Dwie sytuacje, opowiedziane kiedyś przez Jana Machulskiego:

Od pewnego czasu największą zmorą aktorów teatralnych są telefony komórkowe dzwoniące na widowni. Pewnego dnia w środku premiery gdzieś w pierwszych rzędach rozdzwoniła się komóra. Aktorzy przerwali występ, zapadła cisza, w której wyraźnie dał się słyszeć głos rozmawiającego przez rzeczoną komórkę widza:
"No cześć... no, w teatrze jestem... A wiesz, taka sobie...".

Innym razem w środku monologu Mistrza Jana znów zadzwonił telefon. Aktor, nie przerywając występu, rzucił tylko niedbale:
"Jak do mnie, to mnie nie ma" i kontynuował występ. Widownia ryknęła śmiechem, a zawstydzony burak od komórki pospiesznie opuścił salę, już na nią nie powracając.

Czekam na artykuł na głównej z anegdotami z życia polskich aktorów

:filonpl to chyba będzie dłuuuuugi artykuł

ale pierwsza sytuacja nie dotyczy Machulskiego tylko Jana Peszka Nie raz opowiadał tę anegdotę w różnych programach

A to drugie dla odmiany kiedyś Tym S. walnął.

Kiedyś w trakcie przedstawienia, w teatrze Rampa komuś na widowni zadzwonił telefon.
Agnieszka Matysik odwróciła się w tamtą stronę i powiedziała teatralnym (nomen omen) szeptem:
-Wioooochaaa! Wiooochaaa!
I grała dalej.

To ja bez komórek...
Teatr im. Stefan Jaracza, mała sala.
Aktorzy: W. Malajkat, Z. Zamachowski
Scena: stolik, pod nim W.M., na stoliku Z.Z. i w trakcie monologu Panu Wojtkowi wypada koronka z zęba i turla się po deskach. Ten nie tracąc wątku kontynuuje i ręką "maca" w koło siebie w poszukiwaniu zguby. Pan Zbigniew tłumi śmiech a z pierwszego rzędu - na małej sali to jakieś 1,5 metra dystansu - widz suflerskim szeptem: "w lewo.. bardziej w lewo"
Śmiechu co niemiara