Danse macabre - mumie w ośmiu odsłonach

Mumia liczy sobie pięćset lat i pochodzi z czasów największej świetności kultury Inków. Surowy, wysokogórski klimat spisał się na medal – doskonale zakonserwowana Juanita stała się naukową sensacją końca XX wieku.


Organy wewnętrzne mumii również zachowały się w bardzo dobrym stanie, co pozwoliło naukowcom przeprowadzić szereg badań na płucach, wątrobie i tkance mięśniowej.

#2. Andyjska dziewica

Inną inkaską mumią jest znaleziona w 1999 roku piętnastoletnia dziewczynka, która najprawdopodobniej poświęcona została podczas rytualnych ceremonii i modlitw o urodzaj kukurydzianych plonów.


Dziewczynka pozostawiona była w górach, na wysokości ponad sześciu tysięcy metrów, w towarzystwie dwójki znacznie młodszych od siebie dzieci. Ofiary w momencie swojej śmierci były prawdopodobnie nieprzytomne – zanim pozostawiono je na pastwę bogów, upojone zostały dużą ilością alkoholu ze sfermentowanej kukurydzy.

#3. Mumie z Qilakitsoq

Kolejnym dobrym przykładem mumii, które zostały zakonserwowane przez ekstremalnie niskie temperatury i surowy klimat, są ciała odkryte w 1972 roku na terenie Grenlandii. Podobnie jak Juanita, tak i te mumie mają około pięciuset lat.


Zmarli chowani byli w dwóch zbiorowych grobach. Co ciekawe – pochówek odbywał się w sposób warstwowy, a kolejne piętra oddzielane były od siebie warstwą zwierzęcych skór i kamieni. Niektóre ze zmumifikowanych kobiet mają twarze ozdobione tatuażami.

#4. Rosalia Lombardo

To prawdopodobnie najlepiej zakonserwowane zwłoki znane nauce. Rosaria Lombardo to sycylijska dziewczynka, która w momencie swojej śmierci miała dwa lata.


Osobą odpowiedzialną za tak doskonały stan ciała zmarłego dziecka jest taksydermista Alfredo Salafia - mistrz w swoim fachu, który opracował idealną chemiczną mieszankę, pozwalającą na doskonałe zakonserwowanie ciała (osoby odpowiedzialne za mumifikację wujka Lenina pękłyby z zazdrości).

#5. Człowiek z Tollund

Zmumifikowanego mężczyznę z epoki żelaza (IV w. p.n.e.) znaleziono na Półwyspie Jutlandzkim. Prawdopodobnie była to ofiara złożona bogom lub przestępca, który zginął na szubienicy.
Człowiek z Tollund pochowany został na torfowisku. Jego ciało było nagie, a jedynym okryciem była skórzana czapka.


Mimo iż jego ciało to szkielet pokryty sczerniałą skórą, to ogromne wrażenie robi wspaniale zachowana twarz (widać dokładne jej rysy) oraz stopy nieboszczyka.

#6. Mumie z Taklimakan

Mumie z pustyni Taklimakan to do dziś zagadka dla wielu badaczy. Odkryte na terenie południowo-zachodnich Chin wysuszone ciała nie tylko świetnie się trzymają jak na zwłoki, które mają przeszło 4000 lat ale i, co najdziwniejsze, w niczym nie przypominają mieszkańców współczesnej Azji. Bliżej im natomiast do rasy kaukaskiej. Być może byli to przedstawiciele grupy koczowników, która przywędrowała na te tereny z Europy.

#7. Meksykańskie mumie z Guanjuato

Mumie z Meksyku nie należą do najstarszych, jednak ich historia jest nieco przerażająca. W 1833 w mieście Guanjuato miała miejsce epidemia cholery. Aby zapobiec jej rozprzestrzenianiu się, zmarli chowani byli błyskawicznie po stwierdzeniu zgonu. Albo i przed stwierdzeniem zgonu... Wszystko wskazuje na to, że wielu spośród pochowanych dokonało swego żywotu w trumnach, kilka stóp pod ziemią. Świadczą o tym przerażające grymasy malujące się na ich zmumifikowanych twarzach.

#8. Sokushinbutsu, czyli mumifikacja za życia

Sokushinbutsu to japoński, buddyjski mnich praktykujący automumifikację. Pierwszy taki przypadek miał najprawdopodobniej miejsce w 1363 roku. Od tego czasu udanego aktu samozabalsamowania dokonało jedynie kilkunastu innych ascetycznych buddystów. Nic w tym dziwnego – procedura mumifikacji za życia nie należy do przyjemnych doświadczeń.

Proces przebiega w trzech etapach. Przez pierwszych tysiąc dni mnich odżywia się jedynie nasionami oraz orzechami. Jednocześnie poddawany jest rygorystycznym ćwiczeniom fizycznym. Wszystko to ma na celu pozbycie się z organizmu tłuszczu, który błyskawicznie rozkłada się po śmierci.
Przez kolejnych tysiąc dni jedynym posiłkiem ascety jest kora oraz korzenie sosny. W tym okresie ciało mnicha jest już z reguły odwodnione i praktycznie pozbawione tłuszczu.


Ostatnim etapem procedury jest wypicie silnie toksycznej herbaty zrobionej z soków drzewa Urushi. Zatruciu towarzyszyły wymioty oraz ostateczne odwodnienie organizmu. Półprzytomnego mnicha sadzano w pozycji kwiatu lotosu i zamykano w kamiennym schronie, umieszczonym trzy metry pod ziemią. Tam asceta, oddany mantrowym modlitwom, czekał na śmierć. Co jakiś czas zobowiązany był do dawania znaku życia za pomocą specjalnego dzwonka. Po tym jak od ostatniego dzwonienia minął już jakiś czas, otwierano kryptę i ekshumowano zwłoki.
Jeśli ciało nie rozkładało się, męczennik uznawany był za wcielenie Buddy i mumię wystawiano na widok publiczny. W innym przypadku gnijące zwłoki zamykano w drewnianej trumnie i zakopywano bez zbędnych ceremonii.

Aktu automumifikacji dokonał rosyjski zakonnik Hambo Lama Itigelov. W 1927 roku oznajmił, że jego czas już nadszedł i rozpoczął medytację, której finałem była śmierć. Od tego czasu mnich niewiele się zmienił. Nadal siedzi w pozycji kwiatu lotosu, a jego ciało nie wygląda na szczególnie nadgryzione przez ząb czasu.


W 2004 roku Hambo Lama poddany został badaniom. Okazuje się, że mnichowi można w dalszym ciągu pobrać krew, a stan jego ciała wskazuje na to, że umarł on zaledwie 36 godzin wcześniej...

Źródła: 1, 2, 3, 4, 5