Jedyny Adolf, którego wszyscy lubią!

---------

Pierwszą większą rolę otrzymał Dymsza w filmie "Miłość przez ogień i krew". Z roli tej wynikało, że aktor miał przemawiać na poligonie do dwustu żołnierzy i musiał im powiedzieć coś zabawnego. Próbował kilka razy, ale bez żadnego efektu; żołnierzy nic nie bawiło. Wreszcie korzystając z tego, że film był niemy, Dymsza zaczął im mówić bardzo nieprzyzwoite słowa, wreszcie puścił tzw. wiązankę – poskutkowało natychmiast. Żołnierze wybuchli śmiechem, scenę uwieczniono. Kiedy film został ukończony, nadszedł wreszcie dzień premiery. Traf chciał, że przyszła na nią grupa uczniów ze szkoły głuchoniemych. Widzowie na sali byli zaskoczeni ich reakcją. Dymsza po latach tak to wspominał:
- I oto nagle wszyscy głuchoniemi zaczęli ryczeć ze śmiechu. Okazało się, że z ruchu ust odczytali moje "przemówienie". Ich wychowawca po projekcji filmu z wielkim oburzeniem powiedział – „Nie do wiary, w ustach pana Dymszy takie słowa!”

---------

Adolf Dymsza kiedyś w rozmowie o teatrze i jego zakulisowych wydarzeniach wyraził się o jednej z wziętych wówczas aktorek, że jest kaleką. Ktoś zaprotestował:
- Jak to? Przecież to bardzo zgrabna, dobrze zbudowana dziewczyna.
Dymsza pokiwał głową z politowaniem:
- Przecież ona ma tylko dupę i plecy!

---------

Bronisław Brok, reżyser i autor wielu popularnych piosenek, zaprosił na gościnne występy do Lublina Adolfa Dymszę. Obecność Dodeka sprawiła, że powodzenie rewii przeszło wszelkie oczekiwania. Publiczność waliła drzwiami i oknami. Kiedy Dymsza opuszczał już gościnne miasto, na fotografii, którą na pamiątkę podarował Brokowi, napisał: "Kochanemu pracodawcy - kochany chlebodawca".

---------

Kiedyś na próbie Dodek obserwował kolegę, który nie dawał sobie rady z rolą. Reżyser bezradnie rozkładał ręce. Wówczas Dymsza zabawił go taką opowiastką:
- Przed wojną na Chmielnej pewien kupiec otwierał sklep kolonialny. Kiedy malarz wykonywał napis "pomarańcze - cytryny - banany - gżyby", ostatnie słowo napisał przez "ż". Kupiec zwrócił malarzowi na to uwagę, na co ten odparł – „Jak wyschnie to będzie dobrze”.

---------

Adolf Dymsza wszedł kiedyś do sklepu spożywczego w Warszawie.
- Dzień dobry - powiedział uchylając kapelusza.
- Dzień dobry - odpowiedziały ekspedientki poznając ulubionego aktora.
- Kochanie, czy jest kiełbasa?
- Nie ma!
- A czy jest masło?
- Nie ma!
- To może są jajka?
- Niestety, też nie ma.
- A czy jest kierownik sklepu?
- Jest! - wykrzyknęły ekspedientki, szczęśliwe, że mogą czymś zadowolić Dymszę.
- W takim razie po co? - odpowiedział Dodek i wyszedł ze sklepu.

---------

Prezydent Bierut zaprosił kiedyś Adolfa Dymszę na pokoje Belwederu. Oprowadzając go po swoim przybytku, roztoczył przed komikiem bajeczne wizje przyszłości:
- Kiedy już zbudujemy socjalizm, każdy będzie miał stumetrowe mieszkanie, samochód i domek letniskowy. Każdy człowiek (pracy - rzecz jasna!) będzie mógł kupić w PSS-ie owoce południowe, kawę i francuskie wina. W sklepach nie będzie kolejek, za to na półkach wiele gatunków wędlin.
I tu Dymsza nie wytrzymał i przerywał prezydentowi:
- Przepraszam, ale kto ma opowiadać dowcipy, pan, towarzyszu prezydencie, czy może raczej ja?

---------

Opowiadał kiedyś Dymsza swojemu przyjacielowi:
- Idę przez miasto, patrzę, a tu babcia stoi i płacze. Pytam: co się stało? A ona: za 15 minut z dworca centralnego odchodzi mi pociąg - nie zdążę.
- I co?
- Poszczułem - zdążyła!

---------

Dymsza przyjechał kiedyś na występy do Ciechocinka. Na przedstawieniu w pierwszym rzędzie zajął miejsce zaprzysięgły wielbiciel Dymszy, niejaki pan Manugiewicz. Jegomość już niemłody, łysy i metr pięć w kapeluszu. Przedstawienie trwa, Dymsza nie jest w stanie zakończyć żadnego z dowcipów, bo Manugiewicz ciągle wstaje, bije brawo i woła:
- Wspaniale! Mistrzu, wspaniale!
Wreszcie Dymsza nieco już zmęczony tym nadmiarem uczuć zwraca się do publicznosci:
- Państwo wybaczą, syn mnie dawno już nie widział!...

---------

Kiedyś Dymsza w doborowym towarzystwie udał się do eleganckiej krakowskiej restauracji Wierzynek w Rynku Głównym. Do wyśmienitego, bogatego i wytwornego zestawu obiadowego dołączył prośbę o pół litra wódki wyborowej. Życzenie jego przyjęto. Kelner pojawił się z oszronioną butelką i podał ją aktorowi. Adolf Dymsza z wrodzonym wdziękiem zaczął studiować wszystkie napisy figurujące na nalepce trunku. Po tej wnikliwej lekturze oddał butelkę kelnerowi z zawiedzioną miną, twierdząc, że ten rocznik zupełnie mu nie odpowiada.
- Jak to? - nieomal krzyknął kelner, całkowicie zbity z tropu.
- Nie pamięta pan - odrzekł Dymsza z miną poważną i zarazem karcącą - tego roku było mało słońca w kartofliskach!!!

---------

Dodek Dymsza mówił kiedyś o dwóch braciach Damięckich, Dudku i Maćku.
- Jak ten czas leci - kiwał głową - nie tak dawno były to takie dwa szczeniaki - tu uniósł rękę na wysokość pasa. - A teraz - dodał - takie dwa byki! Pokazując wielkość tych "byków", rękę trzymał na tej samej wysokości.

---------


Jeżeli czujesz niedosyt, to prawdziwą skarbnicę ciekawostek, anegdot, zdjęć na temat "starego kina" znajdziesz na:
Stronie miłośników przedwojennych komedii polskich