Biblijne "fakty", które wszyscy powtarzamy

#1. Trzej królowie przyszli złożyć hołd Jezusowi

W kulturze chrześcijańskiej zwykło się przedstawiać trzech brodatych mędrców, bijących pokłony małemu Jezusowi. Okazuje się, że nigdzie w Piśmie Świętym nie ma opisu sugerującego, że mędrców (a nie królów) było faktycznie trzech. Ich liczbę zwykło się wiązać z ilością darów, które przynieśli. Mogło więc być ich nawet czterdziestu (chociaż wówczas pozostawiona przez nich garstka złota, mirra i kadzidło świadczyłaby o tym, że „królowie” byli wyjątkowo skąpi).

Również ich imiona nie zostały w Biblii wspomniane. Te pojawiły się w chrześcijańskiej literaturze dobre pół wieku po śmierci Chrystusa.

#2. Anioł to skrzydlaty mężczyzna o delikatnej twarzy

Pewnie by tak było, gdyby autorką „Pisma Świętego” była kobieta odpowiedzialna za popełnienie słynnej w gimnazjalnych kręgach książki o nastoletnich wampirach. W rzeczywistości w Biblii przewija się 9 anielskich typów np.

Serafini – jest ich tylko czterech i z racji tego, że są oni najbliżej Boga, mało kto może na nich patrzeć. Często określani są jako „ogniste węże”. Mają po cztery twarze i po sześć skrzydeł. Dopiero kiedy zstępują na ziemię upodabniają się do ludzi.

Trony – w Biblii anioły te przedstawiane są jako koła z wieloma oczami. (według wielu w rzeczywistości nie były to żadne niebiańskie istoty tylko latające spodki...)

#3. Siedem grzechów głównych

Lista siedmiu grzechów, których człowiek powinien w szczególności wystrzegać się również nie miała swojej „premiery” w Piśmie Świętym. Ta niesławna siódemka pojawiła się gdzieś w mrokach średniowiecza i została spopularyzowana przez papieża Grzegorza I.

#4. Szatan to czerwonoskóry, rogaty posiadacz ostrych wideł

Właściwie to od czasu swej wężowej obecności w rajskim ogrodzie, wygląd Szatana nigdy nie został opisany. Większość jego wizerunku ma swoje korzenie w średniowieczu i jest personifikacją tego, czego wówczas ludzie panicznie się bali lub czym Kościół kazał im gardzić. Pewne teorie wskazują na to, że duża część szatańskiego imidżu wywodzi się od Fauna – psotnego, związanego z naturą bożka płodności.

#5. Jabłko – owoc z zakazanego drzewa

Owszem, Bóg zabronił Adamowi i Ewie zrywania owoców z rosnącego w Edenie Drzewa poznania Dobra i Zła, jednak nikt nie powiedział, że była to jabłoń. Tak więc, równie dobrze mógł być to bananowiec. Średniowieczni artyści tworzący swoje, oparte o Pismo Święte, dzieła musieli jakoś owo drzewo sobie zwizualizować. Czemu padło akurat na jabłoń, a nie na palmę kokosową na przykład? Prawdopodobnie chodzi tu o pewną grę słów. Otóż łacińska nazwa jabłka to „malus”, podczas gdy zło to po łacinie „malum”.

#6. Jonasz został połknięty przez wieloryba

Kiedy Jonasz postanowił wymigać się z powierzonego mu przez Boga zadania, ten nieco się zdenerwował i przywołał wyjątkowo silną burzę wprost nad statek, w którym ukrył się bezczelny dezerter. Jonasz ratując się przed gniewem Pana kazał wrzucić się do wody.
Zgodnie z tym co zwykło się mówić, nieszczęśnik wkrótce trafił do żołądka przepływającego nieopodal wieloryba.

Jednak Biblia nic nie mówi o jakikolwiek wodnym ssaku, a raczej o „dużej rybie”. Mógł więc być to przesadnie przerośnięty dorsz, na przykład.

#7. Maria Magdalena była prostytutką

Kobieta ta to jedna z trzech uczennic Jezusa. Według wszystkich ewangelii Maria Magdalena to pierwsza osoba, która pojawiła się przy pustym grobie Chrystusa. Później spotkała swego zmartwychwstałego mentora i ...pomyliła go z ogrodnikiem.

Skąd wziął się pogląd, że kobieta ta była prostytutką? Wynika to z nauk pierwszych ojców Kościoła, którzy dążyli do zminimalizowania roli kobiety nie tylko w obrządkach religijnych. Zaczęto się więc doszukiwać biblijnych fragmentów sugerujących, że Maria Magdalena wątpiła w zbawicielską rolę Jezusa. W ten sposób przez stulecia rozwijała się upadlająca „kariera” tej osoby – nazywana była prostytutką, jawnogrzesznicą i kobietą upadłą.
Dopiero w 1969 roku papież Paweł VI odświeżył nieco jej wizerunek i wyczyścił ciążącą na niej reputację poprzez wykreślenie z liturgii fragmentów szargających dobre imię Marii Magdaleny.

#8. „Ucho igielne” to wąska brama w Jeruzalem

"Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego” - rzecze Pismo Święte. Jako że oczywistym problemem by było przeciśnięcie tego zwierza przez dziurę w igle, powstała teoria mówiąca o wąskiej bramie w Jerozolimie. Cały problem polega na tym, że informacja o takiej bramie pojawiła się gdzieś w okolicach XV wieku i nie ma absolutnie żadnych dowodów o faktycznym istnieniu tego ciasnego przejścia w murach miasta. A więc „igielne ucho”, pomimo różnych teorii, w dalszym pozostaje „igielnym uchem”.

Źródła: 1, 2, 3