10 ciekawostek królewskich

W rezultacie, papież Celestyn III odmówił udzielenia królowi rozwodu. Nie zraziło to jednak Filipa, który zignorował decyzję papieża i rozpoczął przygotowania do ślubu z Agnieszką z Meran.
Kolejny papież, Innocenty III, nakazał monarsze powrót do swej żony i ku podkreśleniu wagi swego postanowienia wydał w dniu 12 grudnia 1199 roku nietypowy edykt. Wszystkie kościoły zostały zamknięte, a papież orzekł, że skoro król nie sypia ze swoją małżonką, to jego poddani też nie mogą sypiać ze swoimi ślubnymi. W rezultacie, wszystkie dzieci, które przyszły na świat w tym czasie zostały uznane za nieślubne. Zakaz ten obowiązywał do 7 sierpnia 1200 roku – przez co przez 9 miesięcy we Francji przyszły na świat same bękarty. Ostatecznie król Filip August wrócił do swej żony, Ingeborg, ale dopiero w 1213 roku.

#2. Ogórkowy Król z Birmy

W 931 roku, król Birmy, Theinhko, zjadł ogórka jednemu ze swoich poddanych wieśniaków, bez pytania owego o zgodę. Wkurzony farmer zamordował Theinhko i objął tron jako król Nyanng-U Sawrahan. Królowa powitała go jak swego męża, nie chcąc wywoływać skandalu. Nyanng-U zasłynął jako „Ogórkowy Król”. Panował w Birmie przez 33 lata.

#3. Zmarła kobieta zostaje królową

Ines de Castro była kochanką Doma Pedro, dziedzica tronu Portugalii. Niestety, aktualny władca, król Alfonso, miał obsesję, iż zakochana para knuje przeciwko niemu i zlecił zabójstwo Ines w 1355 roku. W 1357 roku Pedro został koronowany na króla, jego miłość jeszcze nie zdążyła wygasnąć. Odszukał zabójców ukochanej i zemścił się, każąc im cierpieć straszliwe tortury. Ale tego było mu za mało. Pedro postanowił, że Ines powinna zasiąść wraz z nim na tronie. W tym celu kazał ekshumować jej zwłoki, ubrać w odpowiedni dla królowej strój i przeprowadził „normalną” ceremonię koronacji. Ciało Ines zostało pokazane publicznie i ukoronowane, a poddani przysięgali jej wierność. Najlepiej mieli szlachcice, którzy musieli klęknąć i dostąpili zaszczytu ucałowania dłoni dwuletnich zwłok.

#4. Upiorna śmierć Marii, Królowej Szkotów

8 lutego 1587 roku, Maria, królowa Szkotów była prowadzona na egzekucję. Kat, najprawdopodobniej pijany, nie dał rady ściąć jej głowy za pierwszym uderzeniem. Zamiast tego trafił w tył głowy. Służący byłej królowej twierdzili później, że wyszeptała wtedy: „Słodki Jezu”. Drugie uderzenie było o wiele skuteczniejsze i kat uniósł odrąbaną głowę do góry. Jakież było zdziwienie, gdy głowa ta wypadła mu z rąk, w których została sama peruka. Okazało się, że królowa miała w rzeczywistości krótkie, szare włosy zakryte grubą peruką. Jej usta poruszały się przez następne kilkanaście minut, najprawdopodobniej z powodu uszkodzenia jakiegoś nerwu podczas pierwszej, nieudanej próby egzekucji.

Jakby tego było mało, pies Marii, schował się pod jej spódnicą. Kiedy go wyciągnięto, uparł się, by leżeć między ramionami, a odciętą głową swej pani. W końcu służącym udało się zabrać psa, ale ten zdołał już wychłeptać prawie całą krew. Nawet dla ludzi żyjących w tamtych czasach, przyzwyczajonych do widoku egzekucji, śmierć Marii, królowej Szkotów była wyjątkowo przerażającym przeżyciem.

#5. Dziwne "Prawo Boskie"

Na ogół królewskie “boskie prawa” pozwalają władcy na gwałcenie dziewic czy też zabieranie biednym jedzenia i pieniędzy. Jednakże w 1627 roku, Karol I nieco zmodyfikował swoje uprawnienia. Nakazał on swoim poddanym, by jednego dnia w zimie i jednego w lecie wszyscy przekazali swój mocz oficjalnym „zbieraczom”. Te „dotacje” miały zwiększyć krajową produkcję saletry potasowej, niezbędnej do wyrobu prochu strzelniczego. Karol zastrzegł sobie również prawo do dysponowania całą ziemią użyźnioną zwierzęcymi odchodami. Tak zwani „Ludzie Saletry” mieli prawo do przekopywania klepisk w stajniach, rzeźniach i innych tego typu pomieszczeniach, bez zgody ich właścicieli.

#6. Obsesja Ludwika XIV na punkcie lewatywy

Wyobraźcie sobie konwersację z kimś, kto właśnie poddaje się lewatywie. Już? A teraz wyobraźcie sobie, że tym kimś jest Król Francji i przez cały czas trwania zabiegu trzyma przy sobie swój dwór. Król Ludwik XIV znany był z tego, że poddawał się regularnie temu zabiegowi. Lewatywa była w tamtych czasach dość popularnym zabiegiem medycznym, ale tylko baaardzo nieliczni wydawali się lubić tę czynność. Król Słońce twierdził, że miał w życiu robionych ponad 2000 lewatyw, wiele z nich publicznie.

