:paula ja z tego samego powodu nie prowadzę, jak jedziemy gdzieś z dziadem, zawsze on

tak to jest, ja na ten przykład źle w garach mieszam, za wolno i w ogóle

Od razu mi lepiej
, wszystko robiłam źle


A teraz jakieś zasilanie mi potrzebne. Jak sobie wsadzę ładowarkę od telefonu i podłączę do prądu to myślicie, że pomoże?

Ja jednak bym proponował kofeinę

Tylko kofeina nie działa, dlatego szukam mniej oczywistych sposobów

Jeszcze dwie godziny

45 minut stałem na poczcie, bo po co otwierać więcej niż jedno okienko jak stoi raptem kilkanaście osób

:janekradas Ci kartkę przysłał i byłeś odebrać?

:bemypenguin nic z tych rzeczy, smutne i prozaiczne faktury dla księgowej wysyłałem :janek pewno sączy te swoje kolorowe drinki i w poważaniu ma kartki dla nas

A propos kartek, to jak będzie? Na jaki adres browary słać?

Może jakaś skrytka inpostu?

Inpost nie. Od tamtego czasu, co kobicie się otworzyły dwie szafki, w tym moja, staram się nie korzystać z tej firmy

ale pomyśl, gdybyś Ty otwierała i nagle wszystkie skrzynki się otworzyły, a w każdej zimne piwko

Wiecie co? Ostatnio wspominaliśmy sobie psa z jednej naszej wycieczki, który z taką determinacją na pyszczku dreptał przed siebie, że ochrzciliśmy go mianem Bałkańskiego Ziomka
A wczoraj z kolei, Monia mnie pognała, żebym się konwencją pobawił i zamiast wspomnień, czy następnej legendy, opisał dzień bałkańskiego ziomka jego oczami Chcecie przeczytać premierę?

Chcemy

A jakieś zdjęcie ziomka macie? Albo chociaż nam go narysuj

Akurat tego ziomka chyba nie mam, ale jeszcze przejrzę fotki no dobra, to idzie

Bałkański Ziomek. Historia domniemana.

Jak co rano, trzeba wstać, obiec parę razy najbliższą kuchnię, może coś zostało z wieczornych imprez, posilić się i lecieć załatwiać sprawy. Dziś warto spróbować przy tej knajpce nad samą wodą. Duża grupa dwunożnych siedziała całą noc, domawiali mięsa, domawiali ryby. Coś się znajdzie. Godzinę później jestem po posiłku. Czas na sprawy. Muszę podejść do Golubaca, mam tam kilka rzeczy do załatwienia. Moja knajpka jest przed twierdzą, patrząc w stronę miasta. Muszę pobiec wzdłuż drogi. Biegnę obok starych wierz zamku, mijam wiekową bramę. Łapa za łapą lecę do miasta, bliziutko lewej krawędzi asfaltu, pysk przed siebie, sto procent czujności. Trzeba uważać na te dziury, które chyba miały robić za odpływy do rzeki. Mogli je czymś przykryć, ale tu, na Bałkanach dwunożni uważają to za detal. Są rozmieszczone regularnie i regularnie głębokie. Nie chciałbym tam wlecieć, ze dwa metry w dół, jak na mój nos. Dobrze, że w nocy widzę nieźle, poradzę sobie na z powrotem. Ale dwunożnym radziłbym nałożyć na górną łapę świecącą łapę. Nieistotne, trzeba lecieć dalej. Mijam piaszczystą odbitkę w lewo. Fajna droga, cały czas pod górę, aż dobiegasz do miejsca, z którego widać całą tę kałużę Dunaju, twierdzę, statki wpływające w wąskie gardło rzeki… Ślicznie, ale nie dzisiaj, bo gorąco. Skręca tam parka dwunożnych. Niegłupio, choć powinni to zrobić jak jest nieco chłodniej. Teraz przejdą przez mękę. Ale to ich sprawa. Ja mam swoje do załatwienia. Słyszę tylko za sobą
- popatrz, ten pies jest jak taki Bałkański Ziomek, sunie równo przed siebie, jakby miał w Golubacu jakiś interes.
Pewnie kurde, że mam. Dzień jak co dzień. Nic dziwnego.

Dobiegam do Golubaca. Najpierw promenada wzdłuż rzeki. Miejscowi jak zwykle moczą kije w wodzie, w nadziei, że w magiczny sposób ten mały robak na końcu kija zamieni się w rybę. Co ciekawe, czasem się to udaje, ale chyba zbyt rzadko, żeby uważać to za regułę. Klawo, ci z kijami odfajkowani. Co dalej? Tak, miałem sprawdzić czy stado młodych dwunożnych pływa w małych, białych łupinkach po rzece. Słyszałem, że mieli być. Kumpel mówił, że po poprzednim stadku zostało sporo jedzenia. Faktycznie są, całą masą wylegli na wodę. Trzeba zapamiętać i wrócić jak odjadą. Nie jest źle, południe a już odbębniłem tę część miasta. Teraz biegiem w górę. Uważać na szerokiej ulicy. Wielkie auta są tak wielkie, że mnie nie zobaczą, a już na pewno nie zwolnią.

Sprawa kolejna, już w wąskich uliczkach. Gdzieś był kranik, z którego non stop płynie rześka woda. Tu trzeba wzmóc czujność. Jestem na terenie kotów. Generalnie nie wchodzimy sobie w drogę, taki pakt o leniwej nieagresji, ale nie chcę znów między nie trafić, jak będą wyginać ogony i skakać wokół siebie bokiem. Raz mi się zdarzyło, dziękuję, postoję, ślad na nosie jeszcze nie zszedł. Kluczę wąskimi uliczkami pustego miasta. Dwunożni zamykają się o tej porze w domach, bo niby chłodniej. Jak pobiegnę od cienia do cienia, i trochę za każdym razem odsapnę, to spokojnie daję radę. Duzi też mogliby tego spróbować. Ok, namierzyłem kranik. Dookoła spokój, kocia ekipa gdzieś się wyniosła, ale ostrożnie. Są tu psiaki, które zdecydowanie nie mają spraw do załatwiania. Je warto ominąć.
Kranik, woda, ochłoda. Trzeba szybciutko przejrzeć co dzisiaj jeszcze zostało w rozkładzie.

Sprawa na odbitce z głównej drogi w stronę Monastyru Tuman. Będzie ze cztery kilometry w pełnym słońcu. Może jednak? Fajnie stamtąd popatrzeć jak ostatnie promienie słońca grzeją Golubac. Dobra, lekkim truchtem, znów pysk przed siebie, tu mniej trzeba uważać na dziury, bardziej na traktory. Po lewej ciekawa scenografia. Na jednym końcu długiego pagórka stoi chata. Na drugim końcu też stoi chata. Po środku, no prawie idealnie, kępa drzew i krzaków. Już sobie wyobrażam jak Marko z pierwszej chaty mówi do swojej Jovanki, że on do sąsiedniej chaty musi się przejść. Oddać Zoranovi osełkę, którą pożyczył miesiąc temu. Zoran już opowiada swojej Lili, jak to musi się do Marko przespacerować, oddać mu osełkę, którą pożyczył miesiąc temu. Powiem, że dwunożni mają co najmniej dziwny zwyczaj oddawania osełek. Raz to widziałem z bliska. Weseli Marko i Zoran spotykają się w połowie drogi, wyciągają ser, chleb, bukłaczek wina i oddają sobie tę osełkę kilka godzin. Aż zasną i przyjdą po nich Lili i Jovanka.
Dobra, już dobiegam do skrzyżowania. Miałem tu coś ważnego do załatwienia. A, fakt, ja się miałem załatwić. Jest tu drzewo, które bardzo lubię. No, robota skończona. Czas wracać do Golubaca. Ciemno się robi, więc pysk przed siebie i skupiony, do swojej knajpy, tam za twierdzą. Jak to mówili Ci dwunożni? Bałkański Ziomek? Chyba tak.

Fajne w końcu coś co da się czytać, a nie ciągle jakieś wypociny spod celi

Mnie udało się spić niechcący Wiedźmina

Poczułam się jak bałkański piesek Fajne, fajne

:paula przyznaj się, że chciałaś go upić i wykorzystać

Cześć ziomki. Kto te fejki natworzył?

Ja

Mówisz, że lubisz fisting

Nie wiem co to fisting, więc nie wiem czy lubię I jakiś wewnętrzny głos mi podpowiada, żeby nie sprawdzać w internecie

:bemypenguin jaka niewinna

Poważnie? Wystarczą dwie sprawne komórki w głowie, żeby się domyśleć

no, ING to bank więc pewnie kredycik wciskasz

kredycik na piąstkę, wchodzisz w to?

nope a Ty?

nie lubię mieć długów

a krótków?

na krótków jest skazany, nie musi lubić

I dobra, teraz skojarzyłam co to może być. Ale tak się, kurde, nie da. Chyba...

Bardzo fajnie się to czyta. Lekko i przyjemnie
Jest tylko jeden mały szkopuł. "(...) obok starych wierz zamku"
No bój się kija

A zresztą... Ja ostatnio walnąłem gdzieś z grubej rury - "ktury". Ach pamiętam ten zapach linczu o poranku

:tamquamleorugiens no fakt