia zapraszam na blog i fanpage

Niecały rok temu bojownik i10 zaczynał na JM, a dzisiaj jego blog startuje w konkursie Blog Roku 2013 (i wygląda, że ma szanse wygrać). Jeśli zechcecie go poprzeć - wyślijcie sms o treści A00058 na numer 7122. (koszt: złotówka +Vat)* Z jednego numeru można głosować tylko raz. Jeśli natomiast NIE PODOBA Wam się pisanie i10 - też wyślijcie sms o treści A00058 na numer 7122 - główną nagrodą jest wycieczka do Zakopanego, niewykluczone, że i10 z niej nie wróci, bo spadnie w przepaść (nie wysyłajcie więcej niż jeden sms. W kosmos i tak go nie wyślą.) *Ta złotówka trafi do łódzkiego hospicjum dla sierot należącego do Fundacji Gajusz