Numery, które może wyciąć nam nasz własny mózg

 Pamiętacie scenę z filmu "Bruce Wszechmogący", w której Jim Carrey z pomocą boskich sił zmusił drugiego bohatera Steve'a do wygadywania bzdur w audycji na żywo?

https://www.youtube.com/watch?v=4k4vjDOtdEY

Na filmie wygląda to bardzo zabawnie, ale podobne sytuacje mają miejsce w prawdziwym życiu. Naukowo nazywa się to afazją Wernickiego i wcale nie jest śmieszne. Pacjenci cierpiący na tę chorobę wydają z siebie dźwięki, które okazują się bezsensowną paplaniną. Bywa, że jedno zdanie jest całkowicie adekwatne, a drugie to dobór zupełnie losowych słów:

https://www.youtube.com/watch?v=dKTdMV6cOZw

Kobieta na nagraniu próbuje udzielać odpowiedzi na pytania i wykonywać proste zadania. Czasem wychodzi całkiem poprawnie, a czasem powtarza w kółko te same sylaby albo mamle coś niezrozumiałego. Jeśli wyłączycie dźwięk, może się wam wydać, że pacjentka mówi normalnie. Jej język ciała, wyraz twarzy i intonacja wyglądają jak u zajętego rozmową zdrowego człowieka.
To, jak mówi wcale jej nie peszy ani nie irytuje. Usta chorych na afazję żyją jakby własnym życiem, człowiek nie wie co za chwilę wypowie.

Przyczyną afazji może być poważny uraz głowy, udar mózgu, nowotwór i inne choroby naruszające strefę słuchu kory mózgowej. Co ciekawe, afazja Wernickiego nie ma żadnego wpływu na śpiew chorego. Za to odpowiada już półkula mózgowa.

#2. Urządzić nam pokaz slajdów 

Wyobraźcie sobie, że stoicie na skrzyżowaniu ruchliwej ulicy i oczekujecie na zielone światło. Jednak zamiast ciągu pędzących samochodów, widzicie tylko jedno stojące nieruchomo auto. Próbujecie mrugać oczami, ale to nie pomaga, ulica dalej wygląda jak zamrożona.

Mamy wtedy do czynienia z akinetopsją, lub inaczej - ślepotą ruchu. Człowiek cierpiący na akinetopsję nie jest w stanie odbierać ruchu. Jej przyczyną są uszkodzenia w zwojach mózgu, które mogą być spowodowane różnymi urazami lub antydepresantami.

Stojący bez ruchu obiekt pacjent widzi normalnie. Problem zaczyna się, kiedy obiekt się porusza, wtedy chory widzi ciąg oddzielnych kadrów. Jeśli obiekt porusza się bardzo szybko, to chory może go w ogóle nie widzieć. Będąc w tłumie musi przewidywać ruchy innych ludzi, aby się z nimi nie zderzyć, nawet nalanie wody do szklanki jest dla niego zadaniem nie do wykonania.

#3. Ignorować każdą informację znajdującą się z lewej strony

Oto co narysowała kobieta cierpiąca na zespół nieuwagi stronnej, kiedy poproszono ją o skopiowanie obrazka:
Chorzy na ten zespół po prostu nie widzą tego, co znajduje się z lewej strony. Potrafią oni nie tylko ignorować obraz, ale i lewą stronę własnego ciała - myją, czeszą i ubierają tylko prawą.

Obie półkule naszego mózgu zajmują się obróbką otrzymywanej informacji z przeciwnej strony ciała, czyli jeśli ktoś nadepnie nam na lewą stopę, to prawa półkula podpowie nam by wyrazić nasze niezadowolenie za pomocą jednego lub kilku ciekawych słów. 

Jeśli prawa półkula ulegnie uszkodzeniu na wskutek urazu, udaru lub choroby nowotworowej, to człowiek może stracić możliwość odbierania tego, co jest po lewej stronie. Oczy zachowują pełną sprawność, jedynie mózg nie może sobie poradzić z obróbką otrzymanej informacji.

#4. Niezdolność do odbierania całego obrazu

Symultagnozja to stan, w którym człowiek może dostrzegać tylko jedną rzecz za jednym razem. Jeśli np. patrzy na was, to widzi tylko jedno oko, potem jego uwagę mogą przykuć usta, ale wtedy oko znika. Nie widzi tym samym całej twarzy albo ciała.

I w tym przypadku z oczami jest wszystko w porządku, winne jest "oprogramowanie" mózgu. Chory wprowadzony do nowego, nieznanego mu pomieszczenia musi oglądać każdy przedmiot osobno, aby domyślić się w jakim miejscu się znalazł. Jak i poprzednie choroby, symultagnozję może wywołać uraz, udar lub nowotwór.

#5. Wydarzenia w pamięci zlepiają się w jedną wielką bryłę

Chorzy cierpiący na agnozję nie są w stanie określić kolejności wydarzeń, nawet tak długich jak pory roku. Pamiętają, np. że jedli jajecznicę, ale nie wiedzą kiedy. Pewna pacjentka zapomniała co to jest dzień. Wstawała, ubierała się i załatwiała różne sprawy, ale nie mogła określić kiedy dzień się kończy, kiedy należy iść spać. Swoje życie przeżywała jako jeden niepodzielny moment. 

Wniosek jest prosty: nie narzekaj na swój mózg, jest całkiem sprawny