Mężczyzna naprawdę ciężko chory

Zanim Najwspanialsza-Z-Żon została oficjalnie poinformowana o dziwnym zachowaniu dłoni, sama zorientowała się, że coś jest nie tak jak być powinno. Nie wiem jak to się wydało... Może widziała, jak nie mogłem otworzyć słoika z kawą? Może widziała, jak podkurczam dłonie? A może zamiast złapać ją za cycka - nie trafiłem i złapałem za twarz? Dziś to nie jest ważne. Wylądowałem w końcu u lekarza.

Po kilkunastu minutach oczekiwania w poczekalni, wpakowałem się do gabinetu. Przywitał mnie sympatyczny jegomość postury bardziej niedźwiedziej niż kostuszej, zerknął na me wątłe ciało siedzące na krzesełku pacjentom przypisanym i słuchał uważnie łzawiej historii moich rąk. Po zakończonej opowieści stanął za moimi plecami, kazał się rozluźnić, złapał za kark i coś nacisnął. Fakt, że się nie zesrałem w tym momencie z bólu uznaję za jedno z moich ważniejszych życiowych osiągnięć. Na pytanie:

- Boli?

Byłem w stanie odpowiedzieć jeno:

- Akhhhhhhh... brlghhhhh... ghhhhhhhhrlrlrlbrlghhhhhh....

W tym momencie zmienił chwyt zwiększając tak nacisk na mój organizm, że aż mi gałki oczne wyszły z orbit. Momentalnie zniknęła moja wada wzroku.

Padło kolejne pytanie:

- Boli tak samo z obu stron?

Ja pier*olę! - pomyślałem - boli dookoła i nawet w środku, co mam powiedzieć?!

Jednak mając już pewną praktykę w odpowiadaniu ortopedzie stwierdziłem:

- Eerrrrrrrghhhhhhkhkhkhhh brrruuuolkhhhhhhhhh khhhwno...

Widocznie zadowolony z odpowiedzi, lekarz przełożył niedźwiedzie łapska z karku na mój łeb. Rzekł te słowa:

- Proszę się rozluźnić.

Coś czułem, że będzie ciężko... Gdy tylko lekarz wyczuł nieco luzu, przekręcił mi łeb w taką stronę, że nawet sowa z hipermobilnością byłaby zawstydzona. Dojechał do ostatniej stacji naciągając wszystko na 110 % normy i gdy już myślałem, że bardziej się nie da, docisnął mocniej. Dało się. Usłyszałem suchy trzask. Zesrałem się - pierwsza myśl. Zanim wciągnąłem powietrze nosem, by nieco zbadać sytuację, miałem już wykręcony łeb w drugą stronę i usłyszałem kolejny trzask. "Zabił mnie, je*any" - pierwsza myśl. "Nie dość, że zabił, to jeszcze walnąłem pod siebie kretem, co za wstyd, obesrane zwłoki"...

Nie, to nie był koniec, zanim się zorientowałem zostałem postawiony na nogi, lekarz stanął za mną, wykręcił mi łapy do góry, objął... kolejna chaotyczna myśl: "O ja pier*olę, najpierw mnie zabił, a teraz będzie wykręcać mi suty!", Wdech, wydech, kolejna seria suchych strzałów gdzieś wewnątrz organizmu, moje ręce nagle znajdują się na mojej klatce piersiowej, ortopeda znów mnie obejmuje stojąc BARDZO blisko za mną, ja mam już tylko nadzieję, że to, co kłuje mnie w pośladek, to klucze w jego kieszeni, wdech, wydech, kolejna seria strzałów, trafiam na kozetkę dupskiem do góry, znów mam się rozluźnić, czuję jego dłonie zjeżdżające po moich plecach w dół, no nie no, być nie może, teraz na 100 % wsadzi mi palec w dupę. Zostanę przecwelony przez ortopederastę!

Wdech, wydech, kolejne strzały gdzieś w ciele...

 

Zbieram się z kozetki, staję na nogach. Kret jednak nie opuścił kakaowej otchłani, lekarskie palce nie weszły tam, gdzie nie powinny, w kieszeni miał pieczątkę. Stoję. Jestem cały. Rozluźniony. Ponastawiany. Jeszcze tylko kilka recept, wytyczne, skierowanie.

 

Będę żyć.