Dokładnie, nie wkurzasz. Czuję jedynie lekkie ukłucie zazdrości
A dużo w ogóle tego urlopu masz?

lol, Awaria okazała się kocurem, na stronie już zmienili kot ma się coraz lepiej

To super wieści
Oby tak dalej

A kto ma maturzystkę w domu? Czuję jak mi włosy siwieją Ale nie będzie rzucała studiów, na drugi kierunek pójdzie, ale jeszcze nie wie jaki. Dobijcie mnie
Od wczoraj nie mogę do siebie dojść a na HP myśleli, że o jakiś mecz mi chodzi Chciałabym

No taki średnio

A ma ktoś trzecioklasistę gimnazjalnego ? NOOOO ? Bo ja kurna mam I nic się skubaniec nie uczy ...

Też się w gimnazjum nic nie uczyłam

ciekawe czy to już nowa strona będzie

o, jeszcze nie

I nawet chyba ten jeszcze nie

może teraz?

bingo

Brawo


Pada śnieg, pada śnieg, dzwonią dzwonki sań

Znowu śnieg? U nas lekko na plusie, ale przyjemnie nie jest

U mnie cały stopień na plusie i najpierw padał deszcz a teraz deszcz ze śniegiem

Czyli na Wielkanoc będzie można lepić bałwanka, to się powoli staje tradycją

Łudzę się, że to już pożegnanie ze śniegiem
Ale prognozy nie są zbyt optymistyczne

nadal nie jest wiosennie

Delikatnie mówiąc U mnie jest biało

Żeby nie było, że się opierdalam

Fason. To właśnie należy trzymać niezależnie od sytuacji. A moja wpisywała się do kanonu takich, w których fason jest jedną ze spraw kluczowych. Czekała mnie pierwsza kolacja z Siostrą Marylcią. Czarny garnitur – w porządku, nie był wygnieciony, spodnie elegancko w kancik, biała koszula, czarny krawat. Lista prawie kompletna. Spinki do mankietów, są. Butonierka. Zagrałem klasycznie, niewielki biały kwiatek. Kapelusz – jest na głowie. Też wszystko się zgadza. Oddech odświeżony, ręce wytarte z nadmiaru wilgoci. Fajki były w kieszeni, portfel też tam gdzie być powinien. No dobrze, czas na przedstawienie.
Punktualnie o 20:25 zastukałem delikatnie do drzwi jej przedziału. Po minucie otworzyła. Fason. Nie zagwizdałem z wrażenia, choć blisko było. Długa, nieskazitelnie biała suknia, dekolt wyeksponowany, ale nie za bardzo. Z klasą, bym powiedział. Włosy upięła srebrną ozdobą w kształcie lilii, a całości dopełniały niewielkie kolczyki i delikatny makijaż.
- Wygląda Siostra wprost olśniewająco. – Tak było, bez koloryzowania.
Uśmiechnęła się skromnie.
- Ali co też Detektyw, tak si tylko ubrałam. Chciałam dopasować si do otoczenia.
W mordę, kochana. Każde otoczenie dopasowałoby się do takiego cudu.
- Będzie Siostra najjaśniejszą gwiazdą wieczoru. Nie ma w przyrodzie chmur tak gęstych, które zatrzymałyby Siostry blask.
O panie, oszczędzaj pan komplementy, bo zabraknie na potem.
- Nu, już niech Detektyw ni przesadza. Sam też si całkiem przyzwoicie wystroił.
Przyzwoicie? Dziewucho, to moje najlepsze ciuchy.
- Dla Siostry wszystko.
Podałem jej ramię i ruszyliśmy w stronę Warsa. O dziwo, wagony były tak zaprojektowane, żeby dwie osoby spokojnie mogły iść obok siebie. Żadnego ścisku czy przepychania się, nic z tych rzeczy. Jakoś dziwnym trafem skojarzył mi się Titanic, z błyszczącymi pokładami dla bogaczy i ściskiem i zaduchem dla biedoty. Ciekawe czy w pociągu była też opcja budżetowa. W sumie, nie mój problem. Ja zamierzałem spędzić wspaniały wieczór w zacnym towarzystwie.
Po kilku chwilach doszliśmy do wagonu restauracyjnego. Ktoś kto zainwestował w ten biznes naprawdę nie leciał po łebkach. Ściany wyciszono, tak że hałasu z zewnątrz praktycznie nie było słychać. Pod oknami ustawiono rzędy stolików, wszystko wykonane z ciemnego drewna. Nie mam pojęcia jakiego gatunku, ale niech będzie mahoń, bo to chyba pasuje. Mniej więcej na środku wagonu usytuowano bar, a na samym końcu, na niewielkim podwyższeniu stało pianino i jakiś grajek szykował się do umilania czasu podróżnym. Nieźle.
Podszedł kelner i zapytał o numery przedziałów, po czym zaprosił nas do odpowiedniego stolika. Usiedliśmy i wybraliśmy dania z bogatego menu. Zamówiliśmy też wino. Zapowiadało się bardziej niż przyzwoicie. Trochę obawiałem się niezręcznej ciszy, ale szybko przestałem.
- Nu, panie Detektyw, to nich pan opowi, jak trafił do nas, do Moniek. Ni często odwiedzają nas przyjezdni, a jeszcze rzadziej zostają na dłużej. Pan przyjechał i został. Dlaczego?
Dobre pytanie, ślepy los tak chciał.
- Musiałem się przenieść. Nadepnąłem na zbyt wiele wrażliwych odcisków. Zrobiło się niespokojnie, a tego nie lubię.
- Pan raczy żartować? U nas spokojni? To ja bym chciała zobaczyć gdzi jest niespokojni.
- Mówimy o innym rodzaju spokoju i jego braku. Widzi Siostra, w Mońkach jest, jak by to delikatnie ująć, folklorystycznie. Tam gdzie przez jakiś czas żyłem i pracowałem daleko było do folkloru.
- Ni rozumiem.
- Już Siostrze tłumaczę. U nas, jak ktoś w mordę w barze dostanie, to przede wszystkim jest kupa śmiechu.
- Ja si ni śmieję – zaprzeczyła.
- Bo Siostra musi tych pajaców potem zszywać na ostrym dyżurze.
- To prawda.
- A tam skąd przyjechałem, jak ktoś zarobił w mordę, to mogło się skończyć nawet i trupem.
- Przesadza Detektyw.
- W żadnym razie. To było podłe miasto z mnóstwem brudu. Potrzebowałem oddechu. A ślepy los sprawił, że wybrałem właśnie Mońki. Ale to chyba dobrze?
- Nu pewnie. Trochu pan tych nicponi pilnuje. Za to jestem wdzięczna. Ali już za te ostatnie wybryki to powinien się pan wstydzić.
Oczywiście musiała wyciągnąć tamten wieczór. Co ma człowiek poradzić, że romantyzm i alkohol nie zawsze idą w parze.
- Siostro Marylciu, przeprosiłem. To było głupie i szczeniackie zachowanie. Oczywiście, że się wstydzę. Ale już jest po fakcie, więc co innego mi pozostaje do zrobienia?
- Nu, na przykład ten grajek przy pianinie całkiem przyzwoicie sobi radzi. Mógłby pan Detektyw do tańca mni poprosić. Jeśli potrafi – dodała z miną niewiniątka.
Potrafiłem. Na szczęście szanujący się detektyw posiada i tę umiejętność. I nie chodzi mi o umiejętność proszenia do tańca.
- Szanowna pani pozwoli do tańca? – Stanąłem przy niej i wyciągnąłem dłoń. Ujęła ja płynnym ruchem.
- Pozwoli.
I zatańczyliśmy. Cholera, przeniosłem się do jakiegoś innego świata, w zupełnie inne czasy. Grajek zasuwał standardy jazzowe, a my kręciliśmy się w ich rytmie nieświadomi otaczającego nas świata. Zupełnie odleciałem. Miałem wrażenie, że Marylcia też jest z bajki. Ciemna noc, pociąg sunie przez kraj kilometr za kilometrem, a my tańczyliśmy jakby miało nie być jutra. Zadziwiała mnie ta kobieta z każdą chwilą coraz bardziej.
Jednak po jakimś czasie mieliśmy dość piruetów i usiedliśmy do stolika.
- Ni spodziewałam si, że pan Detektyw tak dobrze tańczy!
- Siostro Marylciu, z taką partnerką wstyd byłoby grzechem tańczyć źle. A marnować tańca nie przystoi. – W sypaniu komplementami też nie byłem jakiś najgorszy.

Jest już napisana jeszcze jedna scena, ale ona będzie trochę później w sensie, w fabule, nie że później wrzucę

jednak później ją wrzucę, logiczne

Śniegiem posypało

U mnie dopiero nieśmiało zaczyna sypać jakieś takie drobne nie wiadomo co.

po urlopie już niestety

A teraz pada deszcz

Nowy detektyw na osłodę parszywego dnia. To lubię


U mnie deszcz zmył resztki śniegu

a wiecie, że ten kawałek to aż trzy strony w edytorze tekstu? Ze zwykłą interlinią i czcionką 11 A jak wrzucę to wydaje się tak mało

A że mało to oczywista sprawa