#7. Król Długów

Król Teodor z Korsyki nie miał w sobie wiele z króla. Po pierwsze nie urodził się szlachcicem, był jedynie żołnierzem, który chciał zostać królem, w zamian za pomoc Korsykanom w rewolcie. Kiedy przewrót się nie udał, rząd w Genui wyznaczył cenę za jego głowę, a Teodor tracił na popularności wśród swoich ludzi. Postanowił więc, że będzie lepiej jeśli opuści kraj. Niestety, jak raz opuścił kraj, nie dane już mu było do niego wrócić. Ostatecznie skończył w więzieniu dla dłużników w Amsterdamie, a później w Londynie. Z celi w Holandii wypuszczono go dość szybko, jednakże, aby zostać uwolnionym z angielskiego więzienia, musiał oddać Korsykę swoim wierzycielom. W 1784 roku powstała opera „Król Teodor z Korsyki” opowiadająca o dziejach króla.

#8. Obłęd nie pomoże w budowie Królestwa

Nowa Francja było to terytorium w Ameryce Południowej zwane także Królestwem Araukanii i Patagonii. Jego pierwszym i zarazem jedynym królem, wybranym w 1860 roku, był Orelie-Antoine de Tounens, francuski prawnik. Popierał on miejscową ludność w walce przeciwko Chile i Argentynie, chcącymi zawładnąć terenami Królestwa.


Ludność, zwana Mapuche, święcie wierzyła, że Tounens pomoże ich sprawie, gdyż był on wykształconym europejskim negocjatorem. Pomógł tubylcom uchwalić konstytucję i wybić monety, ale władze Chile lekceważyły go. Tounens starał się także nakłonić francuski rząd do pomocy, ale ci, po krótkim wywiadzie, uznali go za wariata.
Tounens został aresztowany przez rząd chilijski w dwa lata po koronacji. Francuzom udało się wydostać go z więzienia, przekonując Chilijczyków, iż jest on niespełna rozumu. Po zwolnieniu z więzienia został deportowany do Francji, a resztę życia spędził na… próbie odzyskania królestwa. W 1869 roku udało mu się nawet dotrzeć do swego dawnego Królestwa, ale musiał wrócić do Francji, by zgromadzić więcej funduszy. Tounens w późniejszych latach jeszcze dwa razy próbował się tam przedostać, ale za każdym razem Chilijczycy łapali go i odsyłali do Francji. Ostatecznie zmarł w nędzy we Francji w 1878 roku. Jego krewni od czasu do czasu wysuwali nieśmiałe pretensje do tronu. Żadne państwo nigdy nie uznało Nowej Francji jako suwerennego kraju.

#9. Marie Pierwszy - król Sedang

W 1888 roku Karol-Maria David de Mayrena ogłosił się Marie Pierwszym - królem Sedang. Był to ekscentryczny francuski podróżnik, który zdecydował się rządzić kilkoma małymi plemionami. Zadeklarował, że oficjalną religią będzie religia rzymsko-katolicka, pomimo, że większość mieszkańców wyznawała islam. Niedługo potem samozwańczy król sam przeszedł na islam. Marie Pierwszy zwykł nagradzać swych poddanych tytułami szlacheckimi podczas swojego dwuletniego panowania. Próbował także zhandlować królestwo Francuzom, Anglikom i Belgom w zamian za wyłączność na handel, ale Ci nie chcieli go nawet słuchać. Gdy próbował powrócić do swego królestwa, Francuzi zablokowali mu wszystkie porty w Indochinach. De Marena zmarł w 1890 roku, a szczegóły jego śmierci do dziś są owiane tajemnicą. Jedni mówią, że zginął w pojedynku, inni – że został otruty, a jeszcze inni – że zginął od ukąszenia węża.

#10. Jedna mała wioska

Co się stanie, jeżeli oficjalna konstytucja państwowa oraz inne historyczne dokumenty nie zawierają żadnej wzmianki o jednej małej wiosce? Cóż, jeśli tą wioską jest Seborga, to mamy do czynienia z powstaniem nowego niezależnego księstwa w samym środku innego kraju.


Terytorium, które powinno wchodzić w skład Włoch ogłosiło niepodległość w 1967 roku i wybrało swoją głowę państwa, Georgia Carbone. Georgio I, Książę Seborgii (zwracano się doń Wasza Wielkość), jak i inni mieszkańcy wioski twierdzili, że wioska nigdy nie została oficjalnie wcielona do Włoch. Pomimo, że została sprzedana królowi Savoy i Sardynii w 1729 roku, sprzedaż ta nie została zarejestrowana. Ponadto ani Kongres Wiedeński z 1815 roku, ani Akt Zjednoczenia z 1861 roku, ani nawet konstytucja z 1946, nie wspominają o Seborgii. Naukowcy co prawda udowodnili, że pomimo tego wszystkiego, terytorium to jest wciąż integralną częścią Włoch, ale jej mieszkańcy i tak wiedzą swoje. Księstwo ma swoją walutę – lugino, wartą około sześciu dolarów – co oznacza, że jeśliby zostało uznane za suwerenne państwo, miałoby najcenniejszą walutę na świecie. Pomimo, iż większość mieszkańców wierzy w jego niepodległość, stosują się do prawa włoskiego, płacą podatki i głosują w wyborach narodowych. W 2006 roku, kobieta o nazwisku Yasmine von Hohenstaufen Anjou Plantagenet, która uważa się za dziedziczkę cesarza rzymskiego Fryderyka II i prawowitą władczynię Seborgii, próbowała przywrócić ją w skład Włoch. Większość mieszkańców Księstwa była oburzona, a książę Georgio skomentował to słowami: „Nie można dawać tego, czego się nie posiada”.