Mój sen...

Może płatki róży w sosie własnym. Spróbujmy. Kelnerka z niebywałą gracją ruchów serwuje mi ową wyszukaną potrawę. Smakuje wybornie. Ten zapach, ta niebywała różowość płatków, ten aromatyczny sos. Mam chęć zlizać go nawet z patelni. Lecz trzeba zachować siły języka i jego kubków smakowych. Co teraz, może mały deser? A jakże. Proszę bardzo. Dwa pucharki z rekiniej skóry wypełnione bitą śmietany, na górze wisienki. Delikatnie chwytam zębami wisienkę, próbuję ją wyssać z bitej śmietany, przywarła jednak mocno. Może spróbuję językiem podwadzić. Nie daje rady. Może ścisnę pucharki i same wyskoczą. No, nic nie pomaga. Poliżę trochę bitej śmietany. Perfekcyjnie zbudowany pucharek idealnie oddaje smak posiłki. Jednak nurtuję mnie te wisienki, jeszcze powysysam z nich nieco. Ufff... cudnie. Co jeszcze w menu? Kajzerka z nadzieniem kakaowym. Brzmi solidnie. Oczywiście, że posmakuję. Podziwiam śliczną kelnerkę za jej grację ruchów. Pierwsza klasa. Potrafi znakomicie obsłużyć klienta. Do kajzerki zamawiam małą, czarną, na stojąco. Kurcze, siódme niebo.
Czuję, że już nie mogę więcej. Postanawiam opuścić restaurację. Na dziś wystarczy. Wychodząc rzucam okiem na specjalność owego rozkosznego, ezoterycznego przybytku jadła i napitku. „WĄŻ w GALARECIE”. To musi być coś... Ostatnimi siłami kuszę się na ów specjał......


Zadzwonił budzik. Cholera, że też właśnie teraz. Jakoś mi dziwnie błogo. Budzę się, zaglądam pod kołdrę. Dziwne.


Trzymam węża w ręku a galaretę mam na brzuchu...

Robal, Mszczonów (2002)

(wszelkie podteksty i podobieństwa o charakterze erotycznym są jedynie wymysłem czytelnika